Δε φταίει η αγάπη. Φταίει το τραύμα που βαφτίσαμε «σχέση»
Οι κακές οι φήμες λένε: «Όποιος σε αγαπάει σε κάνει να κλαις». Ποιος άραγε ξεστόμισε πρώτος αυτή τη φράση και τολμήσαμε να την κάνουμε ευαγγέλιο; Ποιος μας έπεισε πως η αγάπη είναι πόνος και ο πόνος απόδειξη αγάπης;
Να σας πω κάτι, βέβαια; Δε φταίει η αγάπη. Φταίει το τραύμα που βαφτίσαμε «σχέση», φταίει η συναισθηματική ανωριμότητα που μάθαμε να ανεχόμαστε και να αποκαλούμε πάθος. Φταίει που μεγαλώσαμε με τις λάθος φράσεις στα σωστά παραμύθια. Και το αναθεματισμένο το υποσυνείδητο δεν ξεχνάει. Αντιθέτως, διαμορφώνει, πλάθει και αποθηκεύει, όπως η καμήλα το νερό στις καμπούρες της. Για να έρθει η ευκαιρία που θα το φτύσει πάνω στα μούτρα μας, την κατάλληλη ή —δυστυχώς— την πιο ακατάλληλη στιγμή.
Στην πραγματική της διάσταση η αγάπη δεν πονάει, δεν ταπεινώνει, δεν εξουθενώνει, δε σε κάνει να κλαις. Ούτε στο όνομα της ζήλιας, ούτε του φόβου, ούτε της προσκόλλησης. Και αν σε κάνει να κλαις συνεχώς —και καταλαβαίνεις, όχι από χαρά και συγκίνηση— αυτό δε λέγεται «αγάπη» σε καμία γλώσσα. Λέγεται «ανημποριά να αγαπήσω υγιώς», λέγεται «χάος που ψάχνει το άλλοθί του».
Η αληθινή αγάπη σε κάνει να χαμογελάς με τα μάτια, όχι να δακρύζεις με την ψυχή. Σε σηκώνει – δε σε διαλύει. Σε θρέφει – δε σε στραγγίζει. Η αγάπη, ρε μάτια μου, δε μοιάζει με σεισμό. Μοιάζει με ρίζες βαθιές. Σε γειώνει, σε λυτρώνει και σε εξελίσσει.
Όποιος σε αγαπάει σε βλέπει. Σε ακούει όταν σωπαίνεις. Δε σε κάνει να εξηγείς κάθε φορά που πληγώνεσαι, γιατί πολύ απλά προσέχει να μη σε πληγώνει. Δεν παίζει μαζί σου παιχνίδια εξουσίας, δε σε τραβάει – σπρώχνει σαν να είσαι αντικείμενο. Σε αγαπάει στην ευθύνη, όχι μόνο στον ενθουσιασμό. Και αν ποτέ δακρύσεις δίπλα στον άνθρωπό σου, είπαμε, θα είναι μόνο από συγκίνηση και όχι από εξουθένωση.
Άρα, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να αποδομήσουμε αυτό το ψέμα που μας φυτέψανε στο κεφάλι. Γιατί, όποιος σε αγαπάει δε σε κάνει να κλαις. Σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια. Σε οδηγεί να είσαι ο εαυτός σου. Σε κάνει να λάμπεις και στις σκιές σου. Σε παροτρύνει να θέλεις να μείνεις, όχι να σωθείς. Δεν είναι η αγάπη που πονάει. Είναι οι άνθρωποι που δε γνωρίζουν να αγαπούν και γι’ αυτό κακοποιούν ό,τι δεν καταλαβαίνουν, ό,τι δεν έχουν μέσα τους. Και εάν η ύπαρξή σου έχει μάθει να έλκει τέτοιου είδους ανθρώπους, δε φταις εσύ, πουλάκι μου.
Όμως, επίτρεψέ μου να σου πω κάτι: Η ανάγκη για αυτοαναγνώριση και αυτοθεραπεία θα ήταν το πρώτο γενναίο βήμα για να σου ανοίξει ο δρόμος ώστε να καταφέρεις να διαχειριστείς ένα μυαλό που διψάει για εξωτερική επιβεβαίωση. Θα σε βοηθούσε να αναγνωρίσεις πως το μυαλό σου έχει μάθει άψογα να σε οδηγεί ακριβώς σε αυτό που του είναι τόσο οικείο και γνωστό. Δηλαδή την απόρριψη, την αυτοτιμωρία και τον πόνο. Μαθαίνοντας πώς να φροντίζεις πρώτα εσένα, θα είναι εκείνη η μαγική στιγμή που θα ανοίξει επιτέλους μια ρωγμή που θα σου επιτρέψει να πεις στο μυαλό σου επιτέλους να σκάσει, ώστε να είσαι σε θέση να αφήσεις και να αναγνωρίσεις με τα μάτια πλέον της ψυχής σου, ανθρώπους που με τη συμπεριφορά τους θα σε κάνουν να νιώθεις τα 3 πολυπόθητα “α”.
