Και τα καταφέρνουμε να στεκόμαστε ψηλά.
Σε μια ζωή που καθημερινά σε τρέχει… με πολλές ώρες στη δουλειά, με αρκετές έγνοιες στο σπίτι, με το πορτοφόλι ανοιχτό στο χέρι για όσο αντέξει, άντε εσύ τώρα να έχεις το χρόνο και τη διάθεση να προβληματιστείς, να αμπελοφιλοσοφήσεις ή να παλέψεις για τις σχέσεις σου.
Όσα έρθουν κι όσα πάνε… κι όσα δεν έρθουν, μη σώσουν κι έρθουν κι όσα πάνε, να πάνε στον αγύριστο… Ναι, αρκετά συχνά υποκύπτουμε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, υποχωρούμε μπροστά στις δύσκολες προκλήσεις κι αφήνουμε μετέωρα εκείνα που είναι αυτονόητα για τον άνθρωπο. Κι αυτό θα είναι το κομμάτι της ζωής μας που πάντα θα θυμίζει τα μνημόνια, μια θύμηση που δε θα κουβαλά μαζί της ίχνος νοσταλγίας.
Ο τροχός, όμως, κυλάει. Η ζωή συνεχίζεται κι εμείς ακολουθούμε τον ρυθμό της. Πότε στα πάνω μας και πότε στα κάτω μας, διεκδικούμε ο καθένας με τον τρόπο του το κομμάτι της ζωής που δεν καθορίζεται από την οικονομική κρίση και τις προεκτάσεις της πάνω στο συναίσθημά μας. Γιατί υπάρχει κι αυτό το κομμάτι, ευτυχώς!
Βρίσκεται στο βλέμμα, στο χαμόγελο και στις στιγμές που ζούμε με τα παιδιά μας, με τον σύντροφο, με τους φίλους μας. Η ρόδα μπορεί να κυλάει δύσκολα και απαιτητικά, αλλά οι άνθρωποί μας είναι αυτοί που την κάνουν να συνεχίζει να κυλάει. Οι άνθρωποι που ανταμώνουν με τις στιγμές μας και μας ταξιδεύουν χωρίς να αφήνουν περιθώριο στους φόβους μας να λιγοψυχήσουν και στη λογική μας να αγκυλωθεί στο χτες. Οι άνθρωποι που ελευθερώνουν την αύρα και φροντίζουν το χαμόγελό μας.
Γιατί πάντα ο άνθρωπος θα αναζητά μέσα του τρόπους για να κυλίσει τη ζωή του πάνω σε χνάρια αγαπημένα, χνάρια που εμπιστεύεται και να αφήσει το αποτύπωμά του σ’ αυτόν τον κόσμο για να έχει νόημα η ύπαρξή του. Το έχει ανάγκη. Όλοι μας το έχουμε ανάγκη. Η ζωή που τσουλάει αδιάφορα μέσα στη ρηχότητα και στη μιζέρια, είναι μια ζωή που δε θα την επέλεγε κανείς μας.
Από την άλλη, έρχεται κι αυτή η άνοιξη η ξελογιάστρα, που ξεσηκώνει καρδιές και μυαλά και μας θυμίζει ότι το όνειρο δεν έχει ημερομηνία λήξης κι ότι η ελπίδα, πεισματάρα και διεκδικητική, δίνει τη δική της σπρωξιά σ’ αυτή τη ρόδα όταν μας καθηλώνει.
Κι έτσι καταφέρνουμε να ακροβατούμε πάνω στο λεπτό σκοινί μιας καθημερινότητας που είναι γεμάτη με εύθραυστες ισορροπίες, με μικρά ή μεγάλα αδιέξοδα, με ανεκπλήρωτα όνειρα και διψασμένα συναισθήματα. Και τα καταφέρνουμε να στεκόμαστε ψηλά.
Κι αυτό ονόμασέ το μαγκιά ή θαύμα ή ένστικτο ή όπως αλλιώς θέλεις. Δεν έχει καμιά σημασία.
Όσα έρθουν κι όσα πάνε… κι όσα δεν έρθουν, μη σώσουν κι έρθουν κι όσα πάνε, να πάνε στον αγύριστο… Ναι, αρκετά συχνά υποκύπτουμε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, υποχωρούμε μπροστά στις δύσκολες προκλήσεις κι αφήνουμε μετέωρα εκείνα που είναι αυτονόητα για τον άνθρωπο. Κι αυτό θα είναι το κομμάτι της ζωής μας που πάντα θα θυμίζει τα μνημόνια, μια θύμηση που δε θα κουβαλά μαζί της ίχνος νοσταλγίας.
Ο τροχός, όμως, κυλάει. Η ζωή συνεχίζεται κι εμείς ακολουθούμε τον ρυθμό της. Πότε στα πάνω μας και πότε στα κάτω μας, διεκδικούμε ο καθένας με τον τρόπο του το κομμάτι της ζωής που δεν καθορίζεται από την οικονομική κρίση και τις προεκτάσεις της πάνω στο συναίσθημά μας. Γιατί υπάρχει κι αυτό το κομμάτι, ευτυχώς!
Βρίσκεται στο βλέμμα, στο χαμόγελο και στις στιγμές που ζούμε με τα παιδιά μας, με τον σύντροφο, με τους φίλους μας. Η ρόδα μπορεί να κυλάει δύσκολα και απαιτητικά, αλλά οι άνθρωποί μας είναι αυτοί που την κάνουν να συνεχίζει να κυλάει. Οι άνθρωποι που ανταμώνουν με τις στιγμές μας και μας ταξιδεύουν χωρίς να αφήνουν περιθώριο στους φόβους μας να λιγοψυχήσουν και στη λογική μας να αγκυλωθεί στο χτες. Οι άνθρωποι που ελευθερώνουν την αύρα και φροντίζουν το χαμόγελό μας.
Γιατί πάντα ο άνθρωπος θα αναζητά μέσα του τρόπους για να κυλίσει τη ζωή του πάνω σε χνάρια αγαπημένα, χνάρια που εμπιστεύεται και να αφήσει το αποτύπωμά του σ’ αυτόν τον κόσμο για να έχει νόημα η ύπαρξή του. Το έχει ανάγκη. Όλοι μας το έχουμε ανάγκη. Η ζωή που τσουλάει αδιάφορα μέσα στη ρηχότητα και στη μιζέρια, είναι μια ζωή που δε θα την επέλεγε κανείς μας.
Από την άλλη, έρχεται κι αυτή η άνοιξη η ξελογιάστρα, που ξεσηκώνει καρδιές και μυαλά και μας θυμίζει ότι το όνειρο δεν έχει ημερομηνία λήξης κι ότι η ελπίδα, πεισματάρα και διεκδικητική, δίνει τη δική της σπρωξιά σ’ αυτή τη ρόδα όταν μας καθηλώνει.
Κι έτσι καταφέρνουμε να ακροβατούμε πάνω στο λεπτό σκοινί μιας καθημερινότητας που είναι γεμάτη με εύθραυστες ισορροπίες, με μικρά ή μεγάλα αδιέξοδα, με ανεκπλήρωτα όνειρα και διψασμένα συναισθήματα. Και τα καταφέρνουμε να στεκόμαστε ψηλά.
Κι αυτό ονόμασέ το μαγκιά ή θαύμα ή ένστικτο ή όπως αλλιώς θέλεις. Δεν έχει καμιά σημασία.
Της Γεωργίας Ανδριώτου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.