για τη ζωή που μας περιμένει και μας χρωστάει ακόμη Αύγουστους πολλούς!
Όσο είναι Αύγουστος, όλα μπορούν να συμβούν… μη μου χαλάς χατίρι!
Γιατί το καλοκαίρι ετοιμάζεται να ρίξει αυλαία και δε μας αξίζει να μείνουμε κομπάρσοι στο ίδιο έργο ξανά…
Έλα, όσο προλαβαίνουμε ακόμη να γίνουμε πρωταγωνιστές, έστω και για ένα βράδυ αυγουστιάτικο μόνο! Μου το χρωστάς, θυμάσαι;
Ένα κάστρο , εσύ, εγώ, τ’ άστρα και το φεγγάρι ιδανικά να μας ξεμυαλίζει καθώς καθρεφτίζεται στη θάλασσα κι ερωτοτροπεί μαζί της…
Το καλύτερο άλλοθι για να παρασυρθούμε σε μια νύχτα κλεμμένη θαρρείς από κινηματογραφικό ρομάντζο.
Έλα να ανέβουμε σ’ ένα κάστρο με θέα τη θάλασσα και να «ψήσουμε» τη δειλία μας να κάνει βουτιά από ψηλά στα άδυτα των ονείρων που αφήσαμε ξεχασμένα στην άκρη ανεκπλήρωτα…
Καιρός τους είναι, ν΄ αναδυθούν…
Μη φοβάσαι! Πάρε ανάσα και βούτα! όσο έχεις εμένα δε θα σ’ αφήσω να πνιγείς ποτέ σε πελάγη αβεβαιότητας.
Θα σε προκαλώ σε βουτιές που θέλουν τσαγανό και ψυχή και κάθε φορά που θα τολμάς θα σ’ ερωτεύομαι ξανά…και ξανά… και ξανά!
Γιατί κάθε Αύγουστο με πιάνει μια τρέλα και θέλω να χορέψω σ’ όλα τα κύματα μαζί σου…να πιω το φεγγάρι γουλιά γουλιά, να ρουφήξω τζούρες ανεμελιάς, να κάνω σχέδια για τον επόμενο Αύγουστο μήπως και με τον ενθουσιασμό της προσμονής του αντέξω το χειμώνα…
Έχω ανάγκη να μου πεις πως φοβάσαι μη με χάσεις και να παραδεχτώ πόσο ανιαρός κι βαρετός μου φαίνεται ο κόσμος μακριά σου…
Να μου υποσχεθείς πολλά καλοκαίρια ακόμη και νύχτες στα κάστρα, μαγικές!
Να μου διώξεις κάθε τάση φυγής γιατί θα είμαι ακριβώς εκεί που θέλω κι αυτό το «εκεί» είναι η αγκαλιά σου…
Να μου δείξεις πόσο μικρός είναι ο κόσμος από ψηλά και πόσο ασήμαντα τα όσα μας παιδεύουν και να σε πιστέψω ολοκληρωτικά!
Να μείνουμε εκεί ως το ξημέρωμα, να τραβάμε τζούρες απ’ το φεγγάρι, μέχρι να μας πιάσουν ανατριχίλες και να μην ξέρουμε αν είναι απ’ το αεράκι ή απ’ τον έρωτα…
Να ζήσουμε σε μία νύχτα έναν ολόκληρο Αύγουστο και να κρύψουμε για πάντα εκεί που φυλάμε τα πιο «πολύτιμά μας» τη μοναδικότητα της στιγμής…
Να μείνουμε σφιχταγκαλιασμένοι μέχρι να βάψει η ανατολή με τα πιο φανταχτερά χρώματα τον ουρανό μαγεμένοι κι εκστασιασμένοι για τα ίχνη που αφήσαν μέσα μας όλα τα καλοκαίρια που περάσαμε μαζί… κι εμείς τα αγνοούσαμε γιατί τα θεωρούσαμε δεδομένα!
Να αισθανθούμε πόσο τυχεροί είμαστε, γιατί τα έχουμε «όλα» και να μη το ξεχάσουμε ποτέ ξανά…
Και μ’ ένα χωνάκι παγωτό πιασμένοι απ’ το χέρι να κατηφορίσουμε το πρωί γεμάτοι έρωτα κι ευγνωμοσύνη για τη ζωή που μας περιμένει και μας χρωστάει ακόμη Αύγουστους πολλούς!
