Αυτός ο δρόμος διεκδικεί μαζί με την Ιερά Οδό τον τίτλο του αρχαιότερου στην Αθήνα.
Σήμερα θα κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο και συγκεκριμένα θα πάμε 2.450 χρόνια πίσω, στην αρχαία Αθήνα των χρόνων του Περικλή και του Σοφοκλή, εκεί όπου «γεννήθηκε» η οδός Τριπόδων, ο δρόμος από όπου περνούσαν όλοι εκείνη την εποχή, που σήμερα απέχει παρασάγγας από αυτή τη δόξα.
Φανταστείτε, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε στην Αθήνα του 431 π.Χ. Έχουμε δώσει ραντεβού με τους φίλους μας κάπου κεντρικά -μπροστά στο Πρυτανείο, για παράδειγμα- στην καρδιά της Αγοράς. Σκοπός της συνάντησης είναι να πάμε όλοι μαζί να παρακολουθήσουμε τις παραστάσεις των Μεγάλων Διονυσίων. Σήμερα διαγωνίζεται ο Ευριπίδης και ένα από τα έργα της τριλογίας του είναι μια νέα εκδοχή της γνωστής ιστορίας της Μήδειας που, απ’ ό,τι ψιθυρίζεται, θα προκαλέσει συζητήσεις.
Η παρέα συγκεντρώνεται και ξεκινάμε με κατεύθυνση προς την «άλλη» πλευρά του Βράχου. Ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στο Θέατρο του Διονύσου είναι η οδός Τριπόδων. Περπατώντας θα έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τα χορηγικά μνημεία όσων νίκησαν στους θεατρικούς αγώνες τα προηγούμενα χρόνια, που στολίζουν τον δρόμο σε όλο το μήκος του. Άλλα περίτεχνα, άλλα απλά. Τα περισσότερα (ειδικά τα παλαιότερα) είναι χάλκινοι τρίποδες που στηρίζονται πάνω σε μαρμάρινες βάσεις, με χαραγμένα τα ονόματα των χορηγών — με σκοπό να τους θαυμάζουν οι διαβάτες και να μένουν τα ονόματά τους ζωντανά στη μνήμη.
Σε λίγο θα καθίσουμε στις κερκίδες του θεάτρου. Θα παρακολουθήσουμε τη Μήδεια να θυσιάζει τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον Ιάσονα (για την ακρίβεια, δεν θα το δούμε επί σκηνής – θα συμβεί στο παρασκήνιο), ενώ θα τσιμπολογάμε φρούτα, ξερά σύκα και άλλα αρχαία τσιμπολογήματα γιατί το πρόγραμμα περιλαμβάνει τρεις τραγωδίες και ένα σατυρικό δράμα και αυτό δεν παλεύεται με άδειο στομάχι.
Εκτός από την αρχαϊκή του γοητεία, αυτός ο δρόμος έχει κι ένα αξιοθέατο της σύγχρονης εποχής: την οικία Κοκοβίκου από το Η Δε Γυνή Να Φοβήται Τον Άνδρα.
Ένας δρόμος «αναλλοίωτος» για 25 αιώνες
Αυτά που δεν γνωρίζουμε, ως θεατές του 431 π.Χ., είναι τα εξής:
Πρώτον, ότι η παράσταση που βλέπουμε θα μείνει στην ιστορία σαν μία από τις σημαντικότερες τραγωδίες όλων των εποχών (παρά το γεγονός ότι θα αποσπάσει μόλις το τρίτο βραβείο),
Δεύτερον, ότι ο δρόμος από τον οποίο θα επιστρέψουμε στην Αγορά θα συνεχίσει να λέγεται «οδός Τριπόδων» για τα επόμενα 2.500 χρόνια!
Είναι η ίδια οδός που μας οδηγεί από την πλατεία Λυσικράτους (όπου σώζεται το χορηγικό μνημείο του Λυσικράτη) και φτάνει μέχρι τη διασταύρωση Λυσίου και Φλέσσα.
Η σημερινή οδός συμπίπτει μόνο εν μέρει με την αρχαία, ωστόσο παραμένει μία από τις αρχαιότερες της Αθήνας που διατηρούν το ίδιο όνομα και σχεδόν την ίδια θέση. Συχνά αναφέρεται ως «η αρχαιότερη οδός», αν και τον τίτλο αυτό θα μπορούσε εξίσου να διεκδικήσει και η Ιερά Οδός· γεγονός που σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τη σημασία της μακραίωνης ιστορίας της οδού Τριπόδων.
