Ρίσκο είναι το ξέρεις καλά…
Πληγώθηκες κάποτε.
Πληγώθηκες τόσο βαθιά που υποσχέθηκες στον εαυτό σου πως δε θα το αφήσεις να ξανασυμβεί.
Ορκίστηκες πως θα κάνεις δύσβατο το δρόμο για την καρδιά σου. Να μην τη φτάνει κανείς εύκολα.
Να πρέπει να δίνει εξετάσεις κάθε μέρα, κάθε απλή στιγμή για να βρεθεί κοντά σου.
Είπες, είπες… έβαλες κανόνες, όρισες νόμους. Νόμους δικούς σου, νόμους σκληρούς .
Και κάπως έτσι ηρέμησες. Με τον καιρό ο πόνος έφυγε μακριά σου.
Έμεινε μόνο η ανάμνησή του να σε ανατριχιάζει και να σου επιβεβαιώνει πόσο καλά έκανες που σήκωσες τείχη, άνοιξες τάφρους και σκόρπισες αγκάθια τριγύρω σου.
Όχι δε θα άντεχες άλλο τέτοιο πόνο. Εκείνο το σκίσιμο μέσα σου, εκείνο το κόψιμο στα δυο, δε θα το επέτρεπες ποτέ να έρθει το ίδιο.
Τώρα όλα πηγαίνουν καλά. Μόνη από επιλογή και προσεκτική. Εμμονικά επιφυλακτική κι απόλυτη.
Δίχως κατανόηση σπεύδεις να ακυρώσεις κάθε προσπάθεια προς τη μεριά σου. Ο έρωτας χτυπά κι εσύ δεν ανοίγεις.
Τον λες ψεύτη, του καταλογίζεις μύριες αμαρτίες και κακές προθέσεις και τον διώχνεις.
Μόνη λες πως είσαι καλύτερα. Αλλά δεν είσαι. Γιατί κανείς δε γεννήθηκε για τη μοναξιά, όσο κι αν πίστεψε σε κάποια στιγμή της ζωής του ότι αυτή του αρμόζει.
Γεννήθηκες για το μαζί. Για εκείνο το επίφοβο μαζί που δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου ξημερώσει. Δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει γιατί κι αυτό, όμοια με τη ζωή, δεν ακολουθεί κανόνες και τυποποιήσεις. Όπου σε πάει θα πας.
Αυτή η αβεβαιότητα σε τρελαίνει. Αρνείσαι να τη δεχτείς. Την απορρίπτεις γιατί έτσι νιώθεις ασφαλής.
Κι ίσως και να είσαι. Ασφαλής μέσα στη μοναξιά που επέλεξες.
Ασφαλής μέσα στην άρνηση που δείχνεις σε κάθε υποψία έρωτα που πλησιάζει.
Μόνο που μάτια μου, προσπαθώντας να μην πληγώσεις ξανά τον εαυτό σου, του προκαλείς μεγαλύτερες πληγές.
Τον γρατζουνάς βαθιά για να μη δεχτεί το πιο απλό κι όμως το πιο όμορφο συναίσθημα στον κόσμο.
Μην το κάνεις. Κι αν κάτι κάποτε σε πλήγωσε, βάλε το βαθιά μέσα σου και προχώρα παρακάτω.
Όχι σκυφτή και φοβισμένη αλλά δυνατή κι ευθυτενής. Θαρραλαία.
Όσο κι αν πληγώθηκες στο παρελθόν, ο έρωτας αξίζει κάθε ευκαιρία που θα ζητήσει. Μην την αρνηθείς.
Ποτέ δεν ξέρεις… Ίσως αυτό που κάποτε διάλεξε να σου στερήσει, τώρα να στο δώσει στο δεκαπλάσιο.
Ίσως αυτά που κάποτε δε σου αναγνωρίστηκαν ότι σου άξιζαν, να σου δοθούν.
Ρίσκο είναι το ξέρεις καλά…
Αλλά τι γεύση θα είχε η ζωή δίχως λιγάκι ρίσκο;
Καμία, στο υπογράφω.
