Να το θυμάσαι…
Πολλοί θα ήθελαν να είναι ναύτες στη ζωή.
Μούτσοι, πως το λένε. Να αρμενίζουν στα πέλαγα, να ανασαίνουν τον καθάριο θαλασσινό αέρα αλλά να μην έχουν ευθύνες. Να μη χρειάζεται να αποφασίζουν τη ρότα. Μόνο να ακολουθούν την πυξίδα του καπετάνιου. Ναι στο ταξίδι, όχι στις επιλογές και τις συνέπειες.
Ευθυνόφοβους θα τους έλεγε κάποιος. Αδύναμους, κάποιος άλλος. Κι ίσως και να είναι. Προτιμούν να ακολουθούν εκείνοι, παρά να τους ακολουθούν. Μπορεί να φταίει το ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Μπορεί να φοβούνται τις συνέπειες των επιλογών τους. Βλέπεις στη ζωή δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα, ότι γράφει δεν ξεγράφει. Κι εκείνοι τρέμουν τα λάθη.
Μόνο που δε σκέφτηκαν ποτέ, μες την αδράνεια που αναζητούν, πως ζωή με δανεικά δε στήνεται. Δανεικές αποφάσεις, δανεικά τιμόνια.
Είσαι κι εσύ ένας από αυτούς. Χτυποκάρδι σε πιάνει σε κάθε απόφαση και το μόνο που θέλεις είναι κάποιον να αποφασίσει για σένα. Να ρισκάρει για σένα, να διαλέξει, να οδηγήσει αντί για σένα. Κι έτσι σπαταλιέσαι, από φόβο κι αβουλία. Κι αφήνεις ευκαιρίες, ανθρώπους, στιγμές να φύγουν.
Κι αυτό εσύ το λες ζωή.
Μόνο που κάτι κατάλαβες λάθος.
Η ζωή, μάτια μου, σε θέλει καπετάνιο στο καράβι σου. Σε θέλει να το διαφεντεύεις, να γράφεις τους χάρτες σου, να αποφασίζεις. Εσύ κι άλλος κανείς. Γιατί κανείς, όσο κι αν σε αγαπά, αν σε νοιάζεται, αν σε καταλαβαίνει, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ εσύ.
Εσύ πρέπει να διαφεντεύεις τη ζωή σου. Να αναγνωρίζεις τα ρίσκα της και να τολμάς. Να στρίβεις κατά που γουστάρεις και να ακολουθείς το ένστικτο, τη λογική και την καρδιά σου. Κυρίως αυτή.
Δύσκολο είναι, θα μου πεις. Ναι είναι. Μα όχι ακατόρθωτο.
Τι κι αν αποτύχεις; Μην την τρέμεις την αποτυχία. Ένα στάδιο είναι κι αυτή που περνά. Κι αφήνει πίσω της ένα ακόμη μάθημα ζωής.
Καπετάνιος πρέπει να είσαι εσύ, στο ξαναλέω.
Κι ας έρθουν φουρτούνες και τυφώνες.
Κι ας φλερτάρει με τα κύματα το καράβι σου.
Έτσι είναι η ζωή, μάθε το.
Μια στον αφρό και μια στον πάτο.
Μια άβρεχτος θαλασσοπόρος και μια μουλιασμένος ναυαγός.
Δεν έχει νόημα να δειλιάζεις. Μόνο να διεκδικείς. Να παλεύεις για όσα ονειρεύτηκες. Να ταξιδεύεις προς αυτά.
Κουνήσου πια! Κι ότι γίνει.
Στάσου όρθιος και πιάσε το τιμόνι. Και διάλεξε κατά που θα πας. Στρίψε με δύναμη κι αποφασιστικότητα. Κι ότι γίνει, καλώς καμωμένο. Μήτε μιζέριες, μήτε μετάνοιες χωρούν στη ζωή.
Μόνο θάρρος. Πάντα θάρρος.
