ίσως το μικρό στήθος να ήταν σύμβολο γοητείας!
Σε μία κοινωνία που εστιάζουμε στα υλικά αγαθά, στον πλούτο και στην επιφάνεια, καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από ένα σωρό «πρέπει», πρότυπα και αγάπη η οποία προσφέρεται με το κιλό, υπό όρους όμως!
Με γνώμονα αυτό θα μοιραστώ κάποιες σκέψεις για αυτά τα πρότυπα που τόσες γυναίκες επηρεάζουν και αυτή την υπό όρους ομορφιά και τα «Αν… Τότε…».
Μικρό Στήθος. Δύο λέξεις που φαντάζουν ασύμβατες μεταξύ τους. Ένας περίεργος συνδυασμός, σχεδόν καταδικαστικός για όποιον τον ενστερνίζεται, που όταν υπάρχει είναι δύσκολο να συμφιλιωθεί κανείς μαζί του. Δύο λέξεις που όταν βλέπεις τη μία, δε θέλεις δίπλα της να δεις την άλλη, δε συνάδουν μαζί . Δύο λέξεις που όταν βρίσκονται δίπλα δίπλα, δημιουργούν πλήθος σκέψεων, αμφισβητήσεων, δείχνουν αταίριαστες μαζί. Σαν να λέμε χειμωνιάτικο καλοκαίρι ή καφές χωρίς καφείνη ή στεγνή θάλασσα.
Κι όμως, υπάρχουμε κι εμείς, που πορευόμαστε παρέα με αυτές τις δύο λέξεις κολλημένες μαζί.. Ανήκω κι εγώ στην καταραμένη αυτή κατηγορία της γυναίκας με μικρό στήθος.
Μία ανασφάλεια που πηγάζει χρόνια τώρα, κυρίως από τα πρότυπα που προβάλλονται. Στήθος- σήμα κατατεθέν της γυναικείας σεξουαλικότητας, η απουσία του οποίου σε κάνει να αισθάνεσαι κι εσένα μικρή. Κυριολεκτικά, σαν κοριτσάκι.
Προσωπικά, πάντα είχα αυτή την ανασφάλεια, ακόμα και σήμερα υπάρχει έως ένα βαθμό. Και ναι, έχω ψάξει ό,τι και αν υπάρχει, χάπια, κρέμες, ακόμα και η πλαστική έχει περάσει από το μυαλό μου. Και μετά κάτι με μπλοκάρει μέσα μου. Κάτι μου λέει πως προτιμώ τη μικρή φυσική μου αλήθεια από το μεγάλο πλαστικό μου ψέμα. Και δε με νοιάζει αν θα το ξέρουν οι άλλοι. Αρκεί που θα το ξέρω εγώ. Δεν κατακρίνω την πλαστική. Ούτε μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δε θα το κάνω ποτέ. Υπερασπίζομαι απλώς την αλήθεια της κάθε γυναίκας και την απόφαση της επέμβασης για το σωστό λόγο, και όχι για κάτι που μπορεί να θέλει κάποιος άλλος, κάποια κοινωνία, κάποιος σύντροφος, κάποια μόδα.
Έχω λάβει πολλά θετικά σχόλια για το πρόσωπό μου, το σώμα μου, τα οπίσθιά μου. Κι όμως, ποτέ δεν ήταν αρκετά. Γιατί εγώ ένιωθα ανεπαρκής, αφού δεν είχα πλούσιο μπούστο. Ποτέ δεν απόλαυσα τα κοπλιμέντα για τις καμπύλες μου, αφού δεν είχα μεγάλο στήθος. Σαν να έλειπε κάποιο σημείο του σώματός μου.Η ειρωνεία στην περίπτωσή μου είναι πως πάντα στους συντρόφους που είχα άρεσε το στήθος μου. Εκεί θύμωνα! Ναι, και σε μένα αρέσει το σχήμα που έχει, λίγο μεγαλύτερο αν ήταν θα το λάτρευα. Λίγο! Έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο πολύ δε θα μου πήγαινε. Όμως τελικά, αν εσύ δεν πιστεύεις κάτι, ό,τι κι αν σου πουν χάνεται…
Αλήθεια, όλες εμείς- εσείς με το μικρό στήθος έχετε αναρωτηθεί αν θα σας ταίριαζε το πολύ μεγαλύτερο; Πολλές φορές η φύση γνωρίζει καλύτερα από εμάς.
