Μαζί με τέτοιους φίλους ο καιρός κυλάει πιο όμορφα, πιο αληθινά.
Δίπλα σε κάποιους ανθρώπους νιώθεις πιο έντονα τη μοναξιά. Τη νιώθεις όταν τα λόγια σας σχηματίζουν μέσα σου μονάχα μία νεκρική σιγή που σε κουφαίνει. Έτσι είναι όταν αφήνεσαι σε χέρια και λόγια που δεν ξέρουν να χαϊδέψουν αυτό που είσαι. Οι τρόποι τους μονάχα σε κατσιάζουν. Η ενέργειά σας δε δένει, μονάχα αφαιρείται από εσένα και σε αφήνει με εκείνη την αίσθηση μίας κενότητας που σε βαραίνει. Είναι άνθρωποι που απλώς τυχαία βρέθηκαν στην ζωή σου και φίλους τους παρουσίαζες, φίλους ίσως ακόμη τους παρουσιάζεις. Πλέον μεγάλωσες. Δεν υπάρχει χρόνος για ανθρώπους που δεν σου ταιριάζουν. Δεν ανέχεται η ψυχή σου να γεμίσει με κάτι λιγότερο.
Τώρα ξέρεις πολύ περισσότερο ποιος είσαι. Μπορείς να διακρίνεις ποιοι είναι οι άλλοι και αν μπορούν να έχουν θέση στην καρδιά σου. Μεγάλωσες και γίνεσαι επιλεκτικός. Και καλά κάνεις. Έτσι, θα φέρεις στην ζωή σου τους κατάλληλους ανθρώπους, μαθαίνοντας πως έχοντας αληθινούς φίλους γίνεσαι και καλύτερος φίλος για τον εαυτό σου.
Οι φίλοι λοιπόν, είναι άτομα που έζησαν ίσως σε διαφορετικό τόπο από εσένα, αλληλεπίδρασαν με άλλους ανθρώπους, έχουν άλλες εμπειρίες. Η μνήμη τους είναι γεμάτη με εικόνες ξένες σε σένα. Ακόμη και τα ίδια πράγματα δεν τα βιώσατε με τον ίδιο τρόπο. Τόσο διαφορετικοί και όμως τόσο ίδιοι. Είναι άνθρωποι που ταιριάζεις. Τα κοινά σας είναι θέματα μαγνήτες που σας τράβηξαν στο μέρος τους γιατί ,φαίνεται, είστε από το ίδιο υλικό.
Δεν έζησες μια ζωή κοντά τους και παρόλα αυτά μοιάζουν τόσο γνώριμοι. Ίσως να σε έχουν συντροφεύσει σε μία άλλη ζωή. Είναι τα αδέρφια που διάλεξες και σε διάλεξαν. Για τέτοιους φίλους νιώθεις την ανάγκη να πεις ένα ευχαριστώ στην ζωή και στον εαυτό σου που είσαι και εσύ άξιος για να έχεις τέτοιους ανθρώπους πλάι σου.
Νιώθεις ευγνωμοσύνη που ο καλός σου φίλος έπαιρνε κάθε φορά την μορφή που χρειαζόσουν χωρίς καν να το γνωρίζει, χωρίς να το έχει σχεδιάσει.
Έγινε τα μάτια σου όταν δεν μπορούσες να δεις. Τα κατάλληλα αυτιά όταν ήθελες να μιλήσεις και μία στοργική σιωπή όταν δεν ήθελες. Η οικογένεια και το σπίτι σου όταν ένιωθες μόνος και άστεγος αλλά και όταν ξεχείλιζες χαρά.
Έγινε η κατανόηση, η αποδοχή και η αγάπη που δεν είχες ώρες-ώρες για τον εαυτό σου. Το πρόσωπο μέσα στο οποίο είδες τι είσαι και τι όχι, τι θες να είσαι και τι δεν θες.
Αναγνώρισες κομμάτια σου πάνω του και τα αγκάλιασες και τα υπόλοιπα κομμάτια του που δεν σου μοιάζουν, τα αγάπησες ακόμη πιο πολύ. Σου παρουσίασε δρόμους που γνωρίζει, χωρίς ποτέ να σε πιέσει να ακολουθήσεις τον δικό του. Έκανε αυτό που άλλοι θα έλεγαν «θυσίες» με την διαφορά πως ποτέ δεν θα τις αποκαλούσε με αυτή την λέξη. Στην θυσία χάνεις ενώ εκείνος δεν έχασε από το δόσιμο του, γέμισε μονάχα περισσότερο, με αγάπη και χαρά.
