ένα θύμα που απλά επέλεξε να γίνει αυτό που φοβάται...
Ζούμε σε μια κοινωνία κυριευμένη από ατέρμονα ζευγάρια αντιθέτων.
Βιώνουμε τις καταστάσεις έχοντας ως γνώμονα ότι βρισκόμαστε μεταξύ μιας σωστής και μιας λανθασμένης συμπεριφοράς που καλούμαστε να υπηρετήσουμε. Μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο που σημασία έχει να φαίνεσαι καλός, και όχι να είσαι άνθρωπος.
Μας μαθαίνουν να κρίνουμε τον θύτη των καταστάσεων, αυτόν που ταλαιπωρεί, αυτόν που τελικά μένει μόνος. Και αντίστοιχα να μοιρολατρούμε και να συμπονούμε το θύμα. Είναι, όμως, πάντα τόσο εύκολο να επιλέξεις αν θα είσαι με το μέρος των «ορθών» ή στην αντίπερα όχθη; Κι αν ναι, γνωρίζεις πραγματικά ποιος ευθύνεται για τη θέση στην οποία βρέθηκες;
Βλέπεις, το να είσαι το θύμα ήταν, ανέκαθεν, ένας ρόλος πιο βολικός. Πορεύεσαι με την οπτική του ανθρώπου που του τα πήραν όλα, που έχασε, που εξαπατήθηκε, που ξεγελάστηκε, που έδωσε τα πάντα, μα δεν πήρε τίποτα πίσω, που δεν έφταιξε πουθενά. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο είναι που εντοπίζεται το τρωτό στοιχείο της διανομής ρόλων. Ο θύτης με όποιον τρόπο, και για όποιο λόγο μπήκε στη ζωή σου, βρήκε την πόρτα ανοιχτή.
Έμαθες να ουρλιάζεις τα λάθη των άλλων, μα να αποσιωπάς τα δικά σου, να τα βάζεις κάτω απ’ το χαλί. Η πραγματικότητα βρίσκεται στο ότι κανένας, ποτέ, δεν υπήρξε θύμα, χωρίς τη χαμηλόφωνη συγκατάθεσή του. Είναι μάταιο να κρίνεις τη συναισθηματική βαρβαρότητα κάποιου, εάν πριν δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι η δική σου ευάλωτη ψυχή του επέτρεψε να εισέλθει στο εγώ σου και να το καταποντίσει με αξιοθαύμαστη ευκολία.
Άραγε έχει σκεφτεί ποτέ κανείς την πλευρά του θύτη; Πόσο εύκολο είναι να προκαλέσεις δάκρυα αν δεν έχεις κλάψει εσύ πρώτος; Διανοητικά, και μόνο, είναι δύσκολο να μεταδόσεις κάτι που εσύ ο ίδιος δεν έχεις δεχτεί. Επομένως, οφείλουμε πολλές φορές να σκεφτούμε αν η ρώμη που βγαίνει προς τα έξω είναι επίκτητη των καταστάσεων. Αυτές οι ζωές δεν μπορούν να εξηγηθούν με γνώμονα την αντικειμενικότητα, γιατί το υποκειμενικό τους βίωμα είναι ριζωμένο βαθιά. Ο θύτης πάντα κρύβει μέσα του ένα θύμα.
Το εύλογο είναι να επιδιώκεις την απελευθέρωσή από το βασανιστή σου, να σπας τις αλυσίδες και να τον απομακρύνεις. Να κρίνεις το κακό και να εξυμνείς το σωστό. Όμως σε κάθε ιστορία υπάρχουν πάντα δύο πλευρές. Προσπάθησε να μην κρίνεις επιπόλαια τις καταστάσεις, να βοηθάς όπου μπορείς, αλλά να σιωπάς, όπου δεν μπορείς. Και να θυμάσαι, πως ίσως ο θύτης να είναι ένα θύμα που απλά επέλεξε να γίνει αυτό που φοβάται, για να σταματήσει να το φοβάται πια.
