Μοναξιά λέγονται όλα αυτά.
Οι άνθρωποι γεννιούνται μόνοι και φεύγουν μόνοι, μα δεν έρχονται σε ετούτη την ζωή για να ζούνε μόνοι τους.
Οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο με τον εαυτό τους, μα όταν αυτό γίνεται μόνιμα, δεν είναι ευχάριστο.
Οι άνθρωποι σας λέω, είναι μονάδες, αλλά όταν ενώνονται με μια άλλη μονάδα συμβαίνουν θαύματα…
Να παίζουν τραγούδια αγάπης και να μην έχεις που να τα αφιερώσεις.
Να σου συμβαίνουν όμορφα πράγματα και να μην έχεις με ποιον να μοιραστείς την χαρά σου.
Να σε βουτάνε οι στεναχώριες από τον λαιμό, να σε πνίγουν και να μην έχεις που να ζητήσεις βοήθεια.
Να προσπαθείς να κοιμηθείς και να μην κλείνουνε τα μάτια σου, γιατί ξέρεις πως το αύριο που θα ξημερώσει, δεν έχει να σου φέρει τίποτα διαφορετικό από το κενό κι αδιάφορο σήμερα σου.
Να περπατάς στον δρόμο και να έχεις τα χέρια βαθιά μέσα στις τσέπες, γιατί δεν έχεις ένα ζευγάρι άλλα χέρια για να τα πλέξεις μαζί τους.
Να βλέπεις τυχαία στον δρόμο ζευγάρια χαρούμενα κι ερωτευμένα και να σε πιάνει μια θλίψη που δεν είσαι κι εσύ στην θέση τους.
Να χτυπάει το τηλέφωνο σου και να μην θες καν να απαντήσεις, γιατί θα είναι κάποιος που θα σε ζαλίσει κι όχι κάποιος που θα σε μεθύσει.
Να σε πηδάει η ανία και να μην έρχεται τίποτα για να στην σπάσει.
Να κάνεις όμορφα όνειρα και να παραμένουν όνειρα, γιατί δεν έχουν αποδέκτη.
Να υπάρχουν γύρω σου χιλιάδες κι όλοι τους να έχουνε μόνο να πούνε κι όχι να σε ακούσουνε.
Να θες να μιλήσεις και να πέφτει η φωνή σου πάνω σε αδιάφορα αυτιά που κάνουν πως σε ακούνε, μα δεν σε ακούνε.
Να έχεις μήνες να ακούσεις μια γλυκιά κουβέντα και να μαραίνεται η ψυχή σου, σαν λουλούδι που κανείς δεν το ποτίζει.
Να θες να νιώσεις από κάπου που να έχει σημασία, λιγάκι νοιάξιμο και να μην υπάρχει.
Μοναξιά λέγονται όλα αυτά.
Παγωνιά λέγονται κι ας είναι ακόμα σχεδόν καλοκαιράκι.
Σχεδόν ζωή λέγονται κι ας κάνεις τάχα μου ότι ζεις.
Γαμημένη μοναξιά!
Οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο με τον εαυτό τους, μα όταν αυτό γίνεται μόνιμα, δεν είναι ευχάριστο.
Οι άνθρωποι σας λέω, είναι μονάδες, αλλά όταν ενώνονται με μια άλλη μονάδα συμβαίνουν θαύματα…
Να παίζουν τραγούδια αγάπης και να μην έχεις που να τα αφιερώσεις.
Να σου συμβαίνουν όμορφα πράγματα και να μην έχεις με ποιον να μοιραστείς την χαρά σου.
Να σε βουτάνε οι στεναχώριες από τον λαιμό, να σε πνίγουν και να μην έχεις που να ζητήσεις βοήθεια.
Να προσπαθείς να κοιμηθείς και να μην κλείνουνε τα μάτια σου, γιατί ξέρεις πως το αύριο που θα ξημερώσει, δεν έχει να σου φέρει τίποτα διαφορετικό από το κενό κι αδιάφορο σήμερα σου.
Να περπατάς στον δρόμο και να έχεις τα χέρια βαθιά μέσα στις τσέπες, γιατί δεν έχεις ένα ζευγάρι άλλα χέρια για να τα πλέξεις μαζί τους.
Να βλέπεις τυχαία στον δρόμο ζευγάρια χαρούμενα κι ερωτευμένα και να σε πιάνει μια θλίψη που δεν είσαι κι εσύ στην θέση τους.
Να χτυπάει το τηλέφωνο σου και να μην θες καν να απαντήσεις, γιατί θα είναι κάποιος που θα σε ζαλίσει κι όχι κάποιος που θα σε μεθύσει.
Να σε πηδάει η ανία και να μην έρχεται τίποτα για να στην σπάσει.
Να κάνεις όμορφα όνειρα και να παραμένουν όνειρα, γιατί δεν έχουν αποδέκτη.
Να υπάρχουν γύρω σου χιλιάδες κι όλοι τους να έχουνε μόνο να πούνε κι όχι να σε ακούσουνε.
Να θες να μιλήσεις και να πέφτει η φωνή σου πάνω σε αδιάφορα αυτιά που κάνουν πως σε ακούνε, μα δεν σε ακούνε.
Να έχεις μήνες να ακούσεις μια γλυκιά κουβέντα και να μαραίνεται η ψυχή σου, σαν λουλούδι που κανείς δεν το ποτίζει.
Να θες να νιώσεις από κάπου που να έχει σημασία, λιγάκι νοιάξιμο και να μην υπάρχει.
Μοναξιά λέγονται όλα αυτά.
Παγωνιά λέγονται κι ας είναι ακόμα σχεδόν καλοκαιράκι.
Σχεδόν ζωή λέγονται κι ας κάνεις τάχα μου ότι ζεις.
Γαμημένη μοναξιά!
Γιώργος Καραγεώργος
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.