Μπαμπά, μαμά, το ΜΙΝΙΟΝ δεν υπάρχει πια...
Η πόλη λίγο λίγο αρχίζει να βάζει τα καλά της. Βιτρίνες με Χριστουγεννιάτικα στολίδια, γιατί όλοι βιάζονται να στολίσουν μια αστόλιστη ζωή… Κι εγώ… εγώ… Θυμάμαι ένα τότε, πολύ μακριά από το τώρα!
Θυμάμαι τα στολίδια του δένδρου που δεν ήταν μοβ, χρυσά ή ασημί μα πολύχρωμα (κουκουναράκια και καμπανίτσες πανέμορφα μέσα στο κιτς πρασινομπλέ τους).
Θυμάμαι την χρυσή βροχή που απλώναμε στο δεντράκι το στραβό, την μπάλα που έσπαγε με θόρυβο κι έμενα με κομμένη ανάσα σε ένα τσακ… συντριπτικό, καταθλιπτικό, τελειωτικό!
Εγώ κρεμούσα τα στολίδια στα χαμηλά κλαδιά και ο μπαμπάς ο ψηλός, ο γίγαντας στα παιδικά μου μάτια, που θεοποιούσα το 1,72 του, αναλάμβανε τα ψηλά!
Θυμάμαι μια Αθήνα χωρίς mall και παγοδρόμιο… με Αττικόν και μια Αιόλου γεμάτη μικροπωλητές.
Θυμάμαι να σε κρατώ από το χέρι, μπαμπά μου, με ένα κόκκινο φθαρμένο γαντάκι σφιχτά να μην σε χάσω μέσα στο πολύχρωμο πλήθος.
Ορκίζομαι… η Ερμού χαμογελούσε τότε, κοκέτα πανέμορφη με βραχιόλια και κολιέ τις βιτρίνες της!
Θυμάμαι τα λουστρινάκια τα μαύρα με το φιογκάκι, που κλασικά μου αγόραζαν κάθε χρόνο για το καλό κι ας ήθελα εγώ μποτίνια να μπορώ να παίξω κυνηγητό με τον Βαγγελάκη -τον πρώτο μου έρωτα- που με εμμονή και με επιμονή με κερνούσε κάθε απόγευμα carnation. Ήμουν λέει η… Λόλα του.
Λόλα… Λολίτα…
Μεταμορφώσεις… αλλαγές…
Τότε που η πόλη είχε μια παιδική αφέλεια… τότε που ο κόσμος χαμογελούσε και δεν έλεγε όχι στα κάλαντα!
Τότε που πηγαίναμε επισκέψεις χωρίς να πάρουμε πριν τηλέφωνο, που κάναμε περιπάτους στο κρύο αγκαλιά, που στέλναμε κάρτες και όχι sms…
Τότε που δεν χανόμασταν μέσα στην οθόνη ενός υπολογιστή, μα μέσα σε ένα χαμόγελο πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη από κουραμπιέ!
Τότε που ελάχιστοι είχαμε έγχρωμη τηλεόραση και ονειρευόμασταν ακόμη τον έρωτα μαυρόασπρα…
Κανείς δεν μας είχε πει τίποτα για μνημόνιο, για ευρώ, για τρόικα. Μόνο αυλές ξέραμε με ελληνικό καφέ και τα μελούμενα να γίνονται αποκάλυψη, μπακάλικα συνοικιακά που αγόραζες με τεφτέρι, αν δεν είχες και είχε εννιά ο μήνας, ημερήσιες εκδρομές και ένα σάντουιτς με φέτα και ρίγανη!
Τώρα η πρώτη μας αθωότητα έσπασε… τσάκισε στα δυο σαν μπάλα κιτς του τότε… Δεν κολλάνε οι μπάλες με κόλα μπαμπά;
Όχι… Αναστασάκι, δεν κολλάνε σαν σπάσουν μα εσύ να σαι καλά!
Θέλω μια γειτονιά με γείτονες όπως παλιά, Αι Βασίλη. Θέλω να δανειστώ μια κούπα ρύζι, όχι για ριζότο, μα για λαπά που πονά η κοιλιά μου από το μπούκωμα των δήθεν τους!
Θέλω ένα δεντράκι τόσο δα και μια αγάπη τοοοοοοσο μεγάλη!
