Οι Μυκονιάτες όμως δεν θα άφηναν το νησί τους να πέσει αμαχητί.
Στις 11 Οκτωβρίου 1822 τουρκικά στρατεύματα με τη συνδρομή Αλγερινών πειρατών επιχειρούν απόβαση στη Μύκονο.
Ήταν το δεύτερο έτος της Ελληνικής Επανάστασης κατά του τουρκικού ζυγού, με τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο να κυριαρχεί ακόμα στο Αιγαίο, παρά τις μεμονωμένες επιτυχίες των γενναίων μπουρλοτιέρηδων. Εκείνη την περίοδο, όπως μαρτυρούν επιστολές του Μιαούλη και των Yδραίων προκρίτων προς την Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος, ο ελληνικός στόχος αποφάσισε στρατηγικά και λόγω έλλειψης χρημάτων για τη μισθοδοσία και τις ζωοτροφές να επιστρέψει στις βάσεις του αντί να κυνηγήσει και να στήσει ενέδρες στον εχθρό.
Ο τουρκικός στόλος, από την άλλη, μετά τις αποτυχίες σε Σπέτσες και Ναύπλιο, έπλευσε προς την Κρήτη και αγκυροβόλησε στη Σούδα. Από εκεί αναχώρησε την 8η Οκτωβρίου 1822 με προορισμό την Κωνσταντινούπολη, με σκοπό να περάσει τον χειμώνα. Την 11η Οκτωβρίου μία μοίρα του τουρκικού στόλου εμφανίστηκε μεταξύ Νάξου και Μυκόνου, με ορισμένα σκάφη της να πλησιάζουν περισσότερο τις ακτές του «νησιού των ανέμων». Οι κάτοικοι θορυβήθηκαν, με την ανησυχία τους να μεγαλώνει όταν εθεάθησαν αλγερινές σημαίες μεταξύ των πλοίων που ετοιμάζονταν για απόβαση. Οι Μυκονιάτες, όπως και οι άλλοι Κυκλαδίτες, είχαν δραματικές εμπειρίες από τις επιδρομές των Αλγερινών πειρατών, όμως δεν θα άφηναν το νησί τους να πέσει αμαχητί.
Οι καμπάνες στις εκκλησίες χτύπησαν και μετά από λίγο Αλγερινοί πειρατές αποβιβάστηκαν στη Μύκονο, με σκοπό πιθανότατα να υφαρπάξουν ζωοτροφές και λάφυρα. Οι κάτοικοι, συγκεντρωμένοι στο λιμάνι του νησιού και με επικεφαλής τη Μαντώ Μαυρογένους (αν και σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς η παρουσία της στη μάχη αμφισβητείται), πέρασαν στην αντεπίθεση με χατζάρια και τρομπόνια. Οι γενναίοι Μυκονιάτες όρμησαν αμέσως κατά των Αλγερινών και τους απώθησαν σχετικά εύκολα προς τις λέμβους τους. Από αυτούς, 17 άφησαν την τελευταία τους πνοή στο χώμα του νησιού και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν, ενώ αρκετούς τούς έριξαν στη θάλασσα. Τα τουρκικά πλοία άρχισαν να κανονιοβολούν το λιμάνι, χωρίς όμως επιτυχία. Ο διοικητής του οθωμανικού στόλου, Καπουδάν Πασάς, έκρινε ότι δεν άξιζε τον κόπο να χάσει χρόνο για να επιχειρήσει νέα απόβαση στο νησί. Κράτησε τα πλοία του μέχρι τις 14 Οκτωβρίου στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Νάξου και Μυκόνου και κατόπιν, νικημένος, έδωσε το σήμα απόπλου του στόλου προς Βορρά.
Ήταν το δεύτερο έτος της Ελληνικής Επανάστασης κατά του τουρκικού ζυγού, με τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο να κυριαρχεί ακόμα στο Αιγαίο, παρά τις μεμονωμένες επιτυχίες των γενναίων μπουρλοτιέρηδων. Εκείνη την περίοδο, όπως μαρτυρούν επιστολές του Μιαούλη και των Yδραίων προκρίτων προς την Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος, ο ελληνικός στόχος αποφάσισε στρατηγικά και λόγω έλλειψης χρημάτων για τη μισθοδοσία και τις ζωοτροφές να επιστρέψει στις βάσεις του αντί να κυνηγήσει και να στήσει ενέδρες στον εχθρό.
Ο τουρκικός στόλος, από την άλλη, μετά τις αποτυχίες σε Σπέτσες και Ναύπλιο, έπλευσε προς την Κρήτη και αγκυροβόλησε στη Σούδα. Από εκεί αναχώρησε την 8η Οκτωβρίου 1822 με προορισμό την Κωνσταντινούπολη, με σκοπό να περάσει τον χειμώνα. Την 11η Οκτωβρίου μία μοίρα του τουρκικού στόλου εμφανίστηκε μεταξύ Νάξου και Μυκόνου, με ορισμένα σκάφη της να πλησιάζουν περισσότερο τις ακτές του «νησιού των ανέμων». Οι κάτοικοι θορυβήθηκαν, με την ανησυχία τους να μεγαλώνει όταν εθεάθησαν αλγερινές σημαίες μεταξύ των πλοίων που ετοιμάζονταν για απόβαση. Οι Μυκονιάτες, όπως και οι άλλοι Κυκλαδίτες, είχαν δραματικές εμπειρίες από τις επιδρομές των Αλγερινών πειρατών, όμως δεν θα άφηναν το νησί τους να πέσει αμαχητί.
Οι καμπάνες στις εκκλησίες χτύπησαν και μετά από λίγο Αλγερινοί πειρατές αποβιβάστηκαν στη Μύκονο, με σκοπό πιθανότατα να υφαρπάξουν ζωοτροφές και λάφυρα. Οι κάτοικοι, συγκεντρωμένοι στο λιμάνι του νησιού και με επικεφαλής τη Μαντώ Μαυρογένους (αν και σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς η παρουσία της στη μάχη αμφισβητείται), πέρασαν στην αντεπίθεση με χατζάρια και τρομπόνια. Οι γενναίοι Μυκονιάτες όρμησαν αμέσως κατά των Αλγερινών και τους απώθησαν σχετικά εύκολα προς τις λέμβους τους. Από αυτούς, 17 άφησαν την τελευταία τους πνοή στο χώμα του νησιού και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν, ενώ αρκετούς τούς έριξαν στη θάλασσα. Τα τουρκικά πλοία άρχισαν να κανονιοβολούν το λιμάνι, χωρίς όμως επιτυχία. Ο διοικητής του οθωμανικού στόλου, Καπουδάν Πασάς, έκρινε ότι δεν άξιζε τον κόπο να χάσει χρόνο για να επιχειρήσει νέα απόβαση στο νησί. Κράτησε τα πλοία του μέχρι τις 14 Οκτωβρίου στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Νάξου και Μυκόνου και κατόπιν, νικημένος, έδωσε το σήμα απόπλου του στόλου προς Βορρά.
Πάνος Γεωργακόπουλος
fosonline
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.