Προσωπικά βρίσκω το μαγείρεμα μια ταλαιπωρία...
Αντίθετα με την πλειοψηφία που δηλώνει φαν της μαγειρικής, μαγειρεύει απίστευτες ποσότητες σαν μην υπάρχει αύριο, βλέπει μετά μανίας τις άπειρες εκπομπές όπου οι πάντες μαγειρεύουν, διαγωνίζονται να αναδειχθούν ο καλύτερος σεφ, δηλώνω ευθαρσώς και με γνώση των συνεπειών ότι δε μου αρέσει τίποτα από τα παραπάνω.
Δεν μπορώ να καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να εκστασιαστώ με τον τάδε επώνυμο μάγειρα που αφού πετάξει σε μια χύτρα μέχρι και της Παναγιάς τα μάτια για να φτιάξει κάτι να ΄χαμε να λέγαμε «νόστιμο». Δεν πιστεύω τον κάθε ξελιγωμένο πάσχοντα με το σύνδρομο του πεινάλα Φρακίσκου Μανέλη όταν εκστασιάζεται πριν καλά-καλά δοκιμάσει το αποτέλεσμα, να προσπαθεί να με πείσει πόσο τέλειο, θεϊκό πιάτο είναι αυτό, πετώντας μου στα μούτρα ένα όνομα που οι μισές λέξεις είναι άγνωστες τις οποίες βεβαίως δεν θα μπω στον κόπο να γκουγκλάρω τι σημαίνουν.
Για να κάνω τα πράγματα χειρότερα δεν θεωρώ το φαγητό ως είδος διασκέδασης. Πόσο ευχάριστη έξοδος μπορεί να είναι μια επιδρομή όπου κατασπαράσσονται κοπάδια ολόκληρα και ολόκληροι κάμποι με ζαρζαβατικά ερημοποιούνται!
Προσωπικά βρίσκω το μαγείρεμα μια ταλαιπωρία, οπότε αποφεύγω οτιδήποτε περίπλοκο π.χ. γεμιστά ροδάκινα με μπαρμπούνια με σως από βιολογικό γανόδερμα. Οσο πιο απλό, όσα λιγότερα συστατικά τόσο το καλύτερο.
Ακόμη και κάτι τέτοιο μπορεί να είναι βάσανο. Ακόμη κι αν θέλεις να βράσεις ρύζι που να το πω κι αυτό, το ρύζι είναι πολύ άτιμο πράμα.
Βήμα πρώτο: βγάζεις την κατσαρόλα πάντα το λάθος μέγεθος, είτε πολύ μεγάλη, ή υπερβολικά μικρή. Στη συνέχεια βάζεις νερό, στην τύχη, και πάντα βάζεις λιγότερο, ποτέ περισσότερο.
Τώρα προσοχή, φτάνουμε στο κρισιμότερο σημείο: το άνοιγμα της συσκευασίας. Στην αρχή προσπαθείς με το μαλακό αλλά αυτή έχει μουλαρώσει και δεν ανοίγει με τίποτα. Βάζεις λίγο παραπάνω δύναμη και ναι μεν ανοίγει αλλά ταυτόχρονα γίνεσαι θεατής ενός υπερθεάματος με την μισή σοδειά ρυζιού της κείθε όχθης του Κίτρινου ποταμού να εκτοξεύεται ολούθε, στον πάγκο της κουζίνας, στο πάτωμα του μπάνιου και σε όποιο άλλο απίθανο σημείο συμπεριλαμβανομένης της κωλοχαράδρας του γείτονα από κάτω που την ίδια στιγμή πλένει το μπαλκόνι του. Σύμφωνα με έγκυρες έρευνες θα περάσει ένα εξάμηνο και ακόμη θα ξεπετάγονται κόκκοι εκεί νομίζεις πως ξεμπέρδεψες με αυτό τον μπελά.
Ατιμο πράμα το ρύζι, πρόλαβα το είπα αν και κανείς αρχικά δεν με πίστεψε. Η δικαίωση αργεί.
Λίγα λεπτά αργότερα, ενώ το νερό βράζει ρίχνεις το ρύζι, ανακατεύεις και τραγουδάς διασκευάζοντας την επιτυχία της εποχής μας:
Μαγειρεύω την συνταγή της γιαγιάς μου της Αννας,
όλα μέσα στο τσαρδί μου έχουν γίνει της πουτάνας.
Σε χρόνο μηδέν το μίγμα κοχλάζει σαν την λάβα του ηφαιστείου Πινατούμπο. Τώρα που το σκέφτομαι, ή που έχω βάλει λιγότερο νερό ή ένα σκασμό ρύζι, δεν το έχω ξeκαθαρίσει. Προσθέτεις νερό. Παρακολουθείς για λίγο τηλεόραση, τσεκάρεις το στάτους σου σε Facebook, Twitter, Instagram, χτυπάει το τηλέφωνο και ως δια μαγείας το μελλοντικό φαγάκι σου έχει γίνει μια καφέ-μαύρη μάζα κολλημένη στον πάτο της κατσαρόλας, πάλι κατσαρόλες θα αγοράζω την Τεφάλ μου μέσα!
Αφαιρείς το αλεξίσφαιρο, θερμοηχομονωτικό μίγμα από το σκεύος, καλείς από μνήμης το τηλέφωνο του αγαπημένου ντιλιβερά, ο οποίος πάντα έχει μια καλή κουβέντα για σένα, όπως αυτή που τελευταία συνηθίζει να σου λέει χαρωπά:
«Καλώς τον Μέγα Ευεργέτη μας!»
Απόστολος Καζάκος
kissmygrass
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.