Και δεν είναι άλλα από: αποδοχή, ασφάλεια, αναγέννηση.
Για αυτόν τον λόγο, μην οδηγείς τον εαυτό σου να κάνει συνεχώς εκπτώσεις στο όνομα της αγάπης. Κράτησε μόνο το φως της. Όλα τα υπόλοιπα άφησέ τα πίσω, στη λήθη. Γιατί το να κλαις δεν είναι απόδειξη αγάπης. Είναι ένα ξεκάθαρο σήμα κινδύνου. Μην το αγνοείς! Δεν κάνει λάθος ποτέ! Είναι κόκκινη σημαία και είναι το σώμα και η ψυχή σου που σου λένε:
● Δε νιώθω ασφαλής
● Δε με βλέπουν
● Δε με συναντούν στην αλήθεια μου
● Δε γεμίζω, αδειάζω.
Το σώμα και το νευρικό μας σύστημα θυμούνται και αντιδρούν, ακόμα κι όταν το μυαλό προσπαθεί να εξηγήσει ή να δικαιολογήσει. Για αυτό, αν τα μάτια σου γεμίζουν συχνά, δεν είναι απόδειξη πως αγαπάς πολύ, είναι σήμα πως κάπου μικραίνεις. Τα δάκρυα δε ζητούν ρομάντζο, ζητούν διάσωση. Η αγάπη που αξίζει δε σε κάνει να αποδεικνύεις, σε κάνει να ανασαίνεις. Είναι παρούσα, συνεπής, τρυφερή. Σε μεγαλώνει, δε σε λιώνει. Κι όταν το κλάμα γίνεται συνήθεια, η επιλογή δεν είναι «μείνε ή φύγε»· είναι «τίμησε ή πρόδωσε τον εαυτό σου».
Και να θυμάστε: «Όπου κλαίω μόνιμα, φεύγω. Όπου ανθίζω, μένω».
Να σας πω κάτι, βέβαια; Δε φταίει η αγάπη. Φταίει το τραύμα που βαφτίσαμε «σχέση», φταίει η συναισθηματική ανωριμότητα που μάθαμε να ανεχόμαστε και να αποκαλούμε πάθος. Φταίει που μεγαλώσαμε με τις λάθος φράσεις στα σωστά παραμύθια. Και το αναθεματισμένο το υποσυνείδητο δεν ξεχνάει. Αντιθέτως, διαμορφώνει, πλάθει και αποθηκεύει, όπως η καμήλα το νερό στις καμπούρες της. Για να έρθει η ευκαιρία που θα το φτύσει πάνω στα μούτρα μας, την κατάλληλη ή —δυστυχώς— την πιο ακατάλληλη στιγμή.
Στην πραγματική της διάσταση η αγάπη δεν πονάει, δεν ταπεινώνει, δεν εξουθενώνει, δε σε κάνει να κλαις. Ούτε στο όνομα της ζήλιας, ούτε του φόβου, ούτε της προσκόλλησης. Και αν σε κάνει να κλαις συνεχώς —και καταλαβαίνεις, όχι από χαρά και συγκίνηση— αυτό δε λέγεται «αγάπη» σε καμία γλώσσα. Λέγεται «ανημποριά να αγαπήσω υγιώς», λέγεται «χάος που ψάχνει το άλλοθί του».
Η αληθινή αγάπη σε κάνει να χαμογελάς με τα μάτια, όχι να δακρύζεις με την ψυχή. Σε σηκώνει – δε σε διαλύει. Σε θρέφει – δε σε στραγγίζει. Η αγάπη, ρε μάτια μου, δε μοιάζει με σεισμό. Μοιάζει με ρίζες βαθιές. Σε γειώνει, σε λυτρώνει και σε εξελίσσει.