Έτυχε να διαβάσω πρόσφατα ένα άρθρο- ύμνο προς το γυναικείο μικρό στήθος και εστίασα σε ένα κομμάτι του. Το μικρό στήθος, έλεγε, σου δίνει τη δυνατότητα να το εξερευνήσεις. Δε θα φωνάξει, δε θα σε τυφλώσει με το φως του, θα είναι εκεί να το δεις όμως. Κάθε πτυχή του, κάθε λεπτομέρειά του. Δε θα σε πνίξει στο μεγαλοπρεπές χάος του, θα σε αφήσει όμως να εκτιμήσεις κάθε άλλη του πτυχή.
Φυσικά και θα ήθελα μεγαλύτερο στήθος. Φυσικά και το ζηλεύω. Φυσικά και το θαυμάζω. Φυσικά και μου έλειπε αυτό το βλέμμα της πλειοψηφίας πάνω στο μπούστο μου που θα έφτανε στα ύψη την αυτοπεποίθησή μου, ειδικά όσο ήμουν στην εφηβεία.
Όμως όχι, δεν το έχω.
Όχι, δεν το έχω ούτε κι όταν πάιρνω κιλά (ναι, ανήκω σε αυτή την καταραμένη κατηγορία που και είκοσι κιλά να πάρω, το στήθος μου θα μείνει πιστό στο μέγεθός του!- και ναι, τσεκαριμένο αυτό με τα είκοσι κιλά), ενώ όταν χάνω κιλά, χάνεται και μέρος αυτού!
Όχι, δε μπορώ να μαζέψω εκεί το βλέμμα μου, ούτε να υποστηρίξω όλα τα ρούχα και να κοιταχτώ θαυμάζοντας το προκλητικό μου στήθος.
Όχι, δε νιώθω πολύ άνετα όταν κοπέλες γύρω μου με νικάνε με διαφορά… στήθους!
Όχι, πρακτικά δε μπορώ να κάνω με την ίδια ευκολία κάποια πράγματα με το σύντροφό μου, συγκριτικά με μία κοπέλα με μεγαλύτερο στήθος.
Όχι, δε μου αρέσει το μικρό μου στήθος, απλώς το έχω αποδεχτεί.
Μπορώ όμως να φωνάξω με σιγουριά κάποια «Ναι» του μικρού στήθους.
Ναι, έχω μικρό στήθος, και δεν προσπάθησα ποτέ να σε κερδίσω με αυτό. Και τελικά κατάφερα να σε έχω και να είμαι η πιο σέξυ γυναίκα, με το μικρό μου στήθος.
Ναι, έχω μικρό στήθος και δε θα μου πήγαινε κιόλας το πολύ μεγαλύτερο. Προσωπικά, δε θα ταίριαζε καθόλου επάνω μου το μεγάλο.
Ναι, έχω μικρό στήθος και παρά κάποιες πρακτικές δυσκολίες που προανέφερα, έχω και άλλα τόσα πρακτικά πλεονεκτήματα.
Ναι, έχω μικρό στήθος και ποτέ δεν ήταν λόγος να σε προσελκύσω, ούτε και λόγος όμως για να σε χάσω.
Ναι έχω μικρό στήθος, και είναι το μοναδικό μικρό πάνω μου. Έχω μεγάλα μάτια, τεράστιο βλέμμα, καμπύλες, όμορφο χαμόγελο.
Ναι, έχω μικρό στήθος και πολύ, υπερβολικά μεγάλη ψυχή.
Ναι, έχω μικρό στήθος, και εξαιτίας αυτού ξέρω πως κανείς από όσους είχα δίπλα μου δε με πλησίασε για αυτό. Ακόμα και σε όσους άρεσε το μικρό στήθος (γιατί ναι, υπάρχουν και αυτοί, είναι δίπλα μας, και δεν είναι και λίγοι), ξέρω πως αυτό το ανακάλυψαν στην πορεία.
Ναι, έχω μικρό στήθος και μεγάλη ανταπόκριση στους άντρες (οξύμωρο;).