Θέλω λίγο από τα Χριστούγεννα του χτες, που έλεγα ότι σαν μεγαλώσω, δεν θα γίνω μεγάλη!
Δες με… τρέχω σαν βολίδα σε ένα δρόμο χωρίς αυτοκίνητα… τα σχολεία έκλεισαν…
Ταμπλό βιβαν…
Το τότε στο τώρα…
Αυλαία…
Μαμά, φτιάξε μου τα κοτσιδάκια!
Χειροκρότημα…
Δεν θα πω ποίημα… απλά θα χαμογελάσω κουτσοδόντικα, αυθάδικα, προκλητικά… Όπως πάντα!
Έρχονται Χριστούγεννα σε μια πόλη που χτες άλλοι πετούσαν μολότοφ και εγώ σήμερα θα πετάξω μια χιονόμπαλα να σκορπίσω χιόνι πλαστικό και ασημόσκονη!
Έρχεται Πρωτοχρονιά και εγώ θα γράψω γράμμα σε σένα που φοβάσαι να με αγαπήσεις, γιατί ξέρεις πως σε αγαπώ επικίνδυνα!
Οι επικίνδυνες αγάπες είναι αυτές που ΔΕΝ ζητάνε τίποτα γιατί θα τους δώσεις ούτως ή άλλως ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Μπαμπά, μαμά, το ΜΙΝΙΟΝ δεν υπάρχει πια και μόνο νευρωτικά πολυκαταστήματα με πλαστικές πωλήτριες και κόκκινα χαμόγελα από φτηνιάρικο κραγιόν συναντώ!
Μπαμπά, μαμά!
Είμαι μία μαμά παιδί, που θέλω μια αγκαλιά σε έναν κόσμο που με βάζει τιμωρία στην γωνία γιατί τολμάω να ονειρευτώ με τα μαλλιά βρεγμένα από την βροχή, σε ένα μαξιλάρι γεμάτο δάκρυα από έρωτα!
Κοίτα… η πόλη λίγο λίγο βάζει τα καλά της ! Εγώ ένα φθαρμένο Τζην μπουφάν διάλεξα!
Έσπασα… σαν κιτς πράσινη γυάλινη μπάλα, που έπεσε από το δέντρο ενός σικ κόσμου με ακριβές γιρλάντες γιατί… ΔΕΝ ταίριαζα!
Θυμάμαι τα στολίδια του δένδρου που δεν ήταν μοβ, χρυσά ή ασημί μα πολύχρωμα (κουκουναράκια και καμπανίτσες πανέμορφα μέσα στο κιτς πρασινομπλέ τους).
Θυμάμαι την χρυσή βροχή που απλώναμε στο δεντράκι το στραβό, την μπάλα που έσπαγε με θόρυβο κι έμενα με κομμένη ανάσα σε ένα τσακ… συντριπτικό, καταθλιπτικό, τελειωτικό!
Εγώ κρεμούσα τα στολίδια στα χαμηλά κλαδιά και ο μπαμπάς ο ψηλός, ο γίγαντας στα παιδικά μου μάτια, που θεοποιούσα το 1,72 του, αναλάμβανε τα ψηλά!
Θυμάμαι μια Αθήνα χωρίς mall και παγοδρόμιο… με Αττικόν και μια Αιόλου γεμάτη μικροπωλητές.
Θυμάμαι να σε κρατώ από το χέρι, μπαμπά μου, με ένα κόκκινο φθαρμένο γαντάκι σφιχτά να μην σε χάσω μέσα στο πολύχρωμο πλήθος.
Ορκίζομαι… η Ερμού χαμογελούσε τότε, κοκέτα πανέμορφη με βραχιόλια και κολιέ τις βιτρίνες της!
Θυμάμαι τα λουστρινάκια τα μαύρα με το φιογκάκι, που κλασικά μου αγόραζαν κάθε χρόνο για το καλό κι ας ήθελα εγώ μποτίνια να μπορώ να παίξω κυνηγητό με τον Βαγγελάκη -τον πρώτο μου έρωτα- που με εμμονή και με επιμονή με κερνούσε κάθε απόγευμα carnation. Ήμουν λέει η… Λόλα του.
