Οι συγγνώμες που δεν είπες θα σε στοιχειώνουν πάντα

Μέρα που είναι ας ζητήσουμε μια μεγάλη συγνώμη απ’ αυτούς που πληγώσαμε...

Εντάξει!
Έκανες τα λάθη σου… -μπορεί και να τα γούσταρες δε λέω-, τα βάφτισες «Εμπειρία» και τώρα πιο σοφός, τ’ αφήνεις πίσω και προχωράς!
Έτσι είθισται! Τα λάθη μας είναι η συσσωρευμένη εμπειρία που καλώς εχόντων των πραγμάτων μετατρέπεται σε σοφία…
Μέχρι εδώ, καλά!
Τι γίνεται όμως με τις συνέπειες και τον αντίκτυπο που μπορεί να είχαν στις ζωές τρίτων; Έχεις τη διάθεση να επανορθώσεις;
Όλη η ιστορία είναι τα λάθη σου να είναι διδακτικά!
Να μαθαίνεις απ’ αυτά και να μην τα επαναλαμβάνεις! 
Δεν αναφέρομαι βέβαια, μόνο σ’ αυτά που έχουν ως αποτέλεσμα να «σπάσεις τα μούτρα σου», -γι’ αυτά, ας πρόσεχες!-  αλλά κυρίως σ’ αυτά που επηρεάζουν και ζωές άλλων ανθρώπων…
Μη γελιόμαστε, όλα τα λάθη μας δεν έχουν αποδέκτες μόνο εμάς, θα ‘λεγα μάλιστα ότι τα περισσότερα βλάπτουν σοβαρά τόσο εμάς, όσο και τους γύρω μας!
Υπάρχει μεγάλη γκάμα λαθών και το να κάνουμε λάθη είναι πάντα «της μόδας» κι ανθρώπινο!
Ντεμοντέ, είναι να μην τ’ αναγνωρίζουμε  κι απάνθρωπο να μην τα «πληρώνουμε!»
Λένε πώς όλοι χρωστάμε κάπου μια συγνώμη…
Θα συμφωνήσω και θα το πάω και λίγο πιο μακριά.
Πιστεύω ότι η Συγνώμη ουσιαστικά είναι Πράξη κι όχι λέξη…
Δεν έχει καμιά αξία, αν είναι μόνο μια κούφια λέξη χωρίς βάθος που πρακτικά δεν «εξαργυρώνεται».
«Συγνώμη», κατ’ εμέ, είναι όλες οι πράξεις μεταμέλειας συμπυκνωμένες σε μια λέξη…
Δεν αρκεί να μετανιώσεις για το λάθος σου, αλλά να το παραδεχτείς και να προσπαθήσεις να το διορθώσεις.
Έτσι μόνο θα βρεις τη γαλήνη. Προσπαθώντας να επανορθώσεις!
Οι ανυπόληπτες συνειδήσεις ξαγρυπνούν τα βράδια αγκαλιά με τις τύψεις τους…
Δε μπορούν να βολευτούν και να ησυχάσουν ακόμη και στα πιο μαλακά μαξιλάρια.
Καμιά βροχή από δάκρυα δε μπορεί να τις ξεπλύνει.
Πάντα θα τις στοιχειώνουν οι συγνώμες που δεν ειπώθηκαν.
Θα τις μαστιγώνουν οι ευθύνες που δεν πάρθηκαν.
Θα τις κυνηγούν οι συνέπειες που δεν αναλήφθηκαν.
Τα λάθη που δε διορθώθηκαν.
Οι εκκρεμότητες που δεν τακτοποιήθηκαν.
Όσο κι αν θέλεις να ξεχάσεις, πάντα θα βρίσκουν τρόπο να ταράζουν την καλά βολεμένη συνείδησή σου, οι «εκκρεμείς ανεξόφλητοι λογαριασμοί της»…
Δεν αρκεί να μετανιώσεις και να μάθεις μέσα απ’ τα λάθη σου…
Δύναμη χρειάζεται να υπερβείς τον εγωισμό σου και με το χέρι στην καρδιά να ζητήσεις συγχώρεση!
Να βρεις το θάρρος να «ξεχρεώσεις» εμπράκτως κι όχι με λέξεις πλαστές χωρίς αντίκρισμα..
Να πεις συγνώμη γιατί έτσι νιώθεις κι όχι γιατί έτσι πρέπει.
Να ξεβολέψεις την αραχτή συνειδησούλα σου ξεσκεπάζοντάς την!
Μόνο αν τη βγάλεις απ’ το λήθαργο και τη φέρεις αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα που προκάλεσαν τα λάθη που εκούσια ή ακούσια έκανε θα αφυπνιστεί.
Να ζητήσεις ταπεινά συγνώμη και να ελπίσεις στη συγχώρεση…
Και μη ξεχνάς. Χρειάζεται δύναμη για να ζητήσεις συγνώμη, μα μεγαλοψυχία για να συγχωρήσεις.
Αναρωτιέμαι, ποιος είναι ο πιο δυνατός.
Αυτός που ζητάει συγνώμη ή αυτός που συγχωρεί;
Το να ζητήσεις συγνώμη είναι ένα θέμα που ουσιαστικά αφορά εσένα και τον ενδότερο εαυτό σου !
Πρόκειται για την εσωτερική ανάγκη σου ν’ απαλλαγείς από τις τύψεις που σε βασανίζουν  και σου χαλάν τη «στρωτή» κατά τ’ άλλα ζωούλα σου!
Σε ξαλαφρώνει και σου χαρίζει ηρεμία και γαλήνη και μια βολεμένη συνείδηση που κοιμάται ήσυχη τα βράδια…
Το να μπορέσεις όμως να συγχωρήσεις αυτόν που σ’ έβλαψε, σε πίκρανε, ή σε πλήγωσε προϋποθέτει γενναιοψυχία και καλοσύνη!
Προϋποθέτει έναν άνθρωπο που τα έχει καλά με τον εαυτό του και μπορεί ν’ Αγαπάει χωρίς μικρότητες.
Κι αυτούς τους ανθρώπους τους χρειαζόμαστε στις ζωές μας για να μας εξ-ισορροπούν…
Είναι κρίμα να τους χάσουμε για τις Συγνώμες που δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε…
Μέρα  που είναι ας ζητήσουμε μια μεγάλη συγνώμη απ’ αυτούς που πληγώσαμε και με ανοιχτή την καρδιά ας συγχωρήσουμε όποιον  μας πόνεσε… Το χρωστάμε πρώτα στον εαυτό μας.

Της Χριστίνας Ζαμπούνη

anapnoes