Ναι, έχω μικρό στήθος και δεν είχα ποτέ θέμα με τη σεξουαλικότητα που εκπέμπω στους άλλους (αντιφατικό;)
Ναι, έχω μικρό στήθος, και κατά τα άλλα αρκετά γυναικείο κορμί.
Ναι, έχω μικρό στήθος, και είμαι τυχερή που έχω… στήθος! Και που δεν έχει χρειαστεί να μην έχω.
Και κυρίως, έχω μικρό στήθος και πάντα δύο τεράστια χέρια να μπορούν να το λατρέψουν, να παθιαστούν μαζί του, να το αγαπήσουν, να το ερωτεύονται κάθε φορά. Γιατί, όποιο κι αν είναι το μέγεθός του, το πραγματικό του μέγεθος του το δίνει η αξία που του οφείλω εγώ η ίδια, και η αξία που του δίνουν αυτά τα άλλα δύο χέρια που επιλέγω να το αγκαλιάσουν. Έτσι, ανάμεσα σε αυτά τα δύο χέρια, ποτέ δε φαίνεται μικρό, αλλά πολύτιμο. Και πολλές φορές, όταν εγώ, εσύ θυμόμαστε ότι μας λείπει το μεγαλεπίβολο μπούστο που θαμπώνει, μπορεί και να υπάρχουν εκείνα τα δύο χέρια, που όσο μεγάλα κι αν είναι μπροστά στο μικρό μας στήθος, όταν μας αγγίζουν, μας θυμίζουν πως μικρή είναι μόνο η σκέψη μας.
Μικρό ή μεγάλο στήθος ή μύτη, κάθε σώμα, κάθε πρόσωπο, έχουν μία μοναδικότητα και είναι πανέμορφα. Ας εστιάσουμε και σε εκείνα που μας αρέσουν, όχι μόνο στις ατέλειες που μας θλίβουν. Ακόμα κι αν διορθώσουμε όσα δε μας αρέσουν, να το κάνουμε για ΕΜΑΣ. Ας μας αγαπήσουμε.
ΥΓ. Κι όμως, σε κάποια άλλη εποχή, σύμπαν, ίσως το μικρό στήθος να ήταν σύμβολο γοητείας! Και σε πολλούς αρέσει! Και σε πολλές πηγαίνει! Κι αν δεν… It’s ok!
Με γνώμονα αυτό θα μοιραστώ κάποιες σκέψεις για αυτά τα πρότυπα που τόσες γυναίκες επηρεάζουν και αυτή την υπό όρους ομορφιά και τα «Αν… Τότε…».
Μικρό Στήθος. Δύο λέξεις που φαντάζουν ασύμβατες μεταξύ τους. Ένας περίεργος συνδυασμός, σχεδόν καταδικαστικός για όποιον τον ενστερνίζεται, που όταν υπάρχει είναι δύσκολο να συμφιλιωθεί κανείς μαζί του. Δύο λέξεις που όταν βλέπεις τη μία, δε θέλεις δίπλα της να δεις την άλλη, δε συνάδουν μαζί . Δύο λέξεις που όταν βρίσκονται δίπλα δίπλα, δημιουργούν πλήθος σκέψεων, αμφισβητήσεων, δείχνουν αταίριαστες μαζί. Σαν να λέμε χειμωνιάτικο καλοκαίρι ή καφές χωρίς καφείνη ή στεγνή θάλασσα.
Κι όμως, υπάρχουμε κι εμείς, που πορευόμαστε παρέα με αυτές τις δύο λέξεις κολλημένες μαζί.. Ανήκω κι εγώ στην καταραμένη αυτή κατηγορία της γυναίκας με μικρό στήθος.
Μία ανασφάλεια που πηγάζει χρόνια τώρα, κυρίως από τα πρότυπα που προβάλλονται. Στήθος- σήμα κατατεθέν της γυναικείας σεξουαλικότητας, η απουσία του οποίου σε κάνει να αισθάνεσαι κι εσένα μικρή. Κυριολεκτικά, σαν κοριτσάκι.