Λόλα… Λολίτα…
Μεταμορφώσεις… αλλαγές…
Τότε που η πόλη είχε μια παιδική αφέλεια… τότε που ο κόσμος χαμογελούσε και δεν έλεγε όχι στα κάλαντα!
Τότε που πηγαίναμε επισκέψεις χωρίς να πάρουμε πριν τηλέφωνο, που κάναμε περιπάτους στο κρύο αγκαλιά, που στέλναμε κάρτες και όχι sms…
Τότε που δεν χανόμασταν μέσα στην οθόνη ενός υπολογιστή, μα μέσα σε ένα χαμόγελο πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη από κουραμπιέ!
Τότε που ελάχιστοι είχαμε έγχρωμη τηλεόραση και ονειρευόμασταν ακόμη τον έρωτα μαυρόασπρα…
Κανείς δεν μας είχε πει τίποτα για μνημόνιο, για ευρώ, για τρόικα. Μόνο αυλές ξέραμε με ελληνικό καφέ και τα μελούμενα να γίνονται αποκάλυψη, μπακάλικα συνοικιακά που αγόραζες με τεφτέρι, αν δεν είχες και είχε εννιά ο μήνας, ημερήσιες εκδρομές και ένα σάντουιτς με φέτα και ρίγανη!
Τώρα η πρώτη μας αθωότητα έσπασε… τσάκισε στα δυο σαν μπάλα κιτς του τότε… Δεν κολλάνε οι μπάλες με κόλα μπαμπά;
Όχι… Αναστασάκι, δεν κολλάνε σαν σπάσουν μα εσύ να σαι καλά!
Θέλω μια γειτονιά με γείτονες όπως παλιά, Αι Βασίλη. Θέλω να δανειστώ μια κούπα ρύζι, όχι για ριζότο, μα για λαπά που πονά η κοιλιά μου από το μπούκωμα των δήθεν τους!
Θέλω ένα δεντράκι τόσο δα και μια αγάπη τοοοοοοσο μεγάλη!
Θέλω λίγο από τα Χριστούγεννα του χτες, που έλεγα ότι σαν μεγαλώσω, δεν θα γίνω μεγάλη!
Δες με… τρέχω σαν βολίδα σε ένα δρόμο χωρίς αυτοκίνητα… τα σχολεία έκλεισαν…
Ταμπλό βιβαν…
Το τότε στο τώρα…
Αυλαία…
Μαμά, φτιάξε μου τα κοτσιδάκια!
Χειροκρότημα…
Δεν θα πω ποίημα… απλά θα χαμογελάσω κουτσοδόντικα, αυθάδικα, προκλητικά… Όπως πάντα!
Έρχονται Χριστούγεννα σε μια πόλη που χτες άλλοι πετούσαν μολότοφ και εγώ σήμερα θα πετάξω μια χιονόμπαλα να σκορπίσω χιόνι πλαστικό και ασημόσκονη!
Έρχεται Πρωτοχρονιά και εγώ θα γράψω γράμμα σε σένα που φοβάσαι να με αγαπήσεις, γιατί ξέρεις πως σε αγαπώ επικίνδυνα!
Οι επικίνδυνες αγάπες είναι αυτές που ΔΕΝ ζητάνε τίποτα γιατί θα τους δώσεις ούτως ή άλλως ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Μπαμπά, μαμά, το ΜΙΝΙΟΝ δεν υπάρχει πια και μόνο νευρωτικά πολυκαταστήματα με πλαστικές πωλήτριες και κόκκινα χαμόγελα από φτηνιάρικο κραγιόν συναντώ!
Μπαμπά, μαμά!
Είμαι μία μαμά παιδί, που θέλω μια αγκαλιά σε έναν κόσμο που με βάζει τιμωρία στην γωνία γιατί τολμάω να ονειρευτώ με τα μαλλιά βρεγμένα από την βροχή, σε ένα μαξιλάρι γεμάτο δάκρυα από έρωτα!
Κοίτα… η πόλη λίγο λίγο βάζει τα καλά της ! Εγώ ένα φθαρμένο Τζην μπουφάν διάλεξα!
Έσπασα… σαν κιτς πράσινη γυάλινη μπάλα, που έπεσε από το δέντρο ενός σικ κόσμου με ακριβές γιρλάντες γιατί… ΔΕΝ ταίριαζα!
Αναστασία Κορινθίου
kissmygrass
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.