Γιατί τη ζωή τους δεν τη χαραμίζουν για κανένα πρέπει.
Μάθαμε στα πρέπει. Φορτώσαμε τον εαυτό μας οδηγίες και του επιβάλλαμε να τις ακολουθεί. Στρατιωτάκια στο στρατόπεδο που ονομάσαμε ζωή, αποφασίσαμε πως θα πρέπει να είμαστε όπως ορίζουν οι πολλοί. Κι έτσι πορευόμαστε. Ορθοί σύμφωνα με όσα άλλοι όρισαν για μας κι ενίοτε απόλυτα, βασανιστικά ευνουχισμένοι.
Βαφτίσαμε την υποταγή ευτυχία και κλείνουμε τα μάτια σε κάθε τι “μη πρέπον”… Μη αποδεκτό.
Αυτοί είμαστε εμείς και λέμε ότι ζούμε.
Αλλά μόνο υπάρχουμε.
Και μαζί με μας υπάρχουν και οι άλλοι.
Είναι εκείνοι οι χαλαροί τύποι που δεν άφησαν κανένα άγχος κοινωνικής αποδοχής να τους καβαλήσει. Έβαλαν την καρδιά και το μυαλό τους τιμόνι στο καράβι της ύπαρξής τους και ταξιδεύουν μεσοπέλαγα των δικών τους αποφάσεων.
Είναι εκείνοι που δε σπατάλησαν μήτε μια απόφαση ζωής στους άλλους. Έγραψαν τα πρέπει στα παλιά τους τα παπούτσια, τα πέταξαν και περπάτησαν ξυπόλητοι. Και το χάρηκαν. Το χαίρονται.
Αυτοί οι αυθόρμητοι άνθρωποι ξέρουν πως κανείς δε θα ζήσει τη ζωή τους, παρά μόνο αυτοί. Κι αφού δεν έχουν αποδείξεις ότι είναι περισσότερες από μία, δεν έχουν σκοπό να τη χαραμίσουν για κανένα ξένο πρέπει. Πάνε όπου τους πάει η καρδιά και το μυαλό τους.
Δεν έχουν αυταπάτες ότι τα κάνουν όλα σωστά. Δε γίνεται αυτό και το ξέρουν. Έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα του λάθους και με ένα δικό τους τρόπο το αγαπάνε. Ναι, οι αυθόρμητοι άνθρωποι, εκείνοι οι γνήσιοι, αδέσμευτοι από πρέπει, τύποι, δε φοβούνται να κάνουν λάθος. Το τολμούν και το αποδέχονται. Είναι δικό τους κι έχει την αξία του.
Αφήνουν στην άκρη τις κοινωνικές καταβολές κι αφήνονται στο μέσα τους και σε ό,τι αυτό θέλει.
Κι έτσι ζουν. Και ζουν γι’αυτούς και για κανέναν άλλο.
Ξέρουν ότι μπορεί να τους συζητούν από καιρούς σε καιρούς. Το ξέρουν και το αγνοούν. Ο κόσμος φτιάχτηκε με στόμα για να μιλά, δεν αλλάζει αυτό. Ας λένε ότι θέλουν. Τη ζωή τους δεν τη χαραμίζουν για κανέναν και αυτή η απόφαση είναι αδιαπραγμάτευτη.
Θα έλεγε κανείς ότι γελούν με εκείνους που τα πρέπει των άλλων τούς έχουν δέσει χειροπόδαρα. Δεν το κάνουν όμως. Στενοχωριούνται να βλέπουν δέσμιους ανθρώπους. Εκείνοι δεν τα κράτησαν ποτέ τους τα δεσμά. Δεν είναι η στόφα τους τέτοια να τα αντέχει.
Ελεύθεροι κι ας κάνουν και λάθος. Ελεύθεροι κι ας φάνε τα μούτρα τους. Ελεύθεροι κι ας μιλούν οι άλλοι πίσω από την πλάτη τους, ας τους δείχνουν με το δάχτυλο.
Αυτοί είναι αποφασισμένοι να πορευτούν όπως ξέρουν, όπως σκέφτονται, όπως νιώθουν.
