Τίμια και σωστά. Ανθρώπινα…
Δεν ήξερες.
Εσύ απλά ερωτεύτηκες τον άνθρωπο. Ήταν γοητευτικός, ήταν έξυπνος, με χιούμορ.
Πολύ ήθελε;
Όχι δεν ήθελε πολύ.
Η ευγένειά του σε τράβηξε από την πρώτη στιγμή. Είχες κακοπέσει στο παρελθόν. Αυτές τις άσχημες εμπειρίες τις κουβαλούσες πάνω σου μέχρι που τον συνάντησες.
Κι ήταν η συμπεριφορά του, η τόσο όμορφη και τρυφερή, που σε έκανε σιγά σιγά να ξεχνάς το παρελθόν. Το έζησες, το άφησες και τώρα άρχιζες να το ξεπερνάς.
Τίποτα δεν ήθελες να σκιάσει τον καθαρό έρωτά σου. Κανένα σκοτάδι, κανένα μπαγκάζι του παρελθόντος σου.
Κι εκείνος θα σε βοηθούσε σε εκείνη την πορεία που αναζητούσες προς το φως. Ω ναι, ήταν ερωτευμένος, το έβλεπες, το ένιωθες, το ζούσες.
Βέβαια θα τον ήθελες λίγο παραπάνω δικό σου. Θα ήθελες περισσότερο χρόνο. Μα δεν υπήρχε. Κι αφού δεν ήταν εφικτό κάτι τέτοιο, μπορούσες να αρκεστείς στο λίγο του.
Μόνο που τότε, στις αρχές του έρωτά σου, δεν ήξερες ότι το λίγο του είχε κι όνομα. Λεγόταν σύζυγος κι ένα μικρό παιδί.
Παντρεμένος.
Η δική σου αγάπη, ο άνθρωπός σου, παντρεμένος με άλλη.
Μικρός ο κόσμος και τα ποδάρια του διαόλου αμέτρητα.
Το έμαθες. Δε στο είπε εκείνος. Αν στο έλεγε ίσως και να είχες ένα επιχείρημα να τον συγχωρήσεις.
Δε θα ξεχάσεις την ώρα που από καθαρή σύμπτωση το ανακάλυψες.
Σα να τελείωσε ο αέρας μέσα σου και μια μέγγενη να έσφιξε το λαιμό σου.
Παγωνιά κατέβηκε τη ραχοκοκκαλιά σου και τα πόδια σου για μια στιγμή λύθηκαν.
Έβαλες όλη σου τη δύναμη για να μη σωριαστείς. Ακόμη και τώρα δεν ξέρεις πώς το κατάφερες.
Αργότερα, στην ασφάλεια του σπιτιού σου έκλαψες. Πολύ έκλαψες.
Κι εκείνος, σαν να το ήξερε ότι κάποιος τον είχε πετάξει από το θρόνο του, σκίστηκε να τηλεφωνεί.
Κοιτούσες τη φάτσα του στο τηλέφωνο κι ένιωθες να γυρνούν τα σωθικά σου.
Τόσο οικείος κι όμως τόσο ξένος. Τόσο ψεύτης, τόσο υποκριτής, τόσο βολεψάκιας. Και γυναίκα και παιδί και γκόμενα.. Εσύ γκόμενα. Έτρεμες και μόνο που το σκεφτόσουν.
Σαν κομμάτια από παιδικό παζλ, από καιρό χαμένα, άρχισαν να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους.
Ο λογοστός χρόνος, οι αδικαιολόγητες σιωπές, η όλη κρυψίνοια.
Η στιγμή που χρειάστηκε να τον αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο θα μείνει χαραγμένη μέσα σου για πάντα.
Ο ήρωάς σου έγινε σε μια στιγμή ένα μικρό ανθρωπάκι που στεκόταν απέναντί σου και παρακαλούσε.
Για συγχώρεση, για συμβιβασμό, για χρόνο.
Μόνο που εσύ δεν ήσουν πια εκεί. Εσύ δε ζητούσες τίποτα. Δεν είχες να πάρεις τίποτα από εκείνον.
Κάποτε, μέσα στις πολλές σου πίκρες, υποσχέθηκες στον εαυτό σου ότι πάνω από όλους τους έρωτες θα στέκεις πάντα εσύ. Η αξιοπρέπεια κι ο σεβασμός σου.
Εκπτώσεις δεν έκανες ποτέ. Κι ούτε τώρα θα έκανες.
Ήθελες να είσαι η μόνη. Όχι η δεύτερη και κάθε δεύτερη. Το ψέμα και την υποκρισία δεν τα ήθελες στη ζωή σου. Ούτε θα ζητούσες και τίποτα από έναν άνθρωπο που είχε να μεγαλώσει ένα παιδί. Είχε μια οικογένεια κι εσύ σε όλο αυτό δεν ήθελες να χωρέσεις.
Πάντα άλλωστε σου άρεσαν οι κύκλοι, ποτέ τα τρίγωνα.
Κι αν δεν μπορούσες να είσαι η μόνη γυναίκα στη ζωή του άνδρα που θα ερωτευόσουν, προτιμούσες να είσαι απλά μόνη.
Μόνη για όσο χρειαστεί. Μόνη και για πάντα αν δεν μπορούσε να βρεθεί ένας άνθρωπος να ερωτευτείς και να είναι όπως τον θέλεις.
Αει στα κομμάτια δηλαδή, κάτι θα βρισκόταν. Κι όχι σε περίοδο εκπτώσεων. Όχι με εκπτώσεις, όχι με ψέματα, όχι με απάτες.
