Χρόνια παλεύω να το μάθω.
Πώς μπορείς να απομακρύνεσαι με μιας;
Πώς αυτό το δυνατό νήμα που, μέχρι τότε, μας έδενε, σπάει, έτσι ξαφνικά;
Ποιος μπορεί να δώσει μια πραγματική εξήγηση στα “πώς” και τα “γιατί”;
Πού είναι τα λόγια, τα όνειρα, τα γέλια και η προσμονή των ωραίων, σε πράξεις;
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς ξερίζωσες συναισθήματα και σκέψεις από το μυαλό και την καρδιά, από τη μία μέρα στην άλλη...Κι αν εσύ, μπορείς, πες μου, σε παρακαλώ, πώς το κάνεις αυτό, μήπως το καταφέρω κι εγώ...Μήπως πάψω να σκέφτομαι με τόσο τυρρανικό τρόπο, μήπως πάψω να ελπίζω σε απατηλά όνειρα…
Δε θέλω να πάψω να σε σκέφτομαι. Θέλω να πάψω να σε σκέφτομαι δίχως να τυρρανιέμαι. Δίχως να σκίζω σε κομμάτια την καρδιά μου, δίχως να αυτοτιμωρούμαι. Δίχως να περιμένω ένα σου απλό μήνυμα.
Η “καλημέρα” μου κενή. Η “καληνύχτα” μου, το ίδιο. Τα ενδιάμεσα, το ίδιο. Μόνο μερικά τραγούδια και μια φωτογραφία ξέγνοιστου φευγιού, σαν Ερινύα να με βασανίζει, πως λίγο πριν, υπήρχε χαρά, ζωή, αγάπη κι όμορφα συναισθήματα.
Να μου πεις, κάτι για να κρατήσει, θέλει δύο...Όσα ξύλα και να ρίξεις στη φωτιά, αν ο άλλος πετάει από την άλλη πλευρά νερό, φωτιά δεν ανάβει…
Κι ο έρωτας προχωράει, με τους δύο, κι όχι ο ένας αγκομαχώντας γιατί στο τέλος κουράζεται, τα παρατάει και δε φτάνει πουθενά.
Ούτε ο εγωισμός χωράει κάπου! Εγωισμός κι αγάπη, δεν πάνε χέρι - χέρι.
Κι αφού τα ξέρουμε όλα αυτά πολύ καλά κι οι δύο, πες μου το μυστικό σου, πες μου πώς τα κατάφερες να ζεις χωρίς εμένα.
Χρόνια παλεύω να το μάθω. Δίδαξέ μου τον τρόπο και μάθε το μου, μάθε το μου καλά...
Πώς αυτό το δυνατό νήμα που, μέχρι τότε, μας έδενε, σπάει, έτσι ξαφνικά;
Ποιος μπορεί να δώσει μια πραγματική εξήγηση στα “πώς” και τα “γιατί”;
Πού είναι τα λόγια, τα όνειρα, τα γέλια και η προσμονή των ωραίων, σε πράξεις;
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς ξερίζωσες συναισθήματα και σκέψεις από το μυαλό και την καρδιά, από τη μία μέρα στην άλλη...Κι αν εσύ, μπορείς, πες μου, σε παρακαλώ, πώς το κάνεις αυτό, μήπως το καταφέρω κι εγώ...Μήπως πάψω να σκέφτομαι με τόσο τυρρανικό τρόπο, μήπως πάψω να ελπίζω σε απατηλά όνειρα…
Δε θέλω να πάψω να σε σκέφτομαι. Θέλω να πάψω να σε σκέφτομαι δίχως να τυρρανιέμαι. Δίχως να σκίζω σε κομμάτια την καρδιά μου, δίχως να αυτοτιμωρούμαι. Δίχως να περιμένω ένα σου απλό μήνυμα.
Η “καλημέρα” μου κενή. Η “καληνύχτα” μου, το ίδιο. Τα ενδιάμεσα, το ίδιο. Μόνο μερικά τραγούδια και μια φωτογραφία ξέγνοιστου φευγιού, σαν Ερινύα να με βασανίζει, πως λίγο πριν, υπήρχε χαρά, ζωή, αγάπη κι όμορφα συναισθήματα.
Να μου πεις, κάτι για να κρατήσει, θέλει δύο...Όσα ξύλα και να ρίξεις στη φωτιά, αν ο άλλος πετάει από την άλλη πλευρά νερό, φωτιά δεν ανάβει…
Κι ο έρωτας προχωράει, με τους δύο, κι όχι ο ένας αγκομαχώντας γιατί στο τέλος κουράζεται, τα παρατάει και δε φτάνει πουθενά.
Ούτε ο εγωισμός χωράει κάπου! Εγωισμός κι αγάπη, δεν πάνε χέρι - χέρι.
Κι αφού τα ξέρουμε όλα αυτά πολύ καλά κι οι δύο, πες μου το μυστικό σου, πες μου πώς τα κατάφερες να ζεις χωρίς εμένα.
Χρόνια παλεύω να το μάθω. Δίδαξέ μου τον τρόπο και μάθε το μου, μάθε το μου καλά...
Εύη Μαυρογιάννη
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.