Και στο τέλος θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι...
Κάποτε ρώτησα τη θεία μου γιατί είχε αποφασίσει να ζει με τόσα λίγα στη ζωή της. Ζούσε σε ένα δυαράκι και μόλις έμπαινες στο σπίτι έβλεπες τα βασικά έπιπλα και τα ακόμα πιο βασικά τεχνολογικά μέσα. Όχι τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο, ούτε κινητό για να τη βρίσκουν όταν βρισκόταν στο δρόμο. Περιττά έπιπλα δε θα έβλεπες στο σπίτι της. Μονάχα φωτογραφίες από ταξίδια, εμπειρίες και αναμνήσεις που θαρρείς και είχαν αποτυπωθεί με τον πιο γλυκό τρόπο και είχαν έρθει να δώσουν ζωή στο άδειο αυτό διαμέρισμα.
Εκείνη μου απάντησε πως δε χρειαζόταν πολλά για να ζήσει ευτυχισμένη σε μία πόλη. Τα λιγοστά χρήματα που διέθετε ήθελε να τα ξοδεύει σε ταξίδια, βιβλία και ό,τι χάλαγε με την παρέα. Τότε, ούσα θαμπωμένη από αυτά που προέβαλαν οι διαφημίσεις και αρκετά μικρή για να αναλογιστώ αυτά που είχα ακούσει, δεν κατάλαβα ούτε λέξη από αυτά που μου είπε. Άντε, το πολύ, να κατανόησα την αγάπη της για βιβλία. Πόσο δύσκολο είναι να μείνεις με αυτά που έχεις και να μην ψάξεις για καινούριους θησαυρούς, προτού διαβάσεις όσα ήδη έχεις.
Με τα χρόνια όμως κατάλαβα τι εννοούσε η θεία μου. Οι άνθρωποι φτάνουν σε μία ηλικία, έχοντας αναρίθμητα υλικά αγαθά, παραπανήσιες συσκευές, ρούχα οποιασδήποτε μόδας, αλλά στην πραγματικότητα είναι τόσο φτωχοί. Ξόδεψαν τόσα χρήματα για πράγματα τόσο αναλώσιμα, που δε σου προσφέρουν τίποτα παραπάνω από μία σπιθαμή επιφανειακής χαράς. Έφτασαν σε μία ηλικία να μιλούν για τα επιτεύγματά τους, τα πτυχία τους και τα χαρτιά τους και έπνιξαν μέσα τους όλα εκείνα που δεν τόλμησαν να κάνουν.
Πράγματα τα οποία φοβήθηκαν και αλλά για τα οποία άκουσαν το τι θα πει ο κόσμος. Έμειναν σε σχέσεις για την ασφάλεια, κατεύνασαν τον πόθο τους για φυγή, κράτησαν δουλειές για τα χρήματα. Έφτασαν σε μίαν ηλικία που δεν τολμούν πια να κάνουν αυτό το ταξίδι στην Ταϊλάνδη και στην Ινδονήσια. Πέρασαν τα χρόνια και δεν μπορούν να κάνουν πλέον την ελεύθερη πτώση που ήθελαν νεώτεροι. Έμειναν να διαβάζουν τα βιβλία της δουλειάς, του πανεπιστημίου και άφησαν χιλιάδες αδιάβαστα που τους είχαν συνεπάρει ήδη από το εξώφυλλο.
Τα αεροπλάνα έφυγαν και τα τρένα το ίδιο. Τα βιβλία ανατυπώθηκαν και με τα χρόνια άλλαξαν. Αυτή η ζωή, μιας και δε γνωρίζουμε την ύπαρξη δεύτερης, είναι μικρή για να είναι θλιβερή και μονότονη. Αυτά τα χρόνια που έχουμε δεν είναι απλώς για να επιβιώνουμε και να βάζουμε χρήματα στην άκρη σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Τα χρήματα είναι μέσο να κάνουμε όσα επιθυμούμε και όχι αυτοσκοπός. Ειδάλλως, μένουμε εμείς και κάτι χαρτονομίσματα. Στο τέλος της ζωής μας θα τα κληροδοτήσουμε κάπου αλλά η ίδια μας η ολοκλήρωση θα παραμείνει λειψή.
Οπότε, δεν υπάρχει λόγος να πετούν τα αεροπλάνα δίχως εμάς. Ούτε τα τρένα, ούτε τα λεωφορεία. Όλα όσα εκείνα που θέλουμε οφείλουν να έχουν ημερομηνία. Και εάν δεν είναι η αυριανή να είναι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Διότι όλες αυτές οι αναβολές, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουν ακυρώσεις. Όχι άλλα χρήματα για αντικείμενα ανύπαρκτης πνευματικής αξίας. Έχουμε ήδη αρκετά για να ζήσουμε εμείς αλλά και οι επόμενοι.
Ας κάνουμε επιτέλους όλα αυτά που θελήσαμε και οι συγκυρίες δε μας άφησαν. Με τους ανθρώπους που αγαπάμε, στα μέρη που δεν πήγαμε, τα γέλια που δεν έγιναν ακόμη νευρικά. Και στο τέλος θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι από αυτούς που αποφάσισαν να δουλέψουν λίγο παραπάνω για τον εαυτό τους και μόνο. Αυτούς που δεν επέλεξαν την πτήση στις άγνωστες ομορφιές της Ισλανδίας και προτίμησαν την τουριστική Νέα Υόρκη. Αυτούς που είχαν τα πάντα και αποφάσισαν να μη δώσουν τίποτα στους άλλους, μα κυρίως στους εαυτούς τους.
