Εγώ είμαι καλά και προχωρώ.
Θα σε αγαπώ στα καλά και τα άσχημα, μου είπες.
Θα είμαι πάντα εκεί για σένα, είπες.
Και σε πίστεψα.
Γιατί αυτός ήταν ο τρόπος που ήθελα κι εγώ να σε αγαπώ.
Σε όλα…
Γιατί έτσι ξέρω πως πρέπει να είναι οι σχέσεις. Δίνω, δίνεις, δίχως ζυγαριές για το ποιος έδωσε τελικά τα περισσότερα.
Μόνο που στην περίπτωσή μας, το πράγμα στράβωσε κάπου.
Συγκεκριμένα, σε σένα στράβωσε “αγάπη” μου…
Και μαζί με σένα τα πήρε όλα ο διάολος. Αγάπες, έρωτες, στηρίγματα κι εμένα μαζί…
Γιατί στα πρώτα ζόρια, εσύ, ο μεγάλος εμπνευστής του “για πάντα” μας, εξαφανίστηκες.
Την έκανες με ελαφρά, πως το λένε;
Που ήσουν όταν έπεσα στα πατώματα; Όταν πονούσα και δεν ήξερα τι κι από που με βρήκε και πως θα το ξεπεράσω;
Που ήσουν στα δύσκολα, αγάπη μου μεγάλη και παντοτινή;
Πότε έστριψες αλλάζοντας πορεία;
Πότε από συνοδοιπόρος έγινες ο μέγας αφανής της ζωής μου;Πολλα τα ζόρια για να τα αντέξεις. Πολλά και τα δύσκολα.
Πιο πολλά, όμως, από όλα, ήταν τα λόγια σου.
Λόγια μελένια και μεγαλοπρεπή. Λόγια παραμυθένια.
Μόνο που στο δικό μας παραμύθι έγινε το αντίθετο. Ο πρίγκιπας δεν ήταν πρίγκιπας, αλλά βάτραχος. Κι έφυγε νύχτα για το βάλτο του.
Πόνεσα, δεν το κρύβω.
Έκλαψα.
Με πλήγωσες.
Μα έριξα πέντε φάσκελα στον εαυτό μου και στήθηκα στα πόδια μου.
Γιατί δεν άξιζες “αγάπη” μου.
Στην πραγματική αγάπη ξέρεις πως να απαρνηθείς ακόμη και τον εαυτό σου για χατήρι του άλλου. Αυτό έκανα κι εγώ για σένα στα ζόρια σου. Αλλά το ξέχασες. Όταν ήρθε η ώρα να σταθείς δίπλα μου, ο άνθρωπός μου, ο συνοδοιπόρος μου, εξαφανίστηκες. Γιατί στα καλά θα βρεθούν πολλοί. Στα ζόρικα, όμως; Εκεί που σε είχα ανάγκη πιο πολύ;
Κενό. Τόσο μεγάλο, όσο κι αυτό που κουβαλάς στην καρδιά σου.
Δε με αγάπησες κι ας πίστεψα το αντίθετο.
Τώρα δε σε κλαίω πια. Λέω δεν άξιζε μήτε ένα δάκρυ μου και προχωρώ.
Θα τη βρω την αγάπη που ψάχνω ακόμη κι αν μου πάρει πολύ χρόνο. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρω, θα μείνω μόνη.
Από επιλογή, όχι από ανάγκη.
Όπως μόνος θα μείνεις κι εσύ αργά ή γρήγορα. Όπως μόνος είσαι ήδη και δεν το ξέρεις. Γιατί άνθρωποι σαν κι εσένα, κενοί συναισθημάτων, πάντα μένουν μόνοι. Αποκαλύπτεται η “απάτη” τους κι εγκαταλείπονται στη θλιβερή και μίζερη ζωή τους.
Μη νομίζεις, δε νιώθω θυμό για σένα. Μόνο λύπη.
Καθένας κάνει τις επιλογές του και ζει κατόπιν μαζί τους. Έτσι κι εσύ. Μόνο που ο δρόμος που διάλεξες, ο εγωιστικός, θα σε βγάλει σε τοίχο. Θα φας το κεφάλι σου, αλλά καλά θα του κάνεις τέτοιο που είναι… Ας πρόσεχες… Και που ξέρεις, μπορεί και να συνέλθεις. Μπορεί να καταλάβεις πως το δίνομαι είναι πάντα σημαντικότερο από το παίρνω…
Εγώ είμαι καλά και προχωρώ. Κι αν συναντήσεις την αγάπη, πες της ότι την ψάχνω.