Να το θυμάσαι…
Μούτσοι, πως το λένε. Να αρμενίζουν στα πέλαγα, να ανασαίνουν τον καθάριο θαλασσινό αέρα αλλά να μην έχουν ευθύνες. Να μη χρειάζεται να αποφασίζουν τη ρότα. Μόνο να ακολουθούν την πυξίδα του καπετάνιου. Ναι στο ταξίδι, όχι στις επιλογές και τις συνέπειες.
Ευθυνόφοβους θα τους έλεγε κάποιος. Αδύναμους, κάποιος άλλος. Κι ίσως και να είναι. Προτιμούν να ακολουθούν εκείνοι, παρά να τους ακολουθούν. Μπορεί να φταίει το ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Μπορεί να φοβούνται τις συνέπειες των επιλογών τους. Βλέπεις στη ζωή δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα, ότι γράφει δεν ξεγράφει. Κι εκείνοι τρέμουν τα λάθη.
Μόνο που δε σκέφτηκαν ποτέ, μες την αδράνεια που αναζητούν, πως ζωή με δανεικά δε στήνεται. Δανεικές αποφάσεις, δανεικά τιμόνια.
Είσαι κι εσύ ένας από αυτούς. Χτυποκάρδι σε πιάνει σε κάθε απόφαση και το μόνο που θέλεις είναι κάποιον να αποφασίσει για σένα. Να ρισκάρει για σένα, να διαλέξει, να οδηγήσει αντί για σένα. Κι έτσι σπαταλιέσαι, από φόβο κι αβουλία. Κι αφήνεις ευκαιρίες, ανθρώπους, στιγμές να φύγουν.
Κι αυτό εσύ το λες ζωή.
Μόνο που κάτι κατάλαβες λάθος.
Η ζωή, μάτια μου, σε θέλει καπετάνιο στο καράβι σου. Σε θέλει να το διαφεντεύεις, να γράφεις τους χάρτες σου, να αποφασίζεις. Εσύ κι άλλος κανείς. Γιατί κανείς, όσο κι αν σε αγαπά, αν σε νοιάζεται, αν σε καταλαβαίνει, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ εσύ.
Εσύ πρέπει να διαφεντεύεις τη ζωή σου. Να αναγνωρίζεις τα ρίσκα της και να τολμάς. Να στρίβεις κατά που γουστάρεις και να ακολουθείς το ένστικτο, τη λογική και την καρδιά σου. Κυρίως αυτή.
Δύσκολο είναι, θα μου πεις. Ναι είναι. Μα όχι ακατόρθωτο.
Τι κι αν αποτύχεις; Μην την τρέμεις την αποτυχία. Ένα στάδιο είναι κι αυτή που περνά. Κι αφήνει πίσω της ένα ακόμη μάθημα ζωής.
Καπετάνιος πρέπει να είσαι εσύ, στο ξαναλέω.
Κι ας έρθουν φουρτούνες και τυφώνες.
Κι ας φλερτάρει με τα κύματα το καράβι σου.
Έτσι είναι η ζωή, μάθε το.
Μια στον αφρό και μια στον πάτο.
Μια άβρεχτος θαλασσοπόρος και μια μουλιασμένος ναυαγός.
Δεν έχει νόημα να δειλιάζεις. Μόνο να διεκδικείς. Να παλεύεις για όσα ονειρεύτηκες. Να ταξιδεύεις προς αυτά.
Κουνήσου πια! Κι ότι γίνει.
Στάσου όρθιος και πιάσε το τιμόνι. Και διάλεξε κατά που θα πας. Στρίψε με δύναμη κι αποφασιστικότητα. Κι ότι γίνει, καλώς καμωμένο. Μήτε μιζέριες, μήτε μετάνοιες χωρούν στη ζωή.
Μόνο θάρρος. Πάντα θάρρος.
Να το θυμάσαι…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.