Αυθόρμητα, πηγαία, απατρονάριστα. Κι όπου τους πάει.
Γιατί τη ζωή τους δεν τη χαραμίζουν για κανένα πρέπει. Πρέπει μόνο να τη ζουν…
Κι αυτό είναι το μόνο πρέπει που σηκώνει ο ψυχισμός τους.
Βαφτίσαμε την υποταγή ευτυχία και κλείνουμε τα μάτια σε κάθε τι “μη πρέπον”… Μη αποδεκτό.
Αυτοί είμαστε εμείς και λέμε ότι ζούμε.
Αλλά μόνο υπάρχουμε.
Και μαζί με μας υπάρχουν και οι άλλοι.
Είναι εκείνοι οι χαλαροί τύποι που δεν άφησαν κανένα άγχος κοινωνικής αποδοχής να τους καβαλήσει. Έβαλαν την καρδιά και το μυαλό τους τιμόνι στο καράβι της ύπαρξής τους και ταξιδεύουν μεσοπέλαγα των δικών τους αποφάσεων.
Είναι εκείνοι που δε σπατάλησαν μήτε μια απόφαση ζωής στους άλλους. Έγραψαν τα πρέπει στα παλιά τους τα παπούτσια, τα πέταξαν και περπάτησαν ξυπόλητοι. Και το χάρηκαν. Το χαίρονται.
Αυτοί οι αυθόρμητοι άνθρωποι ξέρουν πως κανείς δε θα ζήσει τη ζωή τους, παρά μόνο αυτοί. Κι αφού δεν έχουν αποδείξεις ότι είναι περισσότερες από μία, δεν έχουν σκοπό να τη χαραμίσουν για κανένα ξένο πρέπει. Πάνε όπου τους πάει η καρδιά και το μυαλό τους.
Δεν έχουν αυταπάτες ότι τα κάνουν όλα σωστά. Δε γίνεται αυτό και το ξέρουν. Έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα του λάθους και με ένα δικό τους τρόπο το αγαπάνε. Ναι, οι αυθόρμητοι άνθρωποι, εκείνοι οι γνήσιοι, αδέσμευτοι από πρέπει, τύποι, δε φοβούνται να κάνουν λάθος. Το τολμούν και το αποδέχονται. Είναι δικό τους κι έχει την αξία του.
Αφήνουν στην άκρη τις κοινωνικές καταβολές κι αφήνονται στο μέσα τους και σε ό,τι αυτό θέλει.
Κι έτσι ζουν. Και ζουν γι’αυτούς και για κανέναν άλλο.
Ξέρουν ότι μπορεί να τους συζητούν από καιρούς σε καιρούς. Το ξέρουν και το αγνοούν. Ο κόσμος φτιάχτηκε με στόμα για να μιλά, δεν αλλάζει αυτό. Ας λένε ότι θέλουν. Τη ζωή τους δεν τη χαραμίζουν για κανέναν και αυτή η απόφαση είναι αδιαπραγμάτευτη.
Θα έλεγε κανείς ότι γελούν με εκείνους που τα πρέπει των άλλων τούς έχουν δέσει χειροπόδαρα. Δεν το κάνουν όμως. Στενοχωριούνται να βλέπουν δέσμιους ανθρώπους. Εκείνοι δεν τα κράτησαν ποτέ τους τα δεσμά. Δεν είναι η στόφα τους τέτοια να τα αντέχει.
Ελεύθεροι κι ας κάνουν και λάθος. Ελεύθεροι κι ας φάνε τα μούτρα τους. Ελεύθεροι κι ας μιλούν οι άλλοι πίσω από την πλάτη τους, ας τους δείχνουν με το δάχτυλο.
Αυτοί είναι αποφασισμένοι να πορευτούν όπως ξέρουν, όπως σκέφτονται, όπως νιώθουν.
Αυθόρμητα, πηγαία, απατρονάριστα. Κι όπου τους πάει.
Γιατί τη ζωή τους δεν τη χαραμίζουν για κανένα πρέπει. Πρέπει μόνο να τη ζουν…
Κι αυτό είναι το μόνο πρέπει που σηκώνει ο ψυχισμός τους.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.