οι ώρες των αστεριών περνάνε πιο γρήγορα.
Υπάρχει και η νύχτα…
Eυτυχώς δηλαδή.
Για όλους αυτούς που λιπόψυχα κοιτάζουν τη φασαριόζικη ημέρα, απολαμβάνουν τη νύχτα, μετατρέποντας το σκοτάδι σε προσωπική τους υπόθεση.
Πάντα η νύχτα σου έδινε το χρόνο να σκεφτείς, να θυμώσεις να κλάψεις να μιλήσεις με το εγώ σου….και να πάρεις τις απαντήσεις λίγο πριν το ξημέρωμα.
Δεν υπάρχει λυρισμός…
Ούτε φεγγάρια και ηλιοβασιλέμματα, ούτε όνειρα καμωμένα απ’ τα αστέρια.
Είναι ανάγκη ζωής πλέον…να μείνεις μόνη με σένα, να κάνεις κάτι για σένα.
Οι μικρές ώρες του πάλαι ποτέ ύπνου, τελετουργικές και αδιάφθορες στο χρόνο, μαζεύουν τις υγρασίες απ’ τα μάτια σου, μετά απο καταπονημένες και φθαρμένες γεμάτες ηλιοφάνεια μέρες. Μαζεμένη στη φωλιά σου αναδιπλώνεσαι, προετοιμάζεσαι και θωρακίζεις το εγώ σου για τον αυριανό πόλεμο.
Ανάμεσα σε ένα φλιτζάνι, με τον καφέ που κρύωσε εδώ και πολλή ώρα, ή ένα ποτήρι κρασί, σκαλίζεις τα εντόσθια της ημέρας – πόσο πιο ποιητικά να το αναφέρω.
Το ειρωνικό χαμόγελο, όταν επιτέλους κοιτάς το ρολόι ή τρίβεις τον αυχένα σου, σημαίνει πως οι ώρες των αστεριών περνάνε πιο γρήγορα.
Κάτι που δε συμβαίνει με τις άλλες, τις φωτεινές.
Και ο ύπνος έρχεται προτού ακόμα ακουμπήσεις στο μαξιλάρι σου.
Ανθρωποφάγος η ζωή μας, κατακερματίζει τη δύναμη, την κάνει χίλια κομμάτια κι ενώ κάθε μέρα σκορπιζόμαστε, με τη δύση του ήλιου αρχίζουμε το μάζεμα.
Να κλείσουμε πάλι τη ψυχή μέσα μας γιατί αν μας φύγει τι θα έχουμε να παραδώσουμε!
Eυτυχώς δηλαδή.
Για όλους αυτούς που λιπόψυχα κοιτάζουν τη φασαριόζικη ημέρα, απολαμβάνουν τη νύχτα, μετατρέποντας το σκοτάδι σε προσωπική τους υπόθεση.
Πάντα η νύχτα σου έδινε το χρόνο να σκεφτείς, να θυμώσεις να κλάψεις να μιλήσεις με το εγώ σου….και να πάρεις τις απαντήσεις λίγο πριν το ξημέρωμα.
Δεν υπάρχει λυρισμός…
Ούτε φεγγάρια και ηλιοβασιλέμματα, ούτε όνειρα καμωμένα απ’ τα αστέρια.
Είναι ανάγκη ζωής πλέον…να μείνεις μόνη με σένα, να κάνεις κάτι για σένα.
Οι μικρές ώρες του πάλαι ποτέ ύπνου, τελετουργικές και αδιάφθορες στο χρόνο, μαζεύουν τις υγρασίες απ’ τα μάτια σου, μετά απο καταπονημένες και φθαρμένες γεμάτες ηλιοφάνεια μέρες. Μαζεμένη στη φωλιά σου αναδιπλώνεσαι, προετοιμάζεσαι και θωρακίζεις το εγώ σου για τον αυριανό πόλεμο.
Ανάμεσα σε ένα φλιτζάνι, με τον καφέ που κρύωσε εδώ και πολλή ώρα, ή ένα ποτήρι κρασί, σκαλίζεις τα εντόσθια της ημέρας – πόσο πιο ποιητικά να το αναφέρω.
Το ειρωνικό χαμόγελο, όταν επιτέλους κοιτάς το ρολόι ή τρίβεις τον αυχένα σου, σημαίνει πως οι ώρες των αστεριών περνάνε πιο γρήγορα.
Κάτι που δε συμβαίνει με τις άλλες, τις φωτεινές.
Και ο ύπνος έρχεται προτού ακόμα ακουμπήσεις στο μαξιλάρι σου.
Ανθρωποφάγος η ζωή μας, κατακερματίζει τη δύναμη, την κάνει χίλια κομμάτια κι ενώ κάθε μέρα σκορπιζόμαστε, με τη δύση του ήλιου αρχίζουμε το μάζεμα.
Να κλείσουμε πάλι τη ψυχή μέσα μας γιατί αν μας φύγει τι θα έχουμε να παραδώσουμε!
Της Θεοδώρας Ατζεμιάν
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.