Σε βλέπω μπροστά μου, σε νιώθω κι ας μην είσαι πουθενά.
Δεν είσαι πια εδώ.
Κι εγώ έμαθα να προσποιούμαι ότι δε με νοιάζει. Κάνω σα να μην υπήρξες ποτέ.
Συνεχίζω τη ζωή μου κι ας ξέρω καλά πως μέσα μου, βαθιά, αθέατα μέσα μου, τελείωσε την ώρα που έφυγες.
Είμαι καλά λέω.
Συνεχίζω από εκεί που με άφησες.
Και τα καταφέρνω λέω. Και καμαρώνω που για χάρη σου δε σπατάλησα κανένα δάκρυ.
Μόνο που είναι ψέματα. Ένα απέραντο, θλιβερό ψέμα με το οποίο προσπαθώ να πείσω κι εμένα ακόμη.
Άδικα.
Είναι κάτι βράδια που το δάκρυ, εκείνο που πεισματικά διώχνω μέσα μου, γυρίζει πίσω.
Είναι εκείνα τα βράδια τα πνιγμένα στο αλκοόλ. Είναι τα βράδια που κάθε γουλιά από το ποτήρι μου κουβαλάει το όνομά σου.
Σε πίνω, σε θυμάμαι, σε κλαίω.
Σε κλαίω απαρηγόρητα καθώς θυμάμαι όσα ζήσαμε. Μετρώ τις στιγμές μας αγάπη μου και τις βρίσκω λίγες.
Βιάστηκες να φύγεις. Κι ήταν τόσα αυτά που είχα να δώσω. Δε θέλησα να φορτώσω τις στιγμές. Κρατούσα πάντα κάτι πίσω, μη σε τρομαξω με όσα ένιωθα.
Τελικά έφυγες πριν καν προλάβω να σου δείξω όσα ήθελα. Δεν πρόλαβα να σου πω όσα έπρεπε να ξέρεις.
Και δε με λυπάται το αλκοόλ. Όλα σου μου τα βγάζει μπρος στα μάτια. Με γονατίζει η εικόνα που έχω για σένα χαραγμένη στο μυαλό μου. Έφυγες πριν σε απομυθοποιήσω κι αυτό δε θα το ξεπεράσω ποτέ. Και η εικόνα σου με στοιχειώνει.
Με λυγίζει, εμένα, την αλύγιστη.
“Εγώ εσένα αγάπη μου σε κλαίω στα μεθύσια” τραγουδάει η Νατάσα και τα μάτια θολώνουν.
Όλα μαύρα. Όλα κενά. Κι εσύ αλλού. Όχι εδώ, ποτέ ξανά εδώ. Κι όμως, μεθυσμένα σε καλώ κι έρχεσαι.
Σε καθίζω απέναντί μου, σε μαλώνω, σε χαϊδολογώ, σε κατηγορώ. Μιλώ σε σένα και σε ακούω να μου μιλάς.
Σε βλέπω μπροστά μου, σε νιώθω κι ας μην είσαι πουθενά.
Δεν ελπίζω ότι θα γυρίσεις. Ξέρω ότι τελείωσε. Πρέπει όμως μέσα μου να το νιώσω κιόλας ότι τελείωσε.
Παραμένεις ένα κεφάλαιο ανοιχτό. Ξέρω πως πρέπει να το κλείσω. Να γυρίσω επιτέλους τη γραμμένη σελίδα και να τολμήσω να ατενήσω μια κατάλευκη καινούργια.
Ξέρω πως πρέπει να τη γράψω χωρίς εσένα. Θα μιλά μόνο για μένα κι όχι για μας. Και θα το κάνω λέω. Αργότερα…
Όταν όλη αυτή η φουρτούνα θα έχει περάσει κι εγώ θα μπορώ να σταθώ δυνατή στα πόδια μου.
Μέχρι τότε, νηφάλια θα λέω πως σε ξεπέρασα και στο μεθύσι μου θα κλαίω για σένα.
