Γιατί πιστεύω πως έτσι είναι καλύτερα… Από μακριά…
Ψέματα δε θα πω…
Δε μετανιώνω που χωρίσαμε. Ήταν το καλύτερο και για τους δυο μας κι ας άργησες να το καταλάβεις. Ίσως μάλιστα ακόμη και σήμερα να μην είσαι σίγουρος.
Αλλά εγώ είμαι. Μπορεί για πολλά να αμφιβάλλω μα για αυτό υπογράφω. Δεν κάναμε για μαζί. Γνώμη μου θα πεις και δικαιούσαι να έχεις τη δική σου.
Όπως και να έχει, όποια κι αν είναι η σωστή απάντηση στην επίμαχη ερώτηση, εγώ θα πω ότι καλύτερα έτσι.
Αλλά είσαι κομμάτι μου. Κι αυτό δεν είναι καμιά “παρηγοριά στον άρρωστο”… Είναι μια αλήθεια.
Είσαι κομμάτι της ζωής μου. Κι όπως δε μετανιώνω που χωρίσαμε, ομοίως δε μετανιώνω και που γίναμε για λίγο ένα.
Θα ήταν υποκριτικό από μέρους μου να αρχίσω να αραδιάζω τα κουσούρια σου και να λέω πόσο χρόνο έχασα μαζί σου.
Γιατί απλούστατα δεν έχασα. Και τα κουσούρια σου τα ήξερα από την αρχή. Όπως ακριβώς κι εσύ τα δικά μου.
Τα αγνοήσαμε γιατί θέλαμε να είμαστε μαζί. Κι αν πια δεν είμαστε είναι γιατί ό,τι υπήρχε, όσο όμορφο κι αν ήταν, κάποια στιγμή τελείωσε.
Ναι, γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι. Ταίριαξαν ή όχι, μπορεί και να χωρίσουν. Δεν είναι κακό.
Και υπάρχουν και πρώην που δεν πετούν μαχαίρια ο ένας στον άλλο.
Υπάρχουν και πρώην που νοιάζονται ο ένας τον άλλο.
Φίλοι δεν είναι κι ούτε πρόκειται να υπάρξουν αληθινά ποτέ. Άνθρωποι που τους ένωσε κάποτε ένα κρεβάτι, ότι και να λένε, φίλοι δε γίνονται.
Έτσι είναι και δεν αλλάζει τούτη η αλήθεια.
Όμοια με αυτούς κι εμείς.
Δεν είσαι πια ένα με μένα, αλλά σε νοιάζομαι κι αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει.
Σε εκτιμώ, σε ξέρω καλά, σε νιώθω. Και θέλω να μαθαίνω νέα σου. Θέλω να ξέρω αν είσαι καλά. Θέλω να χαίρομαι με τη χαρά σου και να πονώ με τη λύπη σου.
Έστω κι απο μακριά. Έστω κι αν όλα αυτά συμπυκνώνονται σε ένα τηλέφωνο μια στο τόσο, σε ένα μήνυμα που μπορεί να το βρεις κι απρόσωπο.
Δεν είναι όμως. Είμαι εγώ κι είσαι κι εσύ. Έστω και πίσω από μια οθόνη κινητού ή υπολογιστή, αδιάφορο το πως και το που.
Ίσως να ήθελες να είμαι πιο κοντά. Δε γίνεται όμως.
Οι ιστορίες που τελείωσαν καλό είναι να έχουν και μια απόσταση.
Θα μου πεις πώς γίνεται να θέλω να μοιράζομαι τα νέα σου χωρίς να θέλω να σε βλέπω… Δεν είναι ότι δε θέλω. Είναι ότι το προτιμώ…
Γιατί πιστεύω πως έτσι είναι καλύτερα… Από μακριά…
Πες το κουσούρι κι αυτό.
Ένα ακόμη μέσα σε όλα.
Δε μετανιώνω που χωρίσαμε. Ήταν το καλύτερο και για τους δυο μας κι ας άργησες να το καταλάβεις. Ίσως μάλιστα ακόμη και σήμερα να μην είσαι σίγουρος.
Αλλά εγώ είμαι. Μπορεί για πολλά να αμφιβάλλω μα για αυτό υπογράφω. Δεν κάναμε για μαζί. Γνώμη μου θα πεις και δικαιούσαι να έχεις τη δική σου.
Όπως και να έχει, όποια κι αν είναι η σωστή απάντηση στην επίμαχη ερώτηση, εγώ θα πω ότι καλύτερα έτσι.
Αλλά είσαι κομμάτι μου. Κι αυτό δεν είναι καμιά “παρηγοριά στον άρρωστο”… Είναι μια αλήθεια.
Είσαι κομμάτι της ζωής μου. Κι όπως δε μετανιώνω που χωρίσαμε, ομοίως δε μετανιώνω και που γίναμε για λίγο ένα.
Θα ήταν υποκριτικό από μέρους μου να αρχίσω να αραδιάζω τα κουσούρια σου και να λέω πόσο χρόνο έχασα μαζί σου.
Γιατί απλούστατα δεν έχασα. Και τα κουσούρια σου τα ήξερα από την αρχή. Όπως ακριβώς κι εσύ τα δικά μου.
Τα αγνοήσαμε γιατί θέλαμε να είμαστε μαζί. Κι αν πια δεν είμαστε είναι γιατί ό,τι υπήρχε, όσο όμορφο κι αν ήταν, κάποια στιγμή τελείωσε.
Ναι, γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι. Ταίριαξαν ή όχι, μπορεί και να χωρίσουν. Δεν είναι κακό.
Και υπάρχουν και πρώην που δεν πετούν μαχαίρια ο ένας στον άλλο.
Υπάρχουν και πρώην που νοιάζονται ο ένας τον άλλο.
Φίλοι δεν είναι κι ούτε πρόκειται να υπάρξουν αληθινά ποτέ. Άνθρωποι που τους ένωσε κάποτε ένα κρεβάτι, ότι και να λένε, φίλοι δε γίνονται.
Έτσι είναι και δεν αλλάζει τούτη η αλήθεια.
Όμοια με αυτούς κι εμείς.
Δεν είσαι πια ένα με μένα, αλλά σε νοιάζομαι κι αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει.
Σε εκτιμώ, σε ξέρω καλά, σε νιώθω. Και θέλω να μαθαίνω νέα σου. Θέλω να ξέρω αν είσαι καλά. Θέλω να χαίρομαι με τη χαρά σου και να πονώ με τη λύπη σου.
Έστω κι απο μακριά. Έστω κι αν όλα αυτά συμπυκνώνονται σε ένα τηλέφωνο μια στο τόσο, σε ένα μήνυμα που μπορεί να το βρεις κι απρόσωπο.
Δεν είναι όμως. Είμαι εγώ κι είσαι κι εσύ. Έστω και πίσω από μια οθόνη κινητού ή υπολογιστή, αδιάφορο το πως και το που.
Ίσως να ήθελες να είμαι πιο κοντά. Δε γίνεται όμως.
Οι ιστορίες που τελείωσαν καλό είναι να έχουν και μια απόσταση.
Θα μου πεις πώς γίνεται να θέλω να μοιράζομαι τα νέα σου χωρίς να θέλω να σε βλέπω… Δεν είναι ότι δε θέλω. Είναι ότι το προτιμώ…
Γιατί πιστεύω πως έτσι είναι καλύτερα… Από μακριά…
Πες το κουσούρι κι αυτό.
Ένα ακόμη μέσα σε όλα.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.