* Στην Τριπόδων σήμερα βρίσκεται η διατηρητέα οικία «Κοκοβίκου», γνωστή από την ταινία Η γυνή να φοβήται τον άνδρα, χτισμένη γύρω στο 1800, που πρόσφατα αποφασίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού να διαμορφωθεί σαν -ένας ακόμα- πολιτιστικός χώρος. Στη γωνία με την Λυσίου βρίσκεται και η ταβέρνα του Σταματόπουλου – η παλαιότερη ταβέρνα της Πλάκας, από το 1882.
Φανταστείτε, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε στην Αθήνα του 431 π.Χ. Έχουμε δώσει ραντεβού με τους φίλους μας κάπου κεντρικά -μπροστά στο Πρυτανείο, για παράδειγμα- στην καρδιά της Αγοράς. Σκοπός της συνάντησης είναι να πάμε όλοι μαζί να παρακολουθήσουμε τις παραστάσεις των Μεγάλων Διονυσίων. Σήμερα διαγωνίζεται ο Ευριπίδης και ένα από τα έργα της τριλογίας του είναι μια νέα εκδοχή της γνωστής ιστορίας της Μήδειας που, απ’ ό,τι ψιθυρίζεται, θα προκαλέσει συζητήσεις.
Η παρέα συγκεντρώνεται και ξεκινάμε με κατεύθυνση προς την «άλλη» πλευρά του Βράχου. Ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στο Θέατρο του Διονύσου είναι η οδός Τριπόδων. Περπατώντας θα έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τα χορηγικά μνημεία όσων νίκησαν στους θεατρικούς αγώνες τα προηγούμενα χρόνια, που στολίζουν τον δρόμο σε όλο το μήκος του. Άλλα περίτεχνα, άλλα απλά. Τα περισσότερα (ειδικά τα παλαιότερα) είναι χάλκινοι τρίποδες που στηρίζονται πάνω σε μαρμάρινες βάσεις, με χαραγμένα τα ονόματα των χορηγών — με σκοπό να τους θαυμάζουν οι διαβάτες και να μένουν τα ονόματά τους ζωντανά στη μνήμη.
Σε λίγο θα καθίσουμε στις κερκίδες του θεάτρου. Θα παρακολουθήσουμε τη Μήδεια να θυσιάζει τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον Ιάσονα (για την ακρίβεια, δεν θα το δούμε επί σκηνής – θα συμβεί στο παρασκήνιο), ενώ θα τσιμπολογάμε φρούτα, ξερά σύκα και άλλα αρχαία τσιμπολογήματα γιατί το πρόγραμμα περιλαμβάνει τρεις τραγωδίες και ένα σατυρικό δράμα και αυτό δεν παλεύεται με άδειο στομάχι.
Εκτός από την αρχαϊκή του γοητεία, αυτός ο δρόμος έχει κι ένα αξιοθέατο της σύγχρονης εποχής: την οικία Κοκοβίκου από το Η Δε Γυνή Να Φοβήται Τον Άνδρα.
Αυτά που δεν γνωρίζουμε, ως θεατές του 431 π.Χ., είναι τα εξής:
Πρώτον, ότι η παράσταση που βλέπουμε θα μείνει στην ιστορία σαν μία από τις σημαντικότερες τραγωδίες όλων των εποχών (παρά το γεγονός ότι θα αποσπάσει μόλις το τρίτο βραβείο),
Δεύτερον, ότι ο δρόμος από τον οποίο θα επιστρέψουμε στην Αγορά θα συνεχίσει να λέγεται «οδός Τριπόδων» για τα επόμενα 2.500 χρόνια!
Είναι η ίδια οδός που μας οδηγεί από την πλατεία Λυσικράτους (όπου σώζεται το χορηγικό μνημείο του Λυσικράτη) και φτάνει μέχρι τη διασταύρωση Λυσίου και Φλέσσα.
Η σημερινή οδός συμπίπτει μόνο εν μέρει με την αρχαία, ωστόσο παραμένει μία από τις αρχαιότερες της Αθήνας που διατηρούν το ίδιο όνομα και σχεδόν την ίδια θέση. Συχνά αναφέρεται ως «η αρχαιότερη οδός», αν και τον τίτλο αυτό θα μπορούσε εξίσου να διεκδικήσει και η Ιερά Οδός· γεγονός που σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τη σημασία της μακραίωνης ιστορίας της οδού Τριπόδων.
* Στην Τριπόδων σήμερα βρίσκεται η διατηρητέα οικία «Κοκοβίκου», γνωστή από την ταινία Η γυνή να φοβήται τον άνδρα, χτισμένη γύρω στο 1800, που πρόσφατα αποφασίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού να διαμορφωθεί σαν -ένας ακόμα- πολιτιστικός χώρος. Στη γωνία με την Λυσίου βρίσκεται και η ταβέρνα του Σταματόπουλου – η παλαιότερη ταβέρνα της Πλάκας, από το 1882.
andro
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.