Κι εγώ έμαθα να προσποιούμαι ότι δε με νοιάζει. Κάνω σα να μην υπήρξες ποτέ.
Συνεχίζω τη ζωή μου κι ας ξέρω καλά πως μέσα μου, βαθιά, αθέατα μέσα μου, τελείωσε την ώρα που έφυγες.
Είμαι καλά λέω.
Συνεχίζω από εκεί που με άφησες.
Και τα καταφέρνω λέω. Και καμαρώνω που για χάρη σου δε σπατάλησα κανένα δάκρυ.
Μόνο που είναι ψέματα. Ένα απέραντο, θλιβερό ψέμα με το οποίο προσπαθώ να πείσω κι εμένα ακόμη.
Άδικα.
Είναι κάτι βράδια που το δάκρυ, εκείνο που πεισματικά διώχνω μέσα μου, γυρίζει πίσω.
Είναι εκείνα τα βράδια τα πνιγμένα στο αλκοόλ. Είναι τα βράδια που κάθε γουλιά από το ποτήρι μου κουβαλάει το όνομά σου.
Σε πίνω, σε θυμάμαι, σε κλαίω.
Σε κλαίω απαρηγόρητα καθώς θυμάμαι όσα ζήσαμε. Μετρώ τις στιγμές μας αγάπη μου και τις βρίσκω λίγες.
Βιάστηκες να φύγεις. Κι ήταν τόσα αυτά που είχα να δώσω. Δε θέλησα να φορτώσω τις στιγμές. Κρατούσα πάντα κάτι πίσω, μη σε τρομαξω με όσα ένιωθα.
Τελικά έφυγες πριν καν προλάβω να σου δείξω όσα ήθελα. Δεν πρόλαβα να σου πω όσα έπρεπε να ξέρεις.
Και δε με λυπάται το αλκοόλ. Όλα σου μου τα βγάζει μπρος στα μάτια. Με γονατίζει η εικόνα που έχω για σένα χαραγμένη στο μυαλό μου. Έφυγες πριν σε απομυθοποιήσω κι αυτό δε θα το ξεπεράσω ποτέ. Και η εικόνα σου με στοιχειώνει.
Με λυγίζει, εμένα, την αλύγιστη.
“Εγώ εσένα αγάπη μου σε κλαίω στα μεθύσια” τραγουδάει η Νατάσα και τα μάτια θολώνουν.
Όλα μαύρα. Όλα κενά. Κι εσύ αλλού. Όχι εδώ, ποτέ ξανά εδώ. Κι όμως, μεθυσμένα σε καλώ κι έρχεσαι.
Σε καθίζω απέναντί μου, σε μαλώνω, σε χαϊδολογώ, σε κατηγορώ. Μιλώ σε σένα και σε ακούω να μου μιλάς.
Σε βλέπω μπροστά μου, σε νιώθω κι ας μην είσαι πουθενά.
Δεν ελπίζω ότι θα γυρίσεις. Ξέρω ότι τελείωσε. Πρέπει όμως μέσα μου να το νιώσω κιόλας ότι τελείωσε.
Παραμένεις ένα κεφάλαιο ανοιχτό. Ξέρω πως πρέπει να το κλείσω. Να γυρίσω επιτέλους τη γραμμένη σελίδα και να τολμήσω να ατενήσω μια κατάλευκη καινούργια.
Ξέρω πως πρέπει να τη γράψω χωρίς εσένα. Θα μιλά μόνο για μένα κι όχι για μας. Και θα το κάνω λέω. Αργότερα…
Όταν όλη αυτή η φουρτούνα θα έχει περάσει κι εγώ θα μπορώ να σταθώ δυνατή στα πόδια μου.
Μέχρι τότε, νηφάλια θα λέω πως σε ξεπέρασα και στο μεθύσι μου θα κλαίω για σένα.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.