Την ζωή, να την ντύνεις με το κόκκινο του έρωτα και της επανάστασης

Γιατί φίλε η ζωή δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Είναι λίγο απ’όλα!

Κάπου γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης:

Για τα χίλια μονότονα “Είμαι καλά”
Τα χίλια μονότονα ψέματά μου

Τι καραμέλα και τούτη;
“Είμαι καλά!”

Όχι, δεν είσαι καλά.
Είσαι στο σκοτάδι.
Χαμένος στο σκοτάδι σου και φοβάσαι περισσότερο από μένα.
Φοβάσαι γιατί δεν ξέρεις αν θ’αντέξεις εκεί μέσα..

Ώρες ολόκληρες παλεύεις καθημερινά, ώστε να βάλεις σε τάξη το μυαλό σου, κρύβοντας το σκοτάδι σου από τους άλλους.
Ώρες ολόκληρες προετοιμάζεις τον εαυτό σου, ακριβώς γι’αυτό, το καθημερινό σου ψέμα.

«Είμαι καλά..»

Κάποιος πρέπει να σε βγάλει από κει φίλε.
Κι εγώ σου λέω πως εσύ έχεις βυθίσει τον εαυτό σου, σ’αυτό το αίσθημα της παράλυσης.
Μονάχα εσύ.

Σήκω πάνω γαμώτο!
Σήκω πάνω!
Αρτιμελής είσαι!
Είσαι ένας υπέροχος, μοναδικός, αρτιμελής άνθρωπος που μπορεί να καταφέρει όλα αυτά που έχει μέσα στο κεφάλι του!
Όλα όμως!

Στο μυαλό είναι όλα, φίλε. Στο μυαλό..

Πάρε το βλέμμα σου από το κενό.
Σήκωσέ το και κοίταξε τη κορυφογραμμή του ορίζοντα. Κοίτα τα σύννεφα.
Κοίταξε “εκεί” που θέλεις να φτάσεις.
Όσο μακριά κι αν είναι αυτό.
Εκεί είναι όλα αυτά που θέλεις, εκεί μπροστά σου!

Είναι ο δικός σου δρόμος, είναι η ζωή σου ρε!
Αλήθεια, τι λες πως είναι η ζωή σου;
Κόκκοι στην άμμο είναι.
Βούτηξέ την από τον γιακά, φίλε!

Δεν θά‘ναι όλες οι μέρες σου, γεμάτες κόκκινα τριαντάφυλλα.
Δεν θά‘χεις πάντα ήλιο στη ζωή σου.
Ούτε θα χαμογελάς συνέχεια.
Κι ο ίσκιος σου. Κάποια βράδια θα σε βαραίνει ο ίσκιος σου.

Αυτό που μπορώ να σου υποσχεθώ όμως είναι πως θα είσαι οι “επιλογές” σου. Θα είσαι “αυτό” που θα νιώθεις κάθε φορά.

Μονάχα πρόσεχε!
Θέλω να γιορτάζεις την κάθε σου μέρα, τη κάθε σου στιγμή.
Εντάξει φίλε;
Να γιορτάζεις, ακούς;
Να γιορτάζεις εκείνες τις Κυριακάτικες πρωινές συζητήσεις που έχουν γεύση από καφέ και κουλουράκια βουτύρου.
Να γιορτάζεις εκείνες τις αγαπησιάρικες αγκαλιές και δήθεν πως δεν τις χορταίνεις, να ζητάς κι άλλες και να χώνεσαι πιο βαθιά μέσα τους.
Να βρίσκει καταφύγιο η ψυχή σου!
Να ονειροπολείς φίλε!
Να φτιάχνεις κόσμους αλλιώτικους, ουτοπικούς.
Να κρύβεις εκεί την παιδικότητά σου, να την κρύβεις καλά.
Κι όταν βαρεθείς το κρυφτό, να λες “φτου και βγαίνω”.
Να το λες δυνατά και να βγαίνεις με αναρχία.
Να ταράζεις την πραγματικότητα γύρω σου.

Γιατί φίλε η ζωή δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Είναι λίγο απ’όλα!
Παίρνει το χρώμα που της δίνεις. Γι’αυτό φρόντισε να τη ντύνεις με το κόκκινο του έρωτα, το κόκκινο της επανάστασης. Να την ποτίζεις με μεγάλες ποσότητες από γαλάζιο. Το γαλάζιο τ’ουρανού και της απεραντοσύνης της θάλασσας. Θέλει και μικρές ζωηρές πινελιές από κείνο το μαβί χρώμα πού‘χει το ηλιοβασίλεμα. Μην ξεχάσεις το ηλιοβασίλεμα φίλε! Και το χρυσοκίτρινο χρώμα πού‘χει το φεγγάρι μην ξεχάσεις..

Σιγοντάρει μονάχα τις “μπρατσωμένες” ψυχές η ζωή φίλε.
Μονάχα αυτές!

Σάκης Χαλβαντζής

loveletters