Πληγώθηκες τόσο βαθιά που υποσχέθηκες στον εαυτό σου πως δε θα το αφήσεις να ξανασυμβεί.
Ορκίστηκες πως θα κάνεις δύσβατο το δρόμο για την καρδιά σου. Να μην τη φτάνει κανείς εύκολα.
Να πρέπει να δίνει εξετάσεις κάθε μέρα, κάθε απλή στιγμή για να βρεθεί κοντά σου.
Είπες, είπες… έβαλες κανόνες, όρισες νόμους. Νόμους δικούς σου, νόμους σκληρούς .
Και κάπως έτσι ηρέμησες. Με τον καιρό ο πόνος έφυγε μακριά σου.
Έμεινε μόνο η ανάμνησή του να σε ανατριχιάζει και να σου επιβεβαιώνει πόσο καλά έκανες που σήκωσες τείχη, άνοιξες τάφρους και σκόρπισες αγκάθια τριγύρω σου.
Όχι δε θα άντεχες άλλο τέτοιο πόνο. Εκείνο το σκίσιμο μέσα σου, εκείνο το κόψιμο στα δυο, δε θα το επέτρεπες ποτέ να έρθει το ίδιο.
Τώρα όλα πηγαίνουν καλά. Μόνη από επιλογή και προσεκτική. Εμμονικά επιφυλακτική κι απόλυτη.
Δίχως κατανόηση σπεύδεις να ακυρώσεις κάθε προσπάθεια προς τη μεριά σου. Ο έρωτας χτυπά κι εσύ δεν ανοίγεις.
Τον λες ψεύτη, του καταλογίζεις μύριες αμαρτίες και κακές προθέσεις και τον διώχνεις.
Μόνη λες πως είσαι καλύτερα. Αλλά δεν είσαι. Γιατί κανείς δε γεννήθηκε για τη μοναξιά, όσο κι αν πίστεψε σε κάποια στιγμή της ζωής του ότι αυτή του αρμόζει.
Γεννήθηκες για το μαζί. Για εκείνο το επίφοβο μαζί που δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου ξημερώσει. Δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει γιατί κι αυτό, όμοια με τη ζωή, δεν ακολουθεί κανόνες και τυποποιήσεις. Όπου σε πάει θα πας.
Αυτή η αβεβαιότητα σε τρελαίνει. Αρνείσαι να τη δεχτείς. Την απορρίπτεις γιατί έτσι νιώθεις ασφαλής.
Κι ίσως και να είσαι. Ασφαλής μέσα στη μοναξιά που επέλεξες.
Ασφαλής μέσα στην άρνηση που δείχνεις σε κάθε υποψία έρωτα που πλησιάζει.
Μόνο που μάτια μου, προσπαθώντας να μην πληγώσεις ξανά τον εαυτό σου, του προκαλείς μεγαλύτερες πληγές.
Τον γρατζουνάς βαθιά για να μη δεχτεί το πιο απλό κι όμως το πιο όμορφο συναίσθημα στον κόσμο.
Μην το κάνεις. Κι αν κάτι κάποτε σε πλήγωσε, βάλε το βαθιά μέσα σου και προχώρα παρακάτω.
Όχι σκυφτή και φοβισμένη αλλά δυνατή κι ευθυτενής. Θαρραλαία.
Όσο κι αν πληγώθηκες στο παρελθόν, ο έρωτας αξίζει κάθε ευκαιρία που θα ζητήσει. Μην την αρνηθείς.
Ποτέ δεν ξέρεις… Ίσως αυτό που κάποτε διάλεξε να σου στερήσει, τώρα να στο δώσει στο δεκαπλάσιο.
Ίσως αυτά που κάποτε δε σου αναγνωρίστηκαν ότι σου άξιζαν, να σου δοθούν.
Ρίσκο είναι το ξέρεις καλά…
Αλλά τι γεύση θα είχε η ζωή δίχως λιγάκι ρίσκο;
Καμία, στο υπογράφω.
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.