«γερνάω μαμά»...αλλά κουβέντα για τους μπαμπάδες!
Οι άντρες δεν κλαίνε, μονάχα πονάνε...
Του άντρα του πολλά βαρύ μην του μιλάτε το πρωί...
Αν είσαι άντρας με καρδιά, φέρτη μαζί σου μια φορά...
Οι άντρες μπορεί να μην είμαστε όσο πολυτραγουδισμένοι όσο οι γυναίκες (παίζει ρόλο και το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στιχουργών είναι άντρες) όμως όσα τραγούδια αναφέρονται σε μας, έχουν πολύ συγκεκριμένη προσέγγιση.
Περιγράφουν πάντα τον άντρα ως ένα άτεγκτο, ισχυρό τέρας τεστοστερόνης, που δεν πρέπει και δε πρόκειται να δείξει ποτέ τις ευαισθησίες του.
Μας θυμίζουν πάντα ότι είμαστε το ισχυρό φύλο.
Ίσως και να είμαστε.
Θες η σωματική ρώμη και υπεροχή που παραπέμπει στο ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, θες οι πατριαρχικές κοινωνίες, που πάππου προς πάππου προωθούσαν τον άντρα σε όλες τις νευραλγικές θέσεις, θες η γραφικότητα που συνοδεύει το φεμινισμό τα τελευταία χρόνια, θες όλα αυτά μαζί;
Διαφέρουμε με τις γυναίκες σε πολλά, όχι στο ότι δεν είμαστε τόσο ομιλητικοί, ανασφαλείς και κουτσομπόληδες. Κάθε άλλο.
Διαφέρουμε στο πώς αντιλαμβανόμαστε το concept της ζωής, στους στόχους στην εξέλιξη και στην κατάληξη.
Ο άντρας δεν βιάζεται να μεγαλώσει ή δεν μεγαλώνει, σκέτο.
Δεν έχει το περιβόητο βιολογικό ρολόι να τον αγχώνουν οι χτύποι του, δεν έχει την περίοδο να τον κάνει ανθεκτικό στον πόνο από μικρό, ούτε βιώνει τη μεταφυσική μητρική σχέση κι αυτό του δημιουργεί ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας.
«Μάνα είναι μόνο μια», «εκτός από τη μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται», «γερνάω μαμά»...αλλά κουβέντα για τους μπαμπάδες!
Μιλάμε δηλαδή, για ένα ον διαμετρικά αντίθετο απ’ τη γυναίκα και το άγχος μας είναι η ισότητα.
Μαθηματικά να το πάρεις, είναι δύο διαφορετικοί αριθμοί με διαφορετικά σύμβολα δεξιά κι αριστερά τους, ενώ η εξίσωση τους δεν είναι δυνατή.
Εννέα στις δέκα γυναίκες θα σου πουν ότι ο ιδανικός γι’ αυτές, άντρας, είναι από καλή οικογένεια («ο άντρας που θα παντρευτώ θα είναι από σόι»), εργατικός («μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες»), θα είναι όμως και λίγο φευγάτος («οι άντρες περνούν μαμά»), αλλά επίσης ευαίσθητος, τρυφερός, χουβαρντάς, μα πάνω απ’ όλα άντρας με άλφα κεφαλαίο.
Με τόσα προαπαιτούμενα λοιπόν, λογικό να μην υπάρχει ο τέλειος άντρας και να μας θάβουν νυχθημερόν («ο τέλειος ο άντρας δεν είναι πουθενά, γι αυτό κάτσε μαζί μου και μη ζητάς πολλά).
Έχει και τα γένια για το καμουφλάζ, να δείξει ότι είναι ατίθασος και άγριος, μπας και πλησιάσει στο μοτίβο του ισχυρού και κρύψει τη θλίψη που προκύπτει απ΄ το ότι γνωρίζει πως έχει περισσότερες πιθανότητες να καταλήξει μόνος του.
Ο άντρας έχει μεγάλη ευθύνη να μην απογοητεύσει, να μη λυγίσει, να μην πονέσει ή μάλλον, να μη δείξει τον πόνο του, πρέπει σαν σύζυγος να είναι η κολόνα του σπιτιού, σαν πατέρας να είναι το απόλυτο πρότυπο και ικανός να κρατάει ισορροπίες, σαν αδερφός να είναι υπερπροστατευτικός, σαν γιος να είναι η ανεξάντλητη πηγή υπερηφάνειας κι ο άξιος κληρονόμος και σαν εραστής να είναι τρυφερός αλλά και ζωώδης συγχρόνως.
Αυτή είναι η πρόκληση, ότι όποιον ρόλο και να έχει, πρέπει να βάζει τον πήχη ψηλά γιατί είναι πάντα στο μικροσκόπιο, μην τυχόν και δεν ανταποκριθεί σε όποιον απ’ αυτούς ενσαρκώσει.
Ε, και δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα κουραστεί, θα ξεχάσει ατάκες, θα αργήσει να μπει και οι ερμηνείες του δεν θα ‘ναι πάντα οσκαρικές.
Κι εκεί μας επιπλήττουν, μας μαλώνουν η καμιά φορά μας κόβουν κι απ’ το κάστινγκ.
Στη γυναίκα η θηλυκότητα είναι ένα συν, στον άντρα ο ανδρισμός είναι ένα must.
Και ποιος τα πάει καλά με τα must;
Κι όμως κυρία μου κι οι άντρες κλαίνε...
Καζαντζίδης?
ΑπάντησηΔιαγραφή