Προσωπικά, πάντα είχα αυτή την ανασφάλεια, ακόμα και σήμερα υπάρχει έως ένα βαθμό. Και ναι, έχω ψάξει ό,τι και αν υπάρχει, χάπια, κρέμες, ακόμα και η πλαστική έχει περάσει από το μυαλό μου. Και μετά κάτι με μπλοκάρει μέσα μου. Κάτι μου λέει πως προτιμώ τη μικρή φυσική μου αλήθεια από το μεγάλο πλαστικό μου ψέμα. Και δε με νοιάζει αν θα το ξέρουν οι άλλοι. Αρκεί που θα το ξέρω εγώ. Δεν κατακρίνω την πλαστική. Ούτε μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δε θα το κάνω ποτέ. Υπερασπίζομαι απλώς την αλήθεια της κάθε γυναίκας και την απόφαση της επέμβασης για το σωστό λόγο, και όχι για κάτι που μπορεί να θέλει κάποιος άλλος, κάποια κοινωνία, κάποιος σύντροφος, κάποια μόδα.
Έχω λάβει πολλά θετικά σχόλια για το πρόσωπό μου, το σώμα μου, τα οπίσθιά μου. Κι όμως, ποτέ δεν ήταν αρκετά. Γιατί εγώ ένιωθα ανεπαρκής, αφού δεν είχα πλούσιο μπούστο. Ποτέ δεν απόλαυσα τα κοπλιμέντα για τις καμπύλες μου, αφού δεν είχα μεγάλο στήθος. Σαν να έλειπε κάποιο σημείο του σώματός μου.Η ειρωνεία στην περίπτωσή μου είναι πως πάντα στους συντρόφους που είχα άρεσε το στήθος μου. Εκεί θύμωνα! Ναι, και σε μένα αρέσει το σχήμα που έχει, λίγο μεγαλύτερο αν ήταν θα το λάτρευα. Λίγο! Έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο πολύ δε θα μου πήγαινε. Όμως τελικά, αν εσύ δεν πιστεύεις κάτι, ό,τι κι αν σου πουν χάνεται…
Αλήθεια, όλες εμείς- εσείς με το μικρό στήθος έχετε αναρωτηθεί αν θα σας ταίριαζε το πολύ μεγαλύτερο; Πολλές φορές η φύση γνωρίζει καλύτερα από εμάς.
Έτυχε να διαβάσω πρόσφατα ένα άρθρο- ύμνο προς το γυναικείο μικρό στήθος και εστίασα σε ένα κομμάτι του. Το μικρό στήθος, έλεγε, σου δίνει τη δυνατότητα να το εξερευνήσεις. Δε θα φωνάξει, δε θα σε τυφλώσει με το φως του, θα είναι εκεί να το δεις όμως. Κάθε πτυχή του, κάθε λεπτομέρειά του. Δε θα σε πνίξει στο μεγαλοπρεπές χάος του, θα σε αφήσει όμως να εκτιμήσεις κάθε άλλη του πτυχή.
Φυσικά και θα ήθελα μεγαλύτερο στήθος. Φυσικά και το ζηλεύω. Φυσικά και το θαυμάζω. Φυσικά και μου έλειπε αυτό το βλέμμα της πλειοψηφίας πάνω στο μπούστο μου που θα έφτανε στα ύψη την αυτοπεποίθησή μου, ειδικά όσο ήμουν στην εφηβεία.
Όμως όχι, δεν το έχω.
Όχι, δεν το έχω ούτε κι όταν πάιρνω κιλά (ναι, ανήκω σε αυτή την καταραμένη κατηγορία που και είκοσι κιλά να πάρω, το στήθος μου θα μείνει πιστό στο μέγεθός του!- και ναι, τσεκαριμένο αυτό με τα είκοσι κιλά), ενώ όταν χάνω κιλά, χάνεται και μέρος αυτού!
Όχι, δε μπορώ να μαζέψω εκεί το βλέμμα μου, ούτε να υποστηρίξω όλα τα ρούχα και να κοιταχτώ θαυμάζοντας το προκλητικό μου στήθος.
Όχι, δε νιώθω πολύ άνετα όταν κοπέλες γύρω μου με νικάνε με διαφορά… στήθους!
Όχι, πρακτικά δε μπορώ να κάνω με την ίδια ευκολία κάποια πράγματα με το σύντροφό μου, συγκριτικά με μία κοπέλα με μεγαλύτερο στήθος.
Όχι, δε μου αρέσει το μικρό μου στήθος, απλώς το έχω αποδεχτεί.
