Έχω ήδη φύγει, αγάπη μου. Καιρό πριν.. από σενα , απο μας…
«Μη με ενοχλήσεις ξανά» είπες κ κατευθύνθηκες αργά προς την πόρτα χωρίς πια πίσω να κοιτάς..«Πρόσεξε…» ψέλλισα..
Δεν είμαι εγώ αυτός που άφηνεις πίσω σου , αγάπη μου . Το κουφάρι μου είναι να στέκεται άδειο, χωρίς ψυχή . Βλέπεις, το έχει πριν απο σενα εγκαταλείψει.. Βρίσκομαι ήδη έξω απο την πόρτα, πολύ πριν καν σκεφτείς ν΄ακουμπήσεις το παγωμένο της πόμολο. Εδώ και καιρό..
Έπρεπε να το είχες καταλάβει..Απο το πρωί που ξυπνούσες κ δεν εβρισκες τον καφέ σου ζεστό μέχρι τη στιγμή που γυρνούσες κ έβλεπες το σπίτι σκοτεινό. Και τα βράδια μας, στο κινητό σου εσύ, χαμένος εγώ..
Σε ενοχλούσα, πώς; Ενοχλεί η απουσία; Ενοχλεί η σιωπή;
Μήνες τώρα η καρδιά μου ζει έξω απο το δωμάτιο που μοιραστήκαμε.. περιπλανιέται στα σοκάκια της Αθήνας, στις πιο σκοτεινές της γωνιές.. κ εσύ μέχρι χθες νόμιζες πως κοιμόμουν δίπλα σου!.. πόσο λάθος, έκανες αλήθεια…και σε ξαναρωτάω.. ενοχλεί η απουσία; Ενοχλεί;
Έπαψα να φοβάμαι το σκοτάδι, το ξέρεις? Γιατί συνήθισα τη συννεφιά στα μάτια σου… Συνήθισα ακόμα και να κρυώνω , γιατί ξέχασα πώς είναι να με ζεσταίνει η ανάσα σου..Και τώρα στέκεσαι στην πόρτα κ φεύγεις… και μου ζητάς να μην σε ενοχλήσω ξανά..
Αν με κοίταζες στα μάτια θα διέκρινες καθαρά το «αντίο» στο βλέμμα μου μήνες πριν …
Έχω ήδη φύγει, αγάπη μου. Καιρό πριν.. από σενα , απο μας…
Ας είναι, όμως.. Άλλωστε, τι σημασία έχει ποιος φεύγει πρώτος ή τελευταίος? Ποιος θα ξεχάσει πρώτος έχει σημασία, αν ξεχνάς ποτέ…
«Δεν σε ενοχλώ λοιπόν, αφού περισσεύω. Μόνο πρόσεξε…» ψέλλισα ξανά, χωρίς να κουνήσω απο τη θέση μου.
« Πρόσεξε να μην σκοντάψεις επάνω μου καθώς θα κατεβαίνεις τα σκαλιά…»
Δεν είμαι εγώ αυτός που άφηνεις πίσω σου , αγάπη μου . Το κουφάρι μου είναι να στέκεται άδειο, χωρίς ψυχή . Βλέπεις, το έχει πριν απο σενα εγκαταλείψει.. Βρίσκομαι ήδη έξω απο την πόρτα, πολύ πριν καν σκεφτείς ν΄ακουμπήσεις το παγωμένο της πόμολο. Εδώ και καιρό..
Έπρεπε να το είχες καταλάβει..Απο το πρωί που ξυπνούσες κ δεν εβρισκες τον καφέ σου ζεστό μέχρι τη στιγμή που γυρνούσες κ έβλεπες το σπίτι σκοτεινό. Και τα βράδια μας, στο κινητό σου εσύ, χαμένος εγώ..
Σε ενοχλούσα, πώς; Ενοχλεί η απουσία; Ενοχλεί η σιωπή;
Μήνες τώρα η καρδιά μου ζει έξω απο το δωμάτιο που μοιραστήκαμε.. περιπλανιέται στα σοκάκια της Αθήνας, στις πιο σκοτεινές της γωνιές.. κ εσύ μέχρι χθες νόμιζες πως κοιμόμουν δίπλα σου!.. πόσο λάθος, έκανες αλήθεια…και σε ξαναρωτάω.. ενοχλεί η απουσία; Ενοχλεί;
Έπαψα να φοβάμαι το σκοτάδι, το ξέρεις? Γιατί συνήθισα τη συννεφιά στα μάτια σου… Συνήθισα ακόμα και να κρυώνω , γιατί ξέχασα πώς είναι να με ζεσταίνει η ανάσα σου..Και τώρα στέκεσαι στην πόρτα κ φεύγεις… και μου ζητάς να μην σε ενοχλήσω ξανά..
Αν με κοίταζες στα μάτια θα διέκρινες καθαρά το «αντίο» στο βλέμμα μου μήνες πριν …
Έχω ήδη φύγει, αγάπη μου. Καιρό πριν.. από σενα , απο μας…
Ας είναι, όμως.. Άλλωστε, τι σημασία έχει ποιος φεύγει πρώτος ή τελευταίος? Ποιος θα ξεχάσει πρώτος έχει σημασία, αν ξεχνάς ποτέ…
«Δεν σε ενοχλώ λοιπόν, αφού περισσεύω. Μόνο πρόσεξε…» ψέλλισα ξανά, χωρίς να κουνήσω απο τη θέση μου.
« Πρόσεξε να μην σκοντάψεις επάνω μου καθώς θα κατεβαίνεις τα σκαλιά…»
Της Κατερίνας Ξυπάκη
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.