έχουν να σου πουν περισσότερες ιστορίες από τα χείλη τους.
Μην φοβάσαι να αγγίζεις τα χέρια των ανθρώπων.
Έχουν να σου πουν περισσότερα απ’ τα μάτια τους. Βλέπεις τα μάτια κρύβονται πίσω από γυαλιά και καμιά φορά σκηνοθετούνται κι όλας.
Αφήνουν δάκρυα καλά προβαρισμένα, προκαλούν τα συναισθήματα που θέλουν.
Σαν αγγίξεις όμως τα χέρια, ξέρεις. Νιώθεις.
Νιώθεις πόσος καιρός πέρασε που δεν τα κράτησε κανείς και ξέμαθαν να κλείνουν ένα άλλο χέρι μέσα τους.
Νιώθεις πόσα χρόνια δούλεψαν και έγιναν το στήριγμα.
Νιώθεις πόσο πόνο έκρυψαν μέσα σε δυο σφιχτά κλεισμένες μπουνιές.
Ξέρεις πόσες λέξεις δεν έχουν πει τα χείλη και τις έκρυψαν δυο χέρια; Δυο χέρια που χάιδεψαν κι ας μην είπαν «σ’αγαπώ».
Δυο χέρια που σφίχτηκαν μεταξύ τους και δεν είπαν το «τέλος»
Δυο χέρια που πληγώθηκαν χτυπώντας έναν τοίχο γιατί την ψυχή την έπνιγε η αδικία.
Μεγαλώνει ο άνθρωπος και στα χέρια του χαράσσονται γραμμές.
Σημάδια που δεν σβήνουν. Μια μια οι μέρες περνάνε από πάνω τους και γράφουν.
Αν ξεγελαστείς πολλές φορές από τα μάτια, να κοιτάς στα χέρια. Να τα αγγίζεις. Να τα χαϊδεύεις.
Αν ξέχασες να ξεστομίσεις το «σ’αγαπώ», το «είμαι εδώ», το «σε νιώθω», ένα σφίξιμο που θα κρατήσει λίγο παραπάνω, μπορεί να τα έχει πει όλα.
Μην φοβάσαι τα χαραγμένα χέρια, από τη δουλειά είναι.
Άλλοτε σκληρά, άλλοτε με ρόζους, άλλοτε σημαδεμένα. Μην τα φοβάσαι.
Αυτά τα χέρια δούλεψαν, άγγιξαν, πληγώθηκαν, πόνεσαν, ξεχάστηκαν.
Μην τραβάς μακριά το βλέμμα σου. Μην παίρνεις μακριά τα χέρια σου από πάνω τους γιατί δεν μοιάζουν με το βελούδο που είχες στο μυαλό σου.
Να αγαπάς τους ανθρώπους που τα χέρια τους, έχουν να σου πουν περισσότερες ιστορίες από τα χείλη τους.
Έχουν να σου πουν περισσότερα απ’ τα μάτια τους. Βλέπεις τα μάτια κρύβονται πίσω από γυαλιά και καμιά φορά σκηνοθετούνται κι όλας.
Αφήνουν δάκρυα καλά προβαρισμένα, προκαλούν τα συναισθήματα που θέλουν.
Σαν αγγίξεις όμως τα χέρια, ξέρεις. Νιώθεις.
Νιώθεις πόσος καιρός πέρασε που δεν τα κράτησε κανείς και ξέμαθαν να κλείνουν ένα άλλο χέρι μέσα τους.
Νιώθεις πόσα χρόνια δούλεψαν και έγιναν το στήριγμα.
Νιώθεις πόσο πόνο έκρυψαν μέσα σε δυο σφιχτά κλεισμένες μπουνιές.
Ξέρεις πόσες λέξεις δεν έχουν πει τα χείλη και τις έκρυψαν δυο χέρια; Δυο χέρια που χάιδεψαν κι ας μην είπαν «σ’αγαπώ».
Δυο χέρια που σφίχτηκαν μεταξύ τους και δεν είπαν το «τέλος»
Δυο χέρια που πληγώθηκαν χτυπώντας έναν τοίχο γιατί την ψυχή την έπνιγε η αδικία.
Μεγαλώνει ο άνθρωπος και στα χέρια του χαράσσονται γραμμές.
Σημάδια που δεν σβήνουν. Μια μια οι μέρες περνάνε από πάνω τους και γράφουν.
Αν ξεγελαστείς πολλές φορές από τα μάτια, να κοιτάς στα χέρια. Να τα αγγίζεις. Να τα χαϊδεύεις.
Αν ξέχασες να ξεστομίσεις το «σ’αγαπώ», το «είμαι εδώ», το «σε νιώθω», ένα σφίξιμο που θα κρατήσει λίγο παραπάνω, μπορεί να τα έχει πει όλα.
Μην φοβάσαι τα χαραγμένα χέρια, από τη δουλειά είναι.
Άλλοτε σκληρά, άλλοτε με ρόζους, άλλοτε σημαδεμένα. Μην τα φοβάσαι.
Αυτά τα χέρια δούλεψαν, άγγιξαν, πληγώθηκαν, πόνεσαν, ξεχάστηκαν.
Μην τραβάς μακριά το βλέμμα σου. Μην παίρνεις μακριά τα χέρια σου από πάνω τους γιατί δεν μοιάζουν με το βελούδο που είχες στο μυαλό σου.
Να αγαπάς τους ανθρώπους που τα χέρια τους, έχουν να σου πουν περισσότερες ιστορίες από τα χείλη τους.
Σοφία Παπαηλιάδου
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.