Τα όνειρά του είναι εύπλαστα, αλλά και τόσο ευάλωτα.
Νομίζουμε ότι τα παιδιά είναι αόρατα στις δικές μας προσωπικές στιγμές. Στις στιγμές της λύπης, του θυμού, ακόμα και της χαράς μας. Νομίζουμε ότι ζουν μέσα στη δική τους «γυάλα» όταν είναι απασχολημένα στον δικό τους μικρόκοσμο, μόλις λίγα μέτρα μακριά μας. Τα παιδιά, όμως, είναι ο σιωπηλός αποδέκτης κάθε ανάσας μας, κάθε λέξης, κάθε ματιάς… Ακούνε ψιθύρους, αντιλαμβάνονται λυγμούς. Έχουν το μαγικό τρόπο να τα ακούν, να τα βλέπουν και να τα διαισθάνονται όλα. Ίσως από φόβο μήπως η δικιά μας μπόρα κλονίσει την ασφάλεια που έχουν ανάγκη. Ίσως από έγνοια στον άνθρωπο που τους μαθαίνει την αγάπη.
Όσο απασχολημένα κι αν δείχνουν τα παιδιά με ένα παιχνίδι, όσο αφοσιωμένα κι αν φαίνονται μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, πάντα έχουν ένα μέρος της προσοχής τους στραμμένο πάνω μας. Ακούνε τις συζητήσεις με τους τρίτους, τα λόγια πίκρας μεταξύ των γονιών τους, νιώθουν το κλάμα και αφουγκράζονται την πληγωμένη σιωπή μας.
Μια προβληματική και τοξική συνύπαρξη μεταξύ των συζύγων ίσως να οδηγήσει αρκετές φορές στην υπερβολή, που μπορεί να εκφραστεί με λεκτική ή ακόμα και σωματική βία. Η συμβίωση που έχει χάσει την αξιοπρέπεια και τις ισορροπίες της, χάνει πολύ εύκολα και τον έλεγχο στη διαχείριση των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς. Όσο κι αν αυτό – εκλογικευμένα - θεωρείται λογικό κι αναμενόμενο, το παιδί πρέπει να προστατευτεί από αυτήν την τοξικότητα με κάθε τρόπο.
Όταν εκτίθεται συνειδητά ή ασυνείδητα σ’ αυτήν, χάνει την υγιή βάση που έχει ανάγκη για να είναι συναισθηματικά ισορροπημένο και κλονίζεται μέσα του το αίσθημα της ασφάλειας που είναι υποχρέωσή μας να του παρέχουμε. Νιώθει αδύναμο να παρέμβει, αδύναμο να ξεχωρίσει το δίκιο και το άδικο ανάμεσα στα λόγια των γονιών του και αδύναμο να προστατέψει τον εαυτό του από τα αρνητικά συναισθήματα που συσσωρεύονται μέσα του.
Γι’ αυτό καλό είναι να είμαστε πολλοί προσεκτικοί στο τι επιτρέπουμε συνειδητά ή ασυνείδητα να χαραχτεί στο μυαλό και στην ψυχή του. Ας μην προσπερνάμε τα συναισθήματά του τυφλωμένοι από τον εγωισμό μας. Ας μην εκθέτουμε ή εξευτελίζουμε τον άλλο γονιό του μπροστά τα μάτια του. Ας μην επιτρέπουμε τα προβλήματα στη σχέση μας να στερούν το δικαίωμά του να νιώθει ασφάλεια. Ας μην του κλονίζουμε την εμπιστοσύνη στην αγάπη μας.
Ας έχουμε τον νου μας στο παιδί. Ας μην υποτιμάμε τη σιωπή κι ας μην υπερεκτιμάμε την αθωότητά του. Τα όνειρά του είναι εύπλαστα, αλλά και τόσο ευάλωτα. Κι έχουμε το χρέος και την ευθύνη να τα προστατέψουμε!
Όσο απασχολημένα κι αν δείχνουν τα παιδιά με ένα παιχνίδι, όσο αφοσιωμένα κι αν φαίνονται μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, πάντα έχουν ένα μέρος της προσοχής τους στραμμένο πάνω μας. Ακούνε τις συζητήσεις με τους τρίτους, τα λόγια πίκρας μεταξύ των γονιών τους, νιώθουν το κλάμα και αφουγκράζονται την πληγωμένη σιωπή μας.
Μια προβληματική και τοξική συνύπαρξη μεταξύ των συζύγων ίσως να οδηγήσει αρκετές φορές στην υπερβολή, που μπορεί να εκφραστεί με λεκτική ή ακόμα και σωματική βία. Η συμβίωση που έχει χάσει την αξιοπρέπεια και τις ισορροπίες της, χάνει πολύ εύκολα και τον έλεγχο στη διαχείριση των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς. Όσο κι αν αυτό – εκλογικευμένα - θεωρείται λογικό κι αναμενόμενο, το παιδί πρέπει να προστατευτεί από αυτήν την τοξικότητα με κάθε τρόπο.
Όταν εκτίθεται συνειδητά ή ασυνείδητα σ’ αυτήν, χάνει την υγιή βάση που έχει ανάγκη για να είναι συναισθηματικά ισορροπημένο και κλονίζεται μέσα του το αίσθημα της ασφάλειας που είναι υποχρέωσή μας να του παρέχουμε. Νιώθει αδύναμο να παρέμβει, αδύναμο να ξεχωρίσει το δίκιο και το άδικο ανάμεσα στα λόγια των γονιών του και αδύναμο να προστατέψει τον εαυτό του από τα αρνητικά συναισθήματα που συσσωρεύονται μέσα του.
Γι’ αυτό καλό είναι να είμαστε πολλοί προσεκτικοί στο τι επιτρέπουμε συνειδητά ή ασυνείδητα να χαραχτεί στο μυαλό και στην ψυχή του. Ας μην προσπερνάμε τα συναισθήματά του τυφλωμένοι από τον εγωισμό μας. Ας μην εκθέτουμε ή εξευτελίζουμε τον άλλο γονιό του μπροστά τα μάτια του. Ας μην επιτρέπουμε τα προβλήματα στη σχέση μας να στερούν το δικαίωμά του να νιώθει ασφάλεια. Ας μην του κλονίζουμε την εμπιστοσύνη στην αγάπη μας.
Ας έχουμε τον νου μας στο παιδί. Ας μην υποτιμάμε τη σιωπή κι ας μην υπερεκτιμάμε την αθωότητά του. Τα όνειρά του είναι εύπλαστα, αλλά και τόσο ευάλωτα. Κι έχουμε το χρέος και την ευθύνη να τα προστατέψουμε!
Γεωργία Ανδριώτου
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.