Πάψε, λοιπόν, να κυνηγάς χαρτιά και κυνήγα τη ζωή.
Έρχονται μέρες που δεν ξέρεις ούτε που πατάς, ούτε που βρίσκεσαι.
Μέρες που το κεφάλι σου γυρίζει δίχως έλεος κι εσύ ωθείς τον εαυτό σου στα όρια του.
Κούραση.
Δουλεύεις πολύ, στο είπαν ποτέ;
Και βέβαια στο έχουν πει κι ας κάνεις πως δεν το ακούς.
Ωθείς τον εαυτό σου στα άκρα προσπαθώντας να το καλύψεις. Προσπαθώντας με μανία να διεκδικήσεις μια φυσιολογική ζωή. Με φυσιολογικούς χρόνους δουλειάς, με προσωπική ζωή, με κανονικές ώρες ύπνου.
Πότε έφυγες τελευταία φορά νωρίς από το γραφείο; Πότε έκλεισες τα τεφτέρια σου κι είπες “Τώρα θα πάω βόλτα, ο κόσμος να χαλάσει;”
Υποχρεώσεις θα μου πεις.
Υποχρεώσεις θα σου πω κι εγώ. Μόνο που κι αυτές πρέπει να έχουν τα όρια τους.
Όπως όρια έχεις κι εσύ.
Και τα εξαντλείς.
Τα εξαντλείς πολύ.
Ξέρω τι άλλο θα μου πεις. Θα μου μιλήσεις για όλα εκείνα που περνούν από το χέρι σου. Για εκείνα που δεν μπορεί να τα κάνει άλλος, που δεν χωρούν αναβολές και μετατοπίσεις. Θα μου μιλήσεις για εκείνο το “εδώ και τώρα” που στιγματίζει τη ζωή μας.
Κι εγώ θα σου πω να σταματήσεις.
Θα σου πω πως γερνάς και μυαλό δε βάζεις.
Θα σου πω πως μια ζωή την έχουμε γαμώτο κι εσύ μου τη σπαταλάς σε ισολογισμούς και χαρταδούρα.
Δούλεψε. Κανείς δεν πρόκειται να σε εμποδίσει. Πρέπει να το κάνεις. Έχεις ανάγκη τη δουλειά, όλοι την έχουμε.
Και δεν έχει να κάνει με την ευσυνειδησία, όπως λάθος πιστεύεις.
Έχει να κάνει με σένα. Μόνο με σένα.
Για πόσο καιρό θα κοιμάσαι τόσες λίγες ώρες;
Για πόσο καιρό θα κοιτάς το πρόγραμμά σου για να δεις αν μπορείς να χωρέσεις μια βραδιά με φίλους στη ζωή σου;
Για πόσο καιρό θα ακυρώνεις προσκλήσεις, θα αρνείσαι εκδρομές, θα απομακρύνεις ανθρώπους;
Αν συνεχίσεις έτσι, θα έρθει η μέρα, που εσύ, ένα νέο γυαλιστερό ρετάλι της ζωής, θα έχεις απομείνει με ένα μάτσο τιμολόγια κι έναν υπολογιστή αγκαλιά.
Θα χαϊδεύεις το πληκτρολόγιο και θα το ακούς να σου μιλάει.
Και το χειρότερο είναι πως θα του απαντάς κιόλας.
Θα είναι το μόνο που θα σου έχει μείνει.
Αυτό θέλεις;
Αυτό ονειρεύεσαι;
Μη μου λες ψέματα. Μην τα λες και σε σένα τον ίδιο.
Δεν θέλεις αυτό.
Θέλεις άλλα. Θέλεις ανθρώπους, θέλεις ζωντανές στιγμές.
Θελεις χρόνο.
Όχι πολύ.
Δε χρειάζεται πολύς.
Χρειάζεται απλά χρόνος.
Για σένα κι όλους εκείνους που αγαπάς. Και για εκείνους που δεν είχες μέχρι τώρα την ευκαιρία να αγαπήσεις.
Οι υπερωρίες, μάτια μου, χρειάζονται μόνο στη ζωή. Αυτή πρέπει να έχεις πάντα ευχαριστημένη.
Αυτή είναι, άλλωστε, ο πιο ζόρικος εργοδότης.
Αυτή μπορεί με ένα της νεύμα να σε καταδικάσει στην πιο απαίσια, την πιο απέλπιδη απόλυση.
Και τότε δε θα μπορείς να κάνεις τίποτα. Δε θα υπάρχει κανείς να σε προσλάβει.
Πάψε, λοιπόν, να κυνηγάς χαρτιά και κυνήγα τη ζωή.