Όποιος σε αγαπάει σε βλέπει. Σε ακούει όταν σωπαίνεις. Δε σε κάνει να εξηγείς κάθε φορά που πληγώνεσαι, γιατί πολύ απλά προσέχει να μη σε πληγώνει. Δεν παίζει μαζί σου παιχνίδια εξουσίας, δε σε τραβάει – σπρώχνει σαν να είσαι αντικείμενο. Σε αγαπάει στην ευθύνη, όχι μόνο στον ενθουσιασμό. Και αν ποτέ δακρύσεις δίπλα στον άνθρωπό σου, είπαμε, θα είναι μόνο από συγκίνηση και όχι από εξουθένωση.
Άρα, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να αποδομήσουμε αυτό το ψέμα που μας φυτέψανε στο κεφάλι. Γιατί, όποιος σε αγαπάει δε σε κάνει να κλαις. Σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια. Σε οδηγεί να είσαι ο εαυτός σου. Σε κάνει να λάμπεις και στις σκιές σου. Σε παροτρύνει να θέλεις να μείνεις, όχι να σωθείς. Δεν είναι η αγάπη που πονάει. Είναι οι άνθρωποι που δε γνωρίζουν να αγαπούν και γι’ αυτό κακοποιούν ό,τι δεν καταλαβαίνουν, ό,τι δεν έχουν μέσα τους. Και εάν η ύπαρξή σου έχει μάθει να έλκει τέτοιου είδους ανθρώπους, δε φταις εσύ, πουλάκι μου.
Όμως, επίτρεψέ μου να σου πω κάτι: Η ανάγκη για αυτοαναγνώριση και αυτοθεραπεία θα ήταν το πρώτο γενναίο βήμα για να σου ανοίξει ο δρόμος ώστε να καταφέρεις να διαχειριστείς ένα μυαλό που διψάει για εξωτερική επιβεβαίωση. Θα σε βοηθούσε να αναγνωρίσεις πως το μυαλό σου έχει μάθει άψογα να σε οδηγεί ακριβώς σε αυτό που του είναι τόσο οικείο και γνωστό. Δηλαδή την απόρριψη, την αυτοτιμωρία και τον πόνο. Μαθαίνοντας πώς να φροντίζεις πρώτα εσένα, θα είναι εκείνη η μαγική στιγμή που θα ανοίξει επιτέλους μια ρωγμή που θα σου επιτρέψει να πεις στο μυαλό σου επιτέλους να σκάσει, ώστε να είσαι σε θέση να αφήσεις και να αναγνωρίσεις με τα μάτια πλέον της ψυχής σου, ανθρώπους που με τη συμπεριφορά τους θα σε κάνουν να νιώθεις τα 3 πολυπόθητα “α”.
Και δεν είναι άλλα από: αποδοχή, ασφάλεια, αναγέννηση.
Για αυτόν τον λόγο, μην οδηγείς τον εαυτό σου να κάνει συνεχώς εκπτώσεις στο όνομα της αγάπης. Κράτησε μόνο το φως της. Όλα τα υπόλοιπα άφησέ τα πίσω, στη λήθη. Γιατί το να κλαις δεν είναι απόδειξη αγάπης. Είναι ένα ξεκάθαρο σήμα κινδύνου. Μην το αγνοείς! Δεν κάνει λάθος ποτέ! Είναι κόκκινη σημαία και είναι το σώμα και η ψυχή σου που σου λένε:
● Δε νιώθω ασφαλής
● Δε με βλέπουν
● Δε με συναντούν στην αλήθεια μου
● Δε γεμίζω, αδειάζω.
Το σώμα και το νευρικό μας σύστημα θυμούνται και αντιδρούν, ακόμα κι όταν το μυαλό προσπαθεί να εξηγήσει ή να δικαιολογήσει. Για αυτό, αν τα μάτια σου γεμίζουν συχνά, δεν είναι απόδειξη πως αγαπάς πολύ, είναι σήμα πως κάπου μικραίνεις. Τα δάκρυα δε ζητούν ρομάντζο, ζητούν διάσωση. Η αγάπη που αξίζει δε σε κάνει να αποδεικνύεις, σε κάνει να ανασαίνεις. Είναι παρούσα, συνεπής, τρυφερή. Σε μεγαλώνει, δε σε λιώνει. Κι όταν το κλάμα γίνεται συνήθεια, η επιλογή δεν είναι «μείνε ή φύγε»· είναι «τίμησε ή πρόδωσε τον εαυτό σου».
Και να θυμάστε: «Όπου κλαίω μόνιμα, φεύγω. Όπου ανθίζω, μένω».
Φραγκούλα Χατζηαγόρου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.