Όσο για σένα;
Ούτε στον εχθρό μου δε σε εύχομαι, “αγάπη” μου…
Θα είμαι πάντα εκεί για σένα, είπες.
Και σε πίστεψα.
Γιατί αυτός ήταν ο τρόπος που ήθελα κι εγώ να σε αγαπώ.
Σε όλα…
Γιατί έτσι ξέρω πως πρέπει να είναι οι σχέσεις. Δίνω, δίνεις, δίχως ζυγαριές για το ποιος έδωσε τελικά τα περισσότερα.
Μόνο που στην περίπτωσή μας, το πράγμα στράβωσε κάπου.
Συγκεκριμένα, σε σένα στράβωσε “αγάπη” μου…
Και μαζί με σένα τα πήρε όλα ο διάολος. Αγάπες, έρωτες, στηρίγματα κι εμένα μαζί…
Γιατί στα πρώτα ζόρια, εσύ, ο μεγάλος εμπνευστής του “για πάντα” μας, εξαφανίστηκες.
Την έκανες με ελαφρά, πως το λένε;
Που ήσουν όταν έπεσα στα πατώματα; Όταν πονούσα και δεν ήξερα τι κι από που με βρήκε και πως θα το ξεπεράσω;
Που ήσουν στα δύσκολα, αγάπη μου μεγάλη και παντοτινή;
Πότε έστριψες αλλάζοντας πορεία;
Πότε από συνοδοιπόρος έγινες ο μέγας αφανής της ζωής μου;Πολλα τα ζόρια για να τα αντέξεις. Πολλά και τα δύσκολα.
Πιο πολλά, όμως, από όλα, ήταν τα λόγια σου.
Λόγια μελένια και μεγαλοπρεπή. Λόγια παραμυθένια.
Μόνο που στο δικό μας παραμύθι έγινε το αντίθετο. Ο πρίγκιπας δεν ήταν πρίγκιπας, αλλά βάτραχος. Κι έφυγε νύχτα για το βάλτο του.
Πόνεσα, δεν το κρύβω.
Έκλαψα.
Με πλήγωσες.
Μα έριξα πέντε φάσκελα στον εαυτό μου και στήθηκα στα πόδια μου.
Γιατί δεν άξιζες “αγάπη” μου.
Στην πραγματική αγάπη ξέρεις πως να απαρνηθείς ακόμη και τον εαυτό σου για χατήρι του άλλου. Αυτό έκανα κι εγώ για σένα στα ζόρια σου. Αλλά το ξέχασες. Όταν ήρθε η ώρα να σταθείς δίπλα μου, ο άνθρωπός μου, ο συνοδοιπόρος μου, εξαφανίστηκες. Γιατί στα καλά θα βρεθούν πολλοί. Στα ζόρικα, όμως; Εκεί που σε είχα ανάγκη πιο πολύ;
Κενό. Τόσο μεγάλο, όσο κι αυτό που κουβαλάς στην καρδιά σου.
Δε με αγάπησες κι ας πίστεψα το αντίθετο.
Τώρα δε σε κλαίω πια. Λέω δεν άξιζε μήτε ένα δάκρυ μου και προχωρώ.
Θα τη βρω την αγάπη που ψάχνω ακόμη κι αν μου πάρει πολύ χρόνο. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρω, θα μείνω μόνη.
Από επιλογή, όχι από ανάγκη.
Όπως μόνος θα μείνεις κι εσύ αργά ή γρήγορα. Όπως μόνος είσαι ήδη και δεν το ξέρεις. Γιατί άνθρωποι σαν κι εσένα, κενοί συναισθημάτων, πάντα μένουν μόνοι. Αποκαλύπτεται η “απάτη” τους κι εγκαταλείπονται στη θλιβερή και μίζερη ζωή τους.
Μη νομίζεις, δε νιώθω θυμό για σένα. Μόνο λύπη.
Καθένας κάνει τις επιλογές του και ζει κατόπιν μαζί τους. Έτσι κι εσύ. Μόνο που ο δρόμος που διάλεξες, ο εγωιστικός, θα σε βγάλει σε τοίχο. Θα φας το κεφάλι σου, αλλά καλά θα του κάνεις τέτοιο που είναι… Ας πρόσεχες… Και που ξέρεις, μπορεί και να συνέλθεις. Μπορεί να καταλάβεις πως το δίνομαι είναι πάντα σημαντικότερο από το παίρνω…
Εγώ είμαι καλά και προχωρώ. Κι αν συναντήσεις την αγάπη, πες της ότι την ψάχνω.
Όσο για σένα;
Ούτε στον εχθρό μου δε σε εύχομαι, “αγάπη” μου…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.