Έχω μεγάλη συλλογή από τέτοια όνειρα...
“Πάντα θα σε αγαπάω, ποτέ δεν θα σε αφήσω…”
Κολλάω μονίμως σε παραμύθια που δεν είναι δικά μου και στο τέλος πάντα ένας δράκος με ξυπνάει.
Σιωπή μέσα στη λυπημένη κάμαρά μου…
Υπάρχουν μέρες που τόση σιωπή δεν την αντέχω, βάζω πολύ δυνατά μουσική για να ταράζω την ησυχία, να την τσακίζω μέχρι να εξαφανίζεται.
Το ξημέρωμα σταμάτησε να έχει χρώμα, όλα μοιάζουν ίδια,
δεν σηκώνω πια το βλέμμα μου να το κοιτώ.
Δεν μου κεντρίζει το ενδιαφέρον τίποτα.
Έχω την αίσθηση πως αναπνέω από συνήθεια.
Το μυαλό μου έχει αρχίσει να αδρανεί.
Στα μάτια μου σκοτάδι και χάνομαι μέσα σε αυτό.
Έχω κλειστεί σε έναν κόσμο που δεν γνωρίζω, ζω μια οδύνη που κανείς δεν γνωρίζει, την καταγράφω για να μάθεις, όταν και αν θα έρθεις…
Και ξέρεις καλέ μου, δεν είναι καθόλου δύσκολο να στον περιγράφω, το δύσκολο είναι να θέλω να τον μοιραστούμε, να τον ομορφύνουμε και να μην σε βρίσκω.
Είναι δύσκολο να αγαπώ το άγνωστο, το αμίλητο.
Να κάνω πράγματα με σκοπό να στα διηγηθώ.
Να ξοδεύω το άγγιγμα μου πάνω σε άψυχα πράγματα.
Όταν έρθεις μη με ρωτήσεις ποτέ “γιατί τόση θλίψη” γιατί θα σου απαντήσω ότι μου χαρίστηκε ένας κόσμος χωρίς πρόσωπο, χωρίς όνομα, χωρίς φωνή και δεν μπορούσα να χωρέσω μέσα σε αυτόν.
Κάθε γράμμα μου και ένα όνειρο λιγότερο που αιμορραγεί στα χέρια μου εφόσον δεν μου το κάνεις πραγματικότητα.
Έχω μεγάλη συλλογή από τέτοια όνειρα, βρίσκονται κατάχαμα στο δωμάτιο μου και κάθε φορά που τα πατάω, πονάω…
Κολλάω μονίμως σε παραμύθια που δεν είναι δικά μου και στο τέλος πάντα ένας δράκος με ξυπνάει.
Σιωπή μέσα στη λυπημένη κάμαρά μου…
Υπάρχουν μέρες που τόση σιωπή δεν την αντέχω, βάζω πολύ δυνατά μουσική για να ταράζω την ησυχία, να την τσακίζω μέχρι να εξαφανίζεται.
Το ξημέρωμα σταμάτησε να έχει χρώμα, όλα μοιάζουν ίδια,
δεν σηκώνω πια το βλέμμα μου να το κοιτώ.
Δεν μου κεντρίζει το ενδιαφέρον τίποτα.
Έχω την αίσθηση πως αναπνέω από συνήθεια.
Το μυαλό μου έχει αρχίσει να αδρανεί.
Στα μάτια μου σκοτάδι και χάνομαι μέσα σε αυτό.
Έχω κλειστεί σε έναν κόσμο που δεν γνωρίζω, ζω μια οδύνη που κανείς δεν γνωρίζει, την καταγράφω για να μάθεις, όταν και αν θα έρθεις…
Και ξέρεις καλέ μου, δεν είναι καθόλου δύσκολο να στον περιγράφω, το δύσκολο είναι να θέλω να τον μοιραστούμε, να τον ομορφύνουμε και να μην σε βρίσκω.
Είναι δύσκολο να αγαπώ το άγνωστο, το αμίλητο.
Να κάνω πράγματα με σκοπό να στα διηγηθώ.
Να ξοδεύω το άγγιγμα μου πάνω σε άψυχα πράγματα.
Όταν έρθεις μη με ρωτήσεις ποτέ “γιατί τόση θλίψη” γιατί θα σου απαντήσω ότι μου χαρίστηκε ένας κόσμος χωρίς πρόσωπο, χωρίς όνομα, χωρίς φωνή και δεν μπορούσα να χωρέσω μέσα σε αυτόν.
Κάθε γράμμα μου και ένα όνειρο λιγότερο που αιμορραγεί στα χέρια μου εφόσον δεν μου το κάνεις πραγματικότητα.
Έχω μεγάλη συλλογή από τέτοια όνειρα, βρίσκονται κατάχαμα στο δωμάτιο μου και κάθε φορά που τα πατάω, πονάω…
Της Νίκης Ταγκάλου
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.