Το περιέγραψαν σαν ζωντανό σύμβολο του χρόνου και του τρόμου.
Στη μέση του Αιγαίου υπάρχει ένα νησί που οι παλιοί ναυτικοί το έτρεμαν. Δεν ήταν ούτε οι άνεμοι ούτε τα βράχια που τους τρόμαζαν. Ήταν κάτι που, σύμφωνα με τις διηγήσεις, παραμόνευε στα βουνά και κατέβαινε τις νύχτες. Κάτι που δεν είχε ένα κεφάλι. Είχε τρία. Λιοντάρι, λύκος και σκύλος — όλα μαζί σε έναν ενιαίο λαιμό, και όλα να ουρλιάζουν.
Στη Σέριφο, ο Buondelmonti γράφει πως υπήρχε κάποτε ένα πλάσμα που οι ντόπιοι το φοβούνταν περισσότερο από καταιγίδα. Το περιγράφει ως έναν ζωντανό συμβολισμό του χρόνου. Το λιοντάρι, έλεγε, ήταν το παρόν — επιβλητικό και επικίνδυνο. Ο λύκος ήταν το παρελθόν που σε κυνηγάει, ενώ ο σκύλος ήταν το μέλλον, αυτό που πλησιάζει με φωνή ανθρώπινη αλλά άγνωστη πρόθεση.
Το θηρίο αυτό, σύμφωνα με την παράδοση, ζούσε στα βουνά και κατέβαινε μόνο τη νύχτα. Από το στόμα του λιονταριού έβγαινε φωτιά. Από του λύκου, παγωνιά. Από του σκύλου, φωνές σαν οράματα. Όποιος το κοίταζε έβλεπε — λένε — τον ίδιο του τον θάνατο. Όχι μία, αλλά τρεις φορές.
Μερικοί πίστευαν ότι ήταν η μορφή του ίδιου του Κρόνου, καταραμένου να περιφέρεται ως θηρίο μετά την πτώση του. Άλλοι έλεγαν ότι ήταν δημιούργημα των ντόπιων για να εξηγήσουν γιατί οι ξένοι χάνονταν στα βουνά. Μα κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να ανέβει ψηλά, κάτι πάντα τον σταματούσε. Ένας ήχος, μια ανάσα, ένα ουρλιαχτό.
Ακόμα και σήμερα, λένε πως τις νύχτες που έχει ομίχλη και το φεγγάρι χαμηλώνει πάνω απ’ τη Σέριφο, αν κοιτάξεις καλά, μπορεί να δεις μια μορφή με τρεις σκιές. Μια που περπατά, μια που σέρνεται, και μια που σε κοιτάζει.
Στη Σέριφο, ο Buondelmonti γράφει πως υπήρχε κάποτε ένα πλάσμα που οι ντόπιοι το φοβούνταν περισσότερο από καταιγίδα. Το περιγράφει ως έναν ζωντανό συμβολισμό του χρόνου. Το λιοντάρι, έλεγε, ήταν το παρόν — επιβλητικό και επικίνδυνο. Ο λύκος ήταν το παρελθόν που σε κυνηγάει, ενώ ο σκύλος ήταν το μέλλον, αυτό που πλησιάζει με φωνή ανθρώπινη αλλά άγνωστη πρόθεση.
Το θηρίο αυτό, σύμφωνα με την παράδοση, ζούσε στα βουνά και κατέβαινε μόνο τη νύχτα. Από το στόμα του λιονταριού έβγαινε φωτιά. Από του λύκου, παγωνιά. Από του σκύλου, φωνές σαν οράματα. Όποιος το κοίταζε έβλεπε — λένε — τον ίδιο του τον θάνατο. Όχι μία, αλλά τρεις φορές.
Μερικοί πίστευαν ότι ήταν η μορφή του ίδιου του Κρόνου, καταραμένου να περιφέρεται ως θηρίο μετά την πτώση του. Άλλοι έλεγαν ότι ήταν δημιούργημα των ντόπιων για να εξηγήσουν γιατί οι ξένοι χάνονταν στα βουνά. Μα κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να ανέβει ψηλά, κάτι πάντα τον σταματούσε. Ένας ήχος, μια ανάσα, ένα ουρλιαχτό.
Ακόμα και σήμερα, λένε πως τις νύχτες που έχει ομίχλη και το φεγγάρι χαμηλώνει πάνω απ’ τη Σέριφο, αν κοιτάξεις καλά, μπορεί να δεις μια μορφή με τρεις σκιές. Μια που περπατά, μια που σέρνεται, και μια που σε κοιτάζει.
ρηγόρης Κεντητός
sportime
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.