Και όταν φτάσει η στιγμή να κάνουμε τη σούμα για το τι καταφέραμε θα είναι αρκετό ένα «Ζήσαμε διάολε κι αυτό είναι που μετράει.»
Εκείνη μου απάντησε πως δε χρειαζόταν πολλά για να ζήσει ευτυχισμένη σε μία πόλη. Τα λιγοστά χρήματα που διέθετε ήθελε να τα ξοδεύει σε ταξίδια, βιβλία και ό,τι χάλαγε με την παρέα. Τότε, ούσα θαμπωμένη από αυτά που προέβαλαν οι διαφημίσεις και αρκετά μικρή για να αναλογιστώ αυτά που είχα ακούσει, δεν κατάλαβα ούτε λέξη από αυτά που μου είπε. Άντε, το πολύ, να κατανόησα την αγάπη της για βιβλία. Πόσο δύσκολο είναι να μείνεις με αυτά που έχεις και να μην ψάξεις για καινούριους θησαυρούς, προτού διαβάσεις όσα ήδη έχεις.
Με τα χρόνια όμως κατάλαβα τι εννοούσε η θεία μου. Οι άνθρωποι φτάνουν σε μία ηλικία, έχοντας αναρίθμητα υλικά αγαθά, παραπανήσιες συσκευές, ρούχα οποιασδήποτε μόδας, αλλά στην πραγματικότητα είναι τόσο φτωχοί. Ξόδεψαν τόσα χρήματα για πράγματα τόσο αναλώσιμα, που δε σου προσφέρουν τίποτα παραπάνω από μία σπιθαμή επιφανειακής χαράς. Έφτασαν σε μία ηλικία να μιλούν για τα επιτεύγματά τους, τα πτυχία τους και τα χαρτιά τους και έπνιξαν μέσα τους όλα εκείνα που δεν τόλμησαν να κάνουν.
Πράγματα τα οποία φοβήθηκαν και αλλά για τα οποία άκουσαν το τι θα πει ο κόσμος. Έμειναν σε σχέσεις για την ασφάλεια, κατεύνασαν τον πόθο τους για φυγή, κράτησαν δουλειές για τα χρήματα. Έφτασαν σε μίαν ηλικία που δεν τολμούν πια να κάνουν αυτό το ταξίδι στην Ταϊλάνδη και στην Ινδονήσια. Πέρασαν τα χρόνια και δεν μπορούν να κάνουν πλέον την ελεύθερη πτώση που ήθελαν νεώτεροι. Έμειναν να διαβάζουν τα βιβλία της δουλειάς, του πανεπιστημίου και άφησαν χιλιάδες αδιάβαστα που τους είχαν συνεπάρει ήδη από το εξώφυλλο.
Τα αεροπλάνα έφυγαν και τα τρένα το ίδιο. Τα βιβλία ανατυπώθηκαν και με τα χρόνια άλλαξαν. Αυτή η ζωή, μιας και δε γνωρίζουμε την ύπαρξη δεύτερης, είναι μικρή για να είναι θλιβερή και μονότονη. Αυτά τα χρόνια που έχουμε δεν είναι απλώς για να επιβιώνουμε και να βάζουμε χρήματα στην άκρη σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Τα χρήματα είναι μέσο να κάνουμε όσα επιθυμούμε και όχι αυτοσκοπός. Ειδάλλως, μένουμε εμείς και κάτι χαρτονομίσματα. Στο τέλος της ζωής μας θα τα κληροδοτήσουμε κάπου αλλά η ίδια μας η ολοκλήρωση θα παραμείνει λειψή.
Οπότε, δεν υπάρχει λόγος να πετούν τα αεροπλάνα δίχως εμάς. Ούτε τα τρένα, ούτε τα λεωφορεία. Όλα όσα εκείνα που θέλουμε οφείλουν να έχουν ημερομηνία. Και εάν δεν είναι η αυριανή να είναι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Διότι όλες αυτές οι αναβολές, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουν ακυρώσεις. Όχι άλλα χρήματα για αντικείμενα ανύπαρκτης πνευματικής αξίας. Έχουμε ήδη αρκετά για να ζήσουμε εμείς αλλά και οι επόμενοι.
Ας κάνουμε επιτέλους όλα αυτά που θελήσαμε και οι συγκυρίες δε μας άφησαν. Με τους ανθρώπους που αγαπάμε, στα μέρη που δεν πήγαμε, τα γέλια που δεν έγιναν ακόμη νευρικά. Και στο τέλος θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι από αυτούς που αποφάσισαν να δουλέψουν λίγο παραπάνω για τον εαυτό τους και μόνο. Αυτούς που δεν επέλεξαν την πτήση στις άγνωστες ομορφιές της Ισλανδίας και προτίμησαν την τουριστική Νέα Υόρκη. Αυτούς που είχαν τα πάντα και αποφάσισαν να μη δώσουν τίποτα στους άλλους, μα κυρίως στους εαυτούς τους.
Και όταν φτάσει η στιγμή να κάνουμε τη σούμα για το τι καταφέραμε θα είναι αρκετό ένα «Ζήσαμε διάολε κι αυτό είναι που μετράει.»
Γράφει η Χριστίνα Χατζηθεοδώρου
mindthetrap
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.