Μαζί με τέτοιους φίλους ο καιρός κυλάει πιο όμορφα, πιο αληθινά. Τα γέλια, τα ξενύχτια, οι δυσκολίες γράφουν την δική σας ιστορία και το μόνο που έχεις να πεις γι’ αυτήν είναι ‘’συνεχίζεται’’.
Τώρα ξέρεις πολύ περισσότερο ποιος είσαι. Μπορείς να διακρίνεις ποιοι είναι οι άλλοι και αν μπορούν να έχουν θέση στην καρδιά σου. Μεγάλωσες και γίνεσαι επιλεκτικός. Και καλά κάνεις. Έτσι, θα φέρεις στην ζωή σου τους κατάλληλους ανθρώπους, μαθαίνοντας πως έχοντας αληθινούς φίλους γίνεσαι και καλύτερος φίλος για τον εαυτό σου.
Οι φίλοι λοιπόν, είναι άτομα που έζησαν ίσως σε διαφορετικό τόπο από εσένα, αλληλεπίδρασαν με άλλους ανθρώπους, έχουν άλλες εμπειρίες. Η μνήμη τους είναι γεμάτη με εικόνες ξένες σε σένα. Ακόμη και τα ίδια πράγματα δεν τα βιώσατε με τον ίδιο τρόπο. Τόσο διαφορετικοί και όμως τόσο ίδιοι. Είναι άνθρωποι που ταιριάζεις. Τα κοινά σας είναι θέματα μαγνήτες που σας τράβηξαν στο μέρος τους γιατί ,φαίνεται, είστε από το ίδιο υλικό.
Δεν έζησες μια ζωή κοντά τους και παρόλα αυτά μοιάζουν τόσο γνώριμοι. Ίσως να σε έχουν συντροφεύσει σε μία άλλη ζωή. Είναι τα αδέρφια που διάλεξες και σε διάλεξαν. Για τέτοιους φίλους νιώθεις την ανάγκη να πεις ένα ευχαριστώ στην ζωή και στον εαυτό σου που είσαι και εσύ άξιος για να έχεις τέτοιους ανθρώπους πλάι σου.
Νιώθεις ευγνωμοσύνη που ο καλός σου φίλος έπαιρνε κάθε φορά την μορφή που χρειαζόσουν χωρίς καν να το γνωρίζει, χωρίς να το έχει σχεδιάσει.
Έγινε τα μάτια σου όταν δεν μπορούσες να δεις. Τα κατάλληλα αυτιά όταν ήθελες να μιλήσεις και μία στοργική σιωπή όταν δεν ήθελες. Η οικογένεια και το σπίτι σου όταν ένιωθες μόνος και άστεγος αλλά και όταν ξεχείλιζες χαρά.
Έγινε η κατανόηση, η αποδοχή και η αγάπη που δεν είχες ώρες-ώρες για τον εαυτό σου. Το πρόσωπο μέσα στο οποίο είδες τι είσαι και τι όχι, τι θες να είσαι και τι δεν θες.
Αναγνώρισες κομμάτια σου πάνω του και τα αγκάλιασες και τα υπόλοιπα κομμάτια του που δεν σου μοιάζουν, τα αγάπησες ακόμη πιο πολύ. Σου παρουσίασε δρόμους που γνωρίζει, χωρίς ποτέ να σε πιέσει να ακολουθήσεις τον δικό του. Έκανε αυτό που άλλοι θα έλεγαν «θυσίες» με την διαφορά πως ποτέ δεν θα τις αποκαλούσε με αυτή την λέξη. Στην θυσία χάνεις ενώ εκείνος δεν έχασε από το δόσιμο του, γέμισε μονάχα περισσότερο, με αγάπη και χαρά.
Μαζί με τέτοιους φίλους ο καιρός κυλάει πιο όμορφα, πιο αληθινά. Τα γέλια, τα ξενύχτια, οι δυσκολίες γράφουν την δική σας ιστορία και το μόνο που έχεις να πεις γι’ αυτήν είναι ‘’συνεχίζεται’’.
Της Ανθής Κατερίνη
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.