Έλα, φίλα με και πάμε να βρούμε τον Αύγουστο που μου χρωστάς…
Γιατί το καλοκαίρι ετοιμάζεται να ρίξει αυλαία και δε μας αξίζει να μείνουμε κομπάρσοι στο ίδιο έργο ξανά…
Έλα, όσο προλαβαίνουμε ακόμη να γίνουμε πρωταγωνιστές, έστω και για ένα βράδυ αυγουστιάτικο μόνο! Μου το χρωστάς, θυμάσαι;
Ένα κάστρο , εσύ, εγώ, τ’ άστρα και το φεγγάρι ιδανικά να μας ξεμυαλίζει καθώς καθρεφτίζεται στη θάλασσα κι ερωτοτροπεί μαζί της…
Το καλύτερο άλλοθι για να παρασυρθούμε σε μια νύχτα κλεμμένη θαρρείς από κινηματογραφικό ρομάντζο.
Έλα να ανέβουμε σ’ ένα κάστρο με θέα τη θάλασσα και να «ψήσουμε» τη δειλία μας να κάνει βουτιά από ψηλά στα άδυτα των ονείρων που αφήσαμε ξεχασμένα στην άκρη ανεκπλήρωτα…
Καιρός τους είναι, ν΄ αναδυθούν…
Μη φοβάσαι! Πάρε ανάσα και βούτα! όσο έχεις εμένα δε θα σ’ αφήσω να πνιγείς ποτέ σε πελάγη αβεβαιότητας.
Θα σε προκαλώ σε βουτιές που θέλουν τσαγανό και ψυχή και κάθε φορά που θα τολμάς θα σ’ ερωτεύομαι ξανά…και ξανά… και ξανά!
Γιατί κάθε Αύγουστο με πιάνει μια τρέλα και θέλω να χορέψω σ’ όλα τα κύματα μαζί σου…να πιω το φεγγάρι γουλιά γουλιά, να ρουφήξω τζούρες ανεμελιάς, να κάνω σχέδια για τον επόμενο Αύγουστο μήπως και με τον ενθουσιασμό της προσμονής του αντέξω το χειμώνα…
Έχω ανάγκη να μου πεις πως φοβάσαι μη με χάσεις και να παραδεχτώ πόσο ανιαρός κι βαρετός μου φαίνεται ο κόσμος μακριά σου…
Να μου υποσχεθείς πολλά καλοκαίρια ακόμη και νύχτες στα κάστρα, μαγικές!
Να μου διώξεις κάθε τάση φυγής γιατί θα είμαι ακριβώς εκεί που θέλω κι αυτό το «εκεί» είναι η αγκαλιά σου…
Να μου δείξεις πόσο μικρός είναι ο κόσμος από ψηλά και πόσο ασήμαντα τα όσα μας παιδεύουν και να σε πιστέψω ολοκληρωτικά!
Να μείνουμε εκεί ως το ξημέρωμα, να τραβάμε τζούρες απ’ το φεγγάρι, μέχρι να μας πιάσουν ανατριχίλες και να μην ξέρουμε αν είναι απ’ το αεράκι ή απ’ τον έρωτα…
Να ζήσουμε σε μία νύχτα έναν ολόκληρο Αύγουστο και να κρύψουμε για πάντα εκεί που φυλάμε τα πιο «πολύτιμά μας» τη μοναδικότητα της στιγμής…
Να μείνουμε σφιχταγκαλιασμένοι μέχρι να βάψει η ανατολή με τα πιο φανταχτερά χρώματα τον ουρανό μαγεμένοι κι εκστασιασμένοι για τα ίχνη που αφήσαν μέσα μας όλα τα καλοκαίρια που περάσαμε μαζί… κι εμείς τα αγνοούσαμε γιατί τα θεωρούσαμε δεδομένα!
Να αισθανθούμε πόσο τυχεροί είμαστε, γιατί τα έχουμε «όλα» και να μη το ξεχάσουμε ποτέ ξανά…
Και μ’ ένα χωνάκι παγωτό πιασμένοι απ’ το χέρι να κατηφορίσουμε το πρωί γεμάτοι έρωτα κι ευγνωμοσύνη για τη ζωή που μας περιμένει και μας χρωστάει ακόμη Αύγουστους πολλούς!
Έλα, φίλα με και πάμε να βρούμε τον Αύγουστο που μου χρωστάς…
Της Χριστίνας Ζαμπούνη
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.