Διεκδίκησε τις στιγμές της με πάθος κι όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους.
Μέρες που το κεφάλι σου γυρίζει δίχως έλεος κι εσύ ωθείς τον εαυτό σου στα όρια του.
Κούραση.
Δουλεύεις πολύ, στο είπαν ποτέ;
Και βέβαια στο έχουν πει κι ας κάνεις πως δεν το ακούς.
Ωθείς τον εαυτό σου στα άκρα προσπαθώντας να το καλύψεις. Προσπαθώντας με μανία να διεκδικήσεις μια φυσιολογική ζωή. Με φυσιολογικούς χρόνους δουλειάς, με προσωπική ζωή, με κανονικές ώρες ύπνου.
Πότε έφυγες τελευταία φορά νωρίς από το γραφείο; Πότε έκλεισες τα τεφτέρια σου κι είπες “Τώρα θα πάω βόλτα, ο κόσμος να χαλάσει;”
Υποχρεώσεις θα μου πεις.
Υποχρεώσεις θα σου πω κι εγώ. Μόνο που κι αυτές πρέπει να έχουν τα όρια τους.
Όπως όρια έχεις κι εσύ.
Και τα εξαντλείς.
Τα εξαντλείς πολύ.
Ξέρω τι άλλο θα μου πεις. Θα μου μιλήσεις για όλα εκείνα που περνούν από το χέρι σου. Για εκείνα που δεν μπορεί να τα κάνει άλλος, που δεν χωρούν αναβολές και μετατοπίσεις. Θα μου μιλήσεις για εκείνο το “εδώ και τώρα” που στιγματίζει τη ζωή μας.
Κι εγώ θα σου πω να σταματήσεις.
Θα σου πω πως γερνάς και μυαλό δε βάζεις.
Θα σου πω πως μια ζωή την έχουμε γαμώτο κι εσύ μου τη σπαταλάς σε ισολογισμούς και χαρταδούρα.
Δούλεψε. Κανείς δεν πρόκειται να σε εμποδίσει. Πρέπει να το κάνεις. Έχεις ανάγκη τη δουλειά, όλοι την έχουμε.
Και δεν έχει να κάνει με την ευσυνειδησία, όπως λάθος πιστεύεις.
Έχει να κάνει με σένα. Μόνο με σένα.
Για πόσο καιρό θα κοιμάσαι τόσες λίγες ώρες;
Για πόσο καιρό θα κοιτάς το πρόγραμμά σου για να δεις αν μπορείς να χωρέσεις μια βραδιά με φίλους στη ζωή σου;
Για πόσο καιρό θα ακυρώνεις προσκλήσεις, θα αρνείσαι εκδρομές, θα απομακρύνεις ανθρώπους;
Αν συνεχίσεις έτσι, θα έρθει η μέρα, που εσύ, ένα νέο γυαλιστερό ρετάλι της ζωής, θα έχεις απομείνει με ένα μάτσο τιμολόγια κι έναν υπολογιστή αγκαλιά.
Θα χαϊδεύεις το πληκτρολόγιο και θα το ακούς να σου μιλάει.
Και το χειρότερο είναι πως θα του απαντάς κιόλας.
Θα είναι το μόνο που θα σου έχει μείνει.
Αυτό θέλεις;
Αυτό ονειρεύεσαι;
Μη μου λες ψέματα. Μην τα λες και σε σένα τον ίδιο.
Δεν θέλεις αυτό.
Θέλεις άλλα. Θέλεις ανθρώπους, θέλεις ζωντανές στιγμές.
Θελεις χρόνο.
Όχι πολύ.
Δε χρειάζεται πολύς.
Χρειάζεται απλά χρόνος.
Για σένα κι όλους εκείνους που αγαπάς. Και για εκείνους που δεν είχες μέχρι τώρα την ευκαιρία να αγαπήσεις.
Οι υπερωρίες, μάτια μου, χρειάζονται μόνο στη ζωή. Αυτή πρέπει να έχεις πάντα ευχαριστημένη.
Αυτή είναι, άλλωστε, ο πιο ζόρικος εργοδότης.
Αυτή μπορεί με ένα της νεύμα να σε καταδικάσει στην πιο απαίσια, την πιο απέλπιδη απόλυση.
Και τότε δε θα μπορείς να κάνεις τίποτα. Δε θα υπάρχει κανείς να σε προσλάβει.
Πάψε, λοιπόν, να κυνηγάς χαρτιά και κυνήγα τη ζωή.
Διεκδίκησε τις στιγμές της με πάθος κι όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.