Δεν αντέχεται να ζεις μια ζωή που δεν επέλεξες εσύ

0

Οι τρίτοι έχουν δική τους ζωή να βολέψουν.

Πνίγομαι.
Νιώθω δεκάδες χέρια να με πλησιάζουν τεντωμένα κι απειλητικά. Κλείνουν με τρόπο μαγικό όλα τους γύρω από το λαιμό μου και με σφίγγουν. Δεν μπορώ να φωνάξω, δεν μπορώ καν να κλείσω τα μάτια για να μη βλέπω. Πετρωμένη τους παρατηρώ να με πνίγουν κι ύστερα ξυπνώ.
Πετάγομαι από το κρεβάτι ιδρωμένη, κλαμένη, με την καρδιά να χτυπά δαιμονισμένα. Βάζω ασυναίσθητα το χέρι στο στήθος, από φόβο μη και φύγει έξω. Τόσος είναι ο χτύπος της, τόση και η λαχτάρα μου.
Ακουμπώ στο μαξιλάρι ξανά αλλά δε θέλω να κοιμηθώ. Φοβάμαι.
Τούτος ο εφιάλτης όλη μου τη ζωή. Τούτο το άθλιο, ασφυκτικό όνειρο να με κυνηγά.
Τούτο το πνίξιμο που δε μου χαρίζεται μήτε σε ύπνο μα μήτε και σε ξύπνιο.
Γιατί πάντα μα πάντα μέτραγα τι θα πουν οι άλλοι.
Τι θα ζητήσουν, τι θα θελήσουν, τι θα αποφασίσουν.
Πάντα εκείνοι πρώτοι κι εγώ από πίσω. Η ουρά μιας ζωής που τη βαφτίσανε δική μου αλλά έγινε πιο δική τους κι από τη δική τους.
Εγώ φταίω, το ξέρω. Τούτες οι θηλιές των τρίτων, των πιο δικών μου αλλά και των πιο ξένων, μπήκαν στο λαιμό μου όχι από μόνες τους. Εγώ τους επέτρεψα. Αυτός ο παρεμβατισμός για τη ζωή μου, μεταφρασμένος ως ενδιαφέρον κι έννοια, είναι δικό μου κατόρθωμα.
Σκατά στα μούτρα μου.
Πες το δειλία, πες το αδυναμία, πες το όπως διάολο θες.
Τους άφησα να έχουν γνώμη. Κι αυτό όχι δεν είναι κακό. Το κακό είναι πως τους άφησα να την επιβάλλουν τη γνώμη τους.
Να την απαιτούν να γίνει πράξη. Συμφωνώ, δε συμφωνώ, τους έμαθα να γίνεται το δικό τους, το ονομάτισα και δικό μου.
Και κάπως έτσι εκείνοι καλόμαθαν κι εγώ έμαθα να ζω ξύπνια και κοιμισμένη με εφιάλτες.
Δεν αντέχονται όμως τούτα τα στοιχειά. Δεν αντέχεται να ζεις μια ζωή που δεν επέλεξες εσύ.
Θέλω τη ζωή μου πίσω. Θέλω τη γνώμη μου, τη δική μου γνώμη κι ας έχει μέσα της όλα τα λάθη του κόσμου.
Θαχει τη ματιά μου, τη σκέψη μου, την τρέλα μου. Θάχει κάτι από μένα και τίποτα από όλους εκείνους που με αγαπούν και με πιέζουν να αποφασίσω όσα αποφάσισαν.
Δύσκολο θα μου πεις, μετά από χρόνια και χρόνια άκαπνης ζωής.
Αλλά θα το παλέψω. Για να τολμώ να κοιτώ τον καθρέφτη και να μη με κοροϊδεύει.
Για να πέφτω να κοιμηθώ και να μη φοβάμαι τον ύπνο.
Για μένα θα το κάμω και για όλους εκείνους που με αγαπούν αληθινά και θέλουν να είμαι ο εαυτός μου.
Γιατί επιβάλλεται να είμαι ο εαυτός μου και να υπογράφω τις αποφάσεις μου.
Τις δικές ΜΟΥ αποφάσεις κι όχι των τρίτων.
Οι τρίτοι έχουν δική τους ζωή να βολέψουν. Τη δική μου ας την παρατηρούν από μακριά.
Από μακριά κι αγαπημένοι…

Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top