Ξορκίζοντας τον χρόνο που περνά

0
Μεγάλωσα, μου ψιθυρίζω.

«Η αδράνεια κάνει τις ώρες να περνούν αργά και τα χρόνια γρήγορα»
(Τζέζαρε Παβέζε)

Γι αυτό σου λέω: πώς να ξορκίσει κανείς «αυτόν τον γέρο φαλακρό, τον απατεώνα το χρόνο»;όπως τον αποκάλεσε ο Άγγλος ποιητής Ben Johnson.

Προσπαθώντας να συμφιλιωθώ μ’ αυτόν τον πλάστη και χαλαστή, που - αλλοίμονο – είναι αργός για τους μονάχους κι οδυνηρά μακρύς για κείνους που πονούν, είπα στον εαυτό μου: « Μεγάλωσα».

Μεγάλωσα και πασχίζω να συμφιλιωθώ με τις αυταπάτες και την κρυμμένη νοσταλγία του χαμένου χρόνου. Με το παράπονο της ψυχής, με τις αλλαγές που ο χρόνος αέναα δημιουργεί. Μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος. Γι αυτό δεν έχω χρόνο για να τον σπαταλώ σε ανούσιες καταστάσεις, σχέσεις και συμβάσεις. Ο χρόνος φαίνεται πως εξουσιάζει τη ζωή μας, αποτελώντας μέτρο αξιολόγησης των πεπραγμένων μας.

Μεγάλωσα και οι μέρες περνούν γοργά, επιπεδωμένες. Φεύγουν και χάνονται. Κάνω αλχημείες μαζί του. Τον διατάσσω να κυλάει πιο αργά θέτοντας μικρούς/ εφικτούς στόχους, τολμώντας καινούργια πράγματα. «Μην προσπαθείς να προσθέσεις χρόνια στη ζωή σου. Καλύτερα πρόσθεσε ζωή στα χρόνια σου», έγραψε ο B. Pascal.

Μεγάλωσα κι αγαπώ την κάθε στιγμή. Η ζωή είναι μυστηριώδης, αμετάκλητη και ιερή. Είναι ένα ταξίδι όπου τα πάντα εναλλάσσονται. Γι αυτό έμαθα να αναγνωρίζω την ομορφιά και να τη γεύομαι, ευχαριστώντας τη ζωή. Δεν μου αρέσει ο θόρυβος αφουγκράζομαι τη σιωπή.

Μεγάλωσα κι ακόμα τσακίζομαι και δυσκολεύομαι να σηκωθώ. Κι ακόμα με κυνηγάνε και με πονάνε οι ματαιώσεις και τα ανεκπλήρωτα. Όμως, οτιδήποτε με ξεβολεύει και με ακυρώνει, ξέρω πως είναι μια ώθηση που θα με οδηγήσει κάπου αλλού. Εν τούτοις, ανησυχώ ακόμα για το ρίσκο, αν και γνωρίζω πως η ήττα προκαλεί τη σκέψη κι οδηγεί πάντα στην αναθεώρηση και περισυλλογή.

Μεγάλωσα και δεν προσπαθώ πια να αλλάξω πράγματα και καταστάσεις. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, περνάνε και προσπερνάνε. Κάποιοι, δεν το κρύβω θα επιθυμούσα να μείνουν. Όμως, μονάχα με τον εαυτό μου μπορώ να δουλέψω για να εξασφαλίσω τον αυτοσεβασμό. Είναι δικές μου και οι χαρές και οι λύπες, η θλίψη, ο θυμός. Μονάχα αναγνωρίζοντας και αγκαλιάζοντας τα δικά μου συναισθήματα μπορώ να δώσω τροφή στην ψυχή μου. Γιατί το ξέρω πως: η ψυχή δεν γερνά, διψά.

Δυο χελιδόνια τιτιβίζουν στο πρεβάζι του παραθύρου μου. Χαμογελώ κόντρα στους χαλεπούς καιρούς. Αφήνω τις σκέψεις μου να σκαρφαλώσουν πάνω στα φτερά τους. Τα παρακολουθώ να πετάνε, να ανεβαίνουν ψηλά, να χάνονται στο γαλάζιο στερέωμα.

Μεγάλωσα, μου ψιθυρίζω

«Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή: την πλήρη αναστροφή, την απόλυτη διαφάνεια»
(Οδυσσέας Ελύτης, «Ανοιχτά Χαρτιά»)

Βάσω Σίδη
ewoman
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top