Άτιμο πράγμα ο άνθρωπος, φίλε μου…

ανάμεσα σε όλο αυτό το πελώριο τίποτα της εποχής μας…

Ανικανοποίητο…

Δεν ευχαριστιέται με τίποτα…

Συνεχώς κάτι θα βρει για να γκρινιάξει…

Διαρκώς κάτι θα τον δυσαρεστεί…

Μονίμως κάτι θα του λείπει…

Όλο και κάποιος θα του φταίει και θα ψάχνει ευκαιρία να ξεσπάσει…

Είναι μόνος ,αποζητά σύντροφο…

Βρίσκει σύντροφο δεν αντέχει τη σχέση…

Κάθεται σπίτι διαμαρτύρεται…

Βγαίνει έξω και αναρωτιέται γιατί βγήκε…

Τον πιάνει μανία ν’ αγοράσει κάτι…

Αγοράζει και αμέσως του γεννιέται μια καινούρια επιθυμία!

Είναι καλά, έχει την υγειά του δεν το εκτιμά!

Τη χάνει και θυμώνει με το κακό που τον βρήκε…

Βάζει ένα στόχο ,τον πετυχαίνει και πάλι δε νιώθει την πληρότητα που περίμενε…

Όλα αυτά γιατί;

Τι θέλουμε τελικά απ’ τη δόλια ζωή μας και δε γεμίζουμε με τίποτα;

Παρά μονάχα αδειάζουμε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο!

Σπαταλώντας ενέργεια και φαιά ουσία σε καταστάσεις και πρόσωπα που δεν αξίζουν…

Δίνοντας γη και ύδωρ για τη δημιουργία μιας ψεύτικης και απατηλής εξωτερικής εικόνας που μας αφήνει συναισθηματικά αδιάφορους…

Το κενό μας παραμένει εκεί ανέγγιχτο προσδοκώντας την πτώση μας μέσα του…

Μια πτώση σχεδόν στον αγύριστο…

Εκεί που επιστροφή πια δεν υπάρχει…

Τα άδεια κομμάτια του εαυτού μας δεν επουλώνονται με βιαστικές κινήσεις και λύσεις πρόσκαιρες…

Παρά μόνο με ριζικές αλλαγές…

Αλλαγές που έχουν σκοπό να μας ωριμάσουν…

Ν’ ανοίξουν τα μάτια της ψυχή μας ,που με τόση επιμονή παραμένουν κλειστά μπροστά σε μια πληθώρα αληθινών προβλημάτων…

Ν’ ανοίξουν τ’ αυτιά μας και να δεχτούν την ουσιαστική ηχώ των γεγονότων και όχι τον επιλεγμένο απόηχο τους…

Γιατί όταν βιώσεις την απόλυτη ήττα και συνέλθεις απ’ αυτό δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να σε σταματήσει…

Μαθαίνεις να σέβεσαι και να ευγνωμονείς για όσα έχεις…

Που μπορεί για κάποιον άλλο να είναι λίγα…

Όμως για σένα είναι η δική σου αρχή των πάντων ,που δεσπόζει και σε διατηρεί ακμαίο ανάμεσα σε όλο αυτό το πελώριο τίποτα της εποχής μας…

Της Μοσχούλας Σολάκη

themachine