Τίμια και σωστά. Ανθρώπινα…
Αυτόν τον άνδρα περιμένεις… Για όσο…
Εσύ απλά ερωτεύτηκες τον άνθρωπο. Ήταν γοητευτικός, ήταν έξυπνος, με χιούμορ.
Πολύ ήθελε;
Όχι δεν ήθελε πολύ.
Η ευγένειά του σε τράβηξε από την πρώτη στιγμή. Είχες κακοπέσει στο παρελθόν. Αυτές τις άσχημες εμπειρίες τις κουβαλούσες πάνω σου μέχρι που τον συνάντησες.
Κι ήταν η συμπεριφορά του, η τόσο όμορφη και τρυφερή, που σε έκανε σιγά σιγά να ξεχνάς το παρελθόν. Το έζησες, το άφησες και τώρα άρχιζες να το ξεπερνάς.
Τίποτα δεν ήθελες να σκιάσει τον καθαρό έρωτά σου. Κανένα σκοτάδι, κανένα μπαγκάζι του παρελθόντος σου.
Κι εκείνος θα σε βοηθούσε σε εκείνη την πορεία που αναζητούσες προς το φως. Ω ναι, ήταν ερωτευμένος, το έβλεπες, το ένιωθες, το ζούσες.
Βέβαια θα τον ήθελες λίγο παραπάνω δικό σου. Θα ήθελες περισσότερο χρόνο. Μα δεν υπήρχε. Κι αφού δεν ήταν εφικτό κάτι τέτοιο, μπορούσες να αρκεστείς στο λίγο του.
Μόνο που τότε, στις αρχές του έρωτά σου, δεν ήξερες ότι το λίγο του είχε κι όνομα. Λεγόταν σύζυγος κι ένα μικρό παιδί.
Παντρεμένος.
Η δική σου αγάπη, ο άνθρωπός σου, παντρεμένος με άλλη.
Μικρός ο κόσμος και τα ποδάρια του διαόλου αμέτρητα.
Το έμαθες. Δε στο είπε εκείνος. Αν στο έλεγε ίσως και να είχες ένα επιχείρημα να τον συγχωρήσεις.
Δε θα ξεχάσεις την ώρα που από καθαρή σύμπτωση το ανακάλυψες.
Σα να τελείωσε ο αέρας μέσα σου και μια μέγγενη να έσφιξε το λαιμό σου.
Παγωνιά κατέβηκε τη ραχοκοκκαλιά σου και τα πόδια σου για μια στιγμή λύθηκαν.
Έβαλες όλη σου τη δύναμη για να μη σωριαστείς. Ακόμη και τώρα δεν ξέρεις πώς το κατάφερες.
Αργότερα, στην ασφάλεια του σπιτιού σου έκλαψες. Πολύ έκλαψες.
Κι εκείνος, σαν να το ήξερε ότι κάποιος τον είχε πετάξει από το θρόνο του, σκίστηκε να τηλεφωνεί.
Κοιτούσες τη φάτσα του στο τηλέφωνο κι ένιωθες να γυρνούν τα σωθικά σου.
Τόσο οικείος κι όμως τόσο ξένος. Τόσο ψεύτης, τόσο υποκριτής, τόσο βολεψάκιας. Και γυναίκα και παιδί και γκόμενα.. Εσύ γκόμενα. Έτρεμες και μόνο που το σκεφτόσουν.
Σαν κομμάτια από παιδικό παζλ, από καιρό χαμένα, άρχισαν να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους.
Ο λογοστός χρόνος, οι αδικαιολόγητες σιωπές, η όλη κρυψίνοια.
Η στιγμή που χρειάστηκε να τον αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο θα μείνει χαραγμένη μέσα σου για πάντα.
Ο ήρωάς σου έγινε σε μια στιγμή ένα μικρό ανθρωπάκι που στεκόταν απέναντί σου και παρακαλούσε.
Για συγχώρεση, για συμβιβασμό, για χρόνο.
Μόνο που εσύ δεν ήσουν πια εκεί. Εσύ δε ζητούσες τίποτα. Δεν είχες να πάρεις τίποτα από εκείνον.
Κάποτε, μέσα στις πολλές σου πίκρες, υποσχέθηκες στον εαυτό σου ότι πάνω από όλους τους έρωτες θα στέκεις πάντα εσύ. Η αξιοπρέπεια κι ο σεβασμός σου.
Εκπτώσεις δεν έκανες ποτέ. Κι ούτε τώρα θα έκανες.
Ήθελες να είσαι η μόνη. Όχι η δεύτερη και κάθε δεύτερη. Το ψέμα και την υποκρισία δεν τα ήθελες στη ζωή σου. Ούτε θα ζητούσες και τίποτα από έναν άνθρωπο που είχε να μεγαλώσει ένα παιδί. Είχε μια οικογένεια κι εσύ σε όλο αυτό δεν ήθελες να χωρέσεις.
Πάντα άλλωστε σου άρεσαν οι κύκλοι, ποτέ τα τρίγωνα.
Κι αν δεν μπορούσες να είσαι η μόνη γυναίκα στη ζωή του άνδρα που θα ερωτευόσουν, προτιμούσες να είσαι απλά μόνη.
Μόνη για όσο χρειαστεί. Μόνη και για πάντα αν δεν μπορούσε να βρεθεί ένας άνθρωπος να ερωτευτείς και να είναι όπως τον θέλεις.
Αει στα κομμάτια δηλαδή, κάτι θα βρισκόταν. Κι όχι σε περίοδο εκπτώσεων. Όχι με εκπτώσεις, όχι με ψέματα, όχι με απάτες.
Τίμια και σωστά. Ανθρώπινα…
Αυτόν τον άνδρα περιμένεις… Για όσο…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.