Μπορώ όμως να φωνάξω με σιγουριά κάποια «Ναι» του μικρού στήθους.
Ναι, έχω μικρό στήθος, και δεν προσπάθησα ποτέ να σε κερδίσω με αυτό. Και τελικά κατάφερα να σε έχω και να είμαι η πιο σέξυ γυναίκα, με το μικρό μου στήθος.
Ναι, έχω μικρό στήθος και δε θα μου πήγαινε κιόλας το πολύ μεγαλύτερο. Προσωπικά, δε θα ταίριαζε καθόλου επάνω μου το μεγάλο.
Ναι, έχω μικρό στήθος και παρά κάποιες πρακτικές δυσκολίες που προανέφερα, έχω και άλλα τόσα πρακτικά πλεονεκτήματα.
Ναι, έχω μικρό στήθος και ποτέ δεν ήταν λόγος να σε προσελκύσω, ούτε και λόγος όμως για να σε χάσω.
Ναι έχω μικρό στήθος, και είναι το μοναδικό μικρό πάνω μου. Έχω μεγάλα μάτια, τεράστιο βλέμμα, καμπύλες, όμορφο χαμόγελο.
Ναι, έχω μικρό στήθος και πολύ, υπερβολικά μεγάλη ψυχή.
Ναι, έχω μικρό στήθος, και εξαιτίας αυτού ξέρω πως κανείς από όσους είχα δίπλα μου δε με πλησίασε για αυτό. Ακόμα και σε όσους άρεσε το μικρό στήθος (γιατί ναι, υπάρχουν και αυτοί, είναι δίπλα μας, και δεν είναι και λίγοι), ξέρω πως αυτό το ανακάλυψαν στην πορεία.
Ναι, έχω μικρό στήθος και μεγάλη ανταπόκριση στους άντρες (οξύμωρο;).
Ναι, έχω μικρό στήθος και δεν είχα ποτέ θέμα με τη σεξουαλικότητα που εκπέμπω στους άλλους (αντιφατικό;)
Ναι, έχω μικρό στήθος, και κατά τα άλλα αρκετά γυναικείο κορμί.
Ναι, έχω μικρό στήθος, και είμαι τυχερή που έχω… στήθος! Και που δεν έχει χρειαστεί να μην έχω.
Και κυρίως, έχω μικρό στήθος και πάντα δύο τεράστια χέρια να μπορούν να το λατρέψουν, να παθιαστούν μαζί του, να το αγαπήσουν, να το ερωτεύονται κάθε φορά. Γιατί, όποιο κι αν είναι το μέγεθός του, το πραγματικό του μέγεθος του το δίνει η αξία που του οφείλω εγώ η ίδια, και η αξία που του δίνουν αυτά τα άλλα δύο χέρια που επιλέγω να το αγκαλιάσουν. Έτσι, ανάμεσα σε αυτά τα δύο χέρια, ποτέ δε φαίνεται μικρό, αλλά πολύτιμο. Και πολλές φορές, όταν εγώ, εσύ θυμόμαστε ότι μας λείπει το μεγαλεπίβολο μπούστο που θαμπώνει, μπορεί και να υπάρχουν εκείνα τα δύο χέρια, που όσο μεγάλα κι αν είναι μπροστά στο μικρό μας στήθος, όταν μας αγγίζουν, μας θυμίζουν πως μικρή είναι μόνο η σκέψη μας.
Μικρό ή μεγάλο στήθος ή μύτη, κάθε σώμα, κάθε πρόσωπο, έχουν μία μοναδικότητα και είναι πανέμορφα. Ας εστιάσουμε και σε εκείνα που μας αρέσουν, όχι μόνο στις ατέλειες που μας θλίβουν. Ακόμα κι αν διορθώσουμε όσα δε μας αρέσουν, να το κάνουμε για ΕΜΑΣ. Ας μας αγαπήσουμε.
ΥΓ. Κι όμως, σε κάποια άλλη εποχή, σύμπαν, ίσως το μικρό στήθος να ήταν σύμβολο γοητείας! Και σε πολλούς αρέσει! Και σε πολλές πηγαίνει! Κι αν δεν… It’s ok!
Της Μαρίας Κουσαντάκη
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.