Βιώνουμε τις καταστάσεις έχοντας ως γνώμονα ότι βρισκόμαστε μεταξύ μιας σωστής και μιας λανθασμένης συμπεριφοράς που καλούμαστε να υπηρετήσουμε. Μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο που σημασία έχει να φαίνεσαι καλός, και όχι να είσαι άνθρωπος.
Μας μαθαίνουν να κρίνουμε τον θύτη των καταστάσεων, αυτόν που ταλαιπωρεί, αυτόν που τελικά μένει μόνος. Και αντίστοιχα να μοιρολατρούμε και να συμπονούμε το θύμα. Είναι, όμως, πάντα τόσο εύκολο να επιλέξεις αν θα είσαι με το μέρος των «ορθών» ή στην αντίπερα όχθη; Κι αν ναι, γνωρίζεις πραγματικά ποιος ευθύνεται για τη θέση στην οποία βρέθηκες;
Βλέπεις, το να είσαι το θύμα ήταν, ανέκαθεν, ένας ρόλος πιο βολικός. Πορεύεσαι με την οπτική του ανθρώπου που του τα πήραν όλα, που έχασε, που εξαπατήθηκε, που ξεγελάστηκε, που έδωσε τα πάντα, μα δεν πήρε τίποτα πίσω, που δεν έφταιξε πουθενά. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο είναι που εντοπίζεται το τρωτό στοιχείο της διανομής ρόλων. Ο θύτης με όποιον τρόπο, και για όποιο λόγο μπήκε στη ζωή σου, βρήκε την πόρτα ανοιχτή.
Έμαθες να ουρλιάζεις τα λάθη των άλλων, μα να αποσιωπάς τα δικά σου, να τα βάζεις κάτω απ’ το χαλί. Η πραγματικότητα βρίσκεται στο ότι κανένας, ποτέ, δεν υπήρξε θύμα, χωρίς τη χαμηλόφωνη συγκατάθεσή του. Είναι μάταιο να κρίνεις τη συναισθηματική βαρβαρότητα κάποιου, εάν πριν δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι η δική σου ευάλωτη ψυχή του επέτρεψε να εισέλθει στο εγώ σου και να το καταποντίσει με αξιοθαύμαστη ευκολία.
Άραγε έχει σκεφτεί ποτέ κανείς την πλευρά του θύτη; Πόσο εύκολο είναι να προκαλέσεις δάκρυα αν δεν έχεις κλάψει εσύ πρώτος; Διανοητικά, και μόνο, είναι δύσκολο να μεταδόσεις κάτι που εσύ ο ίδιος δεν έχεις δεχτεί. Επομένως, οφείλουμε πολλές φορές να σκεφτούμε αν η ρώμη που βγαίνει προς τα έξω είναι επίκτητη των καταστάσεων. Αυτές οι ζωές δεν μπορούν να εξηγηθούν με γνώμονα την αντικειμενικότητα, γιατί το υποκειμενικό τους βίωμα είναι ριζωμένο βαθιά. Ο θύτης πάντα κρύβει μέσα του ένα θύμα.
Το εύλογο είναι να επιδιώκεις την απελευθέρωσή από το βασανιστή σου, να σπας τις αλυσίδες και να τον απομακρύνεις. Να κρίνεις το κακό και να εξυμνείς το σωστό. Όμως σε κάθε ιστορία υπάρχουν πάντα δύο πλευρές. Προσπάθησε να μην κρίνεις επιπόλαια τις καταστάσεις, να βοηθάς όπου μπορείς, αλλά να σιωπάς, όπου δεν μπορείς. Και να θυμάσαι, πως ίσως ο θύτης να είναι ένα θύμα που απλά επέλεξε να γίνει αυτό που φοβάται, για να σταματήσει να το φοβάται πια.
Ιωάννα Μπαρκιά
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.