δεν είναι φτιαγμένη από χώμα και νερό για να την πλάσεις ξανά άμα χαλάσει…
Όταν σ’ αφήνει ένας άνθρωπος ν’ ανασάνεις δίπλα στην καρδιά του να το κάνεις με σεβασμό.
Να περπατάς στ’ ακροδάχτυλά σου όταν την πλησιάζεις. Για να μην πατήσεις τα όνειρά της. Για να μην λερώσεις την ελπίδα της. Για να μην προδώσεις την αθωότητά της.
Δεν είναι τρόπαιο η καρδιά του ανθρώπου για να την κυνηγήσεις και να τη λεηλατήσεις.
Δεν είναι θήραμα για να τη βάλεις στο στόχαστρό σου από συνήθεια, από ανωριμότητα, από θράσος.
Για να την κάνεις έναν ακόμα αριθμό στο συναισθηματικό βιογραφικό σου.
Για να την κάνεις χάντρα στο κομπολόι της ματαιοδοξίας σου κάθε που θέλεις να τονώσεις το «εγώ» σου.
Δεν είναι τρόπαιο η καρδιά. Δεν είναι λάφυρο. Δεν είναι λεία.
Λάθος σου τα είπανε. Λάθος σου τα μάθανε.
Δεν ξέρεις με πόσο δάκρυ την έχουν ποτίσει. Δεν ξέρεις με πόση πίκρα την έχουν στοιχειώσει.
Κι όμως είναι η καρδιά αυτή που κανακεύει την ελπίδα του ανθρώπου, αυτή που προστατεύει το χαμόγελό του, αυτή που του βαστά το χέρι του για να σηκωθεί.
Είναι η καρδιά αυτή που σηκώνει πάνω της το βάρος της ζωής του.
Κι αυτή δεν ξέρεις πόσο δύσκολη μπορεί να είναι, δεν έχεις ιδέα από τις μάχες που έχει δώσει. Από τις νίκες και τις ήττες που μετρά.
Κι αν σου επέτρεψε να πας πιο κοντά της από όσο σου άξιζε κι απ’ όσο της άξιζε, να το χρεωθεί το λάθος της και να το πληρώσει. Μόνο όμως στο βαθμό που της αναλογεί, όχι παραπάνω.
Δεν έχεις το δικαίωμα να τη λιθοβολείς με λέξεις που προσβάλλουν, με συμπεριφορές που πληγώνουν, με πράξεις που τη μηδενίζουν. Δεν έχεις το δικαίωμα να την τσαλαπατάς σκόπιμα και προσχεδιασμένα. Για να ανέβεις στα μάτια σου. Για να ανέβεις στα μάτια των άλλων.
Συνηθίσαμε τόσο πολύ πλέον στου έρωτες φαντάσματα, στα εύκολα κρεβάτια, στα μετέωρα συναισθήματα, στα βρώμικα λόγια, που σχεδόν όλα έχουν ισοπεδωθεί.
Δεν υπάρχει κρίση, δεν υπάρχει σεβασμός, δεν υπάρχει όριο στο τρόπο που θα πέσει η ματιά πάνω σε μια ξένη καρδιά. Όλα ένα, όλα ίδια, όλα λίγα…
Η καρδιά του ανθρώπου, όμως, δεν είναι φτιαγμένη από χώμα και νερό για να την πλάσεις ξανά άμα χαλάσει… Ραγίζει, σημαδεύεται, ρημάζει… Τρομάζει και ταμπουρώνεται.
Γι’ αυτό, να σηκώνεις το βλέμμα σου και να κοιτάς ψηλά για να την αντικρίσεις.
Με σεβασμό. Σαν κάτι πολύτιμο και εύθραυστο.
Με τον ίδιο ακριβώς σεβασμό που θα ήθελες να αντικρίζουν και τη δική σου καρδιά.
Να περπατάς στ’ ακροδάχτυλά σου όταν την πλησιάζεις. Για να μην πατήσεις τα όνειρά της. Για να μην λερώσεις την ελπίδα της. Για να μην προδώσεις την αθωότητά της.
Δεν είναι τρόπαιο η καρδιά του ανθρώπου για να την κυνηγήσεις και να τη λεηλατήσεις.
Δεν είναι θήραμα για να τη βάλεις στο στόχαστρό σου από συνήθεια, από ανωριμότητα, από θράσος.
Για να την κάνεις έναν ακόμα αριθμό στο συναισθηματικό βιογραφικό σου.
Για να την κάνεις χάντρα στο κομπολόι της ματαιοδοξίας σου κάθε που θέλεις να τονώσεις το «εγώ» σου.
Δεν είναι τρόπαιο η καρδιά. Δεν είναι λάφυρο. Δεν είναι λεία.
Λάθος σου τα είπανε. Λάθος σου τα μάθανε.
Δεν ξέρεις με πόσο δάκρυ την έχουν ποτίσει. Δεν ξέρεις με πόση πίκρα την έχουν στοιχειώσει.
Κι όμως είναι η καρδιά αυτή που κανακεύει την ελπίδα του ανθρώπου, αυτή που προστατεύει το χαμόγελό του, αυτή που του βαστά το χέρι του για να σηκωθεί.
Είναι η καρδιά αυτή που σηκώνει πάνω της το βάρος της ζωής του.
Κι αυτή δεν ξέρεις πόσο δύσκολη μπορεί να είναι, δεν έχεις ιδέα από τις μάχες που έχει δώσει. Από τις νίκες και τις ήττες που μετρά.
Κι αν σου επέτρεψε να πας πιο κοντά της από όσο σου άξιζε κι απ’ όσο της άξιζε, να το χρεωθεί το λάθος της και να το πληρώσει. Μόνο όμως στο βαθμό που της αναλογεί, όχι παραπάνω.
Δεν έχεις το δικαίωμα να τη λιθοβολείς με λέξεις που προσβάλλουν, με συμπεριφορές που πληγώνουν, με πράξεις που τη μηδενίζουν. Δεν έχεις το δικαίωμα να την τσαλαπατάς σκόπιμα και προσχεδιασμένα. Για να ανέβεις στα μάτια σου. Για να ανέβεις στα μάτια των άλλων.
Συνηθίσαμε τόσο πολύ πλέον στου έρωτες φαντάσματα, στα εύκολα κρεβάτια, στα μετέωρα συναισθήματα, στα βρώμικα λόγια, που σχεδόν όλα έχουν ισοπεδωθεί.
Δεν υπάρχει κρίση, δεν υπάρχει σεβασμός, δεν υπάρχει όριο στο τρόπο που θα πέσει η ματιά πάνω σε μια ξένη καρδιά. Όλα ένα, όλα ίδια, όλα λίγα…
Η καρδιά του ανθρώπου, όμως, δεν είναι φτιαγμένη από χώμα και νερό για να την πλάσεις ξανά άμα χαλάσει… Ραγίζει, σημαδεύεται, ρημάζει… Τρομάζει και ταμπουρώνεται.
Γι’ αυτό, να σηκώνεις το βλέμμα σου και να κοιτάς ψηλά για να την αντικρίσεις.
Με σεβασμό. Σαν κάτι πολύτιμο και εύθραυστο.
Με τον ίδιο ακριβώς σεβασμό που θα ήθελες να αντικρίζουν και τη δική σου καρδιά.
Γεωργία Ανδριώτου
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.