Άφησε τα δάκρυά μου να λαμπυρίζουν στη νύχτα.
Παρακάλεσα τον ουρανό να μη βρέξει απόψε..
Θέλω ν’ανάψω μια φωτιά όλη δική μου. Θέλω να κάψω το “είναι” μου απόψε. Να κάψω το χθες που δεν μπορώ να λησμονήσω και το σήμερα που τ’άφησα ανεκμετάλλευτο κι έφυγε. Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του φεγγαριού, να γίνω στάχτες και να σκορπίσω στον νυχτερινό ουρανό. Να πενθήσω μαζί με τ’αστέρια, θέλω. Να πενθήσω όλα μου τα αισθήματα. Κι ο πόνος μου να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια, θέλω.
Χρώμα να γεμίσει τους μαύρους τοίχους της μοναξιάς.
Να ποτίσει καθετί διψασμένο στον κόσμο τούτο.
Τα όνειρα των ερωτευμένων.
Τα ασθενικά τους “θέλω”.
Τις καχεκτικές σιωπές να κάνει ουρλιαχτά.
Να ταιριάξει τα σημάδια και να σμίξει τα κορμιά. Παρανάλωμα να γίνουν.
Κι όταν έρθει η στιγμή να γεννηθώ πάλι, νύχτα θέλω νά’ναι!
Να στολίσω ξανά με χαμόγελα τους ανθρώπους, γύρω μου.
Να κάνω δήθεν πως μετράω τα λουλούδια που θα μου φέρνουν για το “καλωσόρισμα”.
Να τα μυρίζω ένα-ένα και νά‘χω εκείνη την αγκαλιά την “πρώτη”, την ολοκληρωτική, την παντοτινή. Να την έχω ξανά όλη δική μου.
Γιατί όσο κι αν έψαξα, αγκαλιά σαν εκείνη δεν ματαβρήκα.
Γι’αυτό σε παρακαλώ.. μη βρέξεις απόψε.
Άφησε τα δάκρυά μου να λαμπυρίζουν στη νύχτα. Άφησέ με εκτεθειμένο ν’αναπνεύσει “αυτοκαταστροφικότητα” μέχρι και το τελευταίο μου κύτταρο..
Θέλω ν’ανάψω μια φωτιά όλη δική μου. Θέλω να κάψω το “είναι” μου απόψε. Να κάψω το χθες που δεν μπορώ να λησμονήσω και το σήμερα που τ’άφησα ανεκμετάλλευτο κι έφυγε. Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του φεγγαριού, να γίνω στάχτες και να σκορπίσω στον νυχτερινό ουρανό. Να πενθήσω μαζί με τ’αστέρια, θέλω. Να πενθήσω όλα μου τα αισθήματα. Κι ο πόνος μου να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια, θέλω.
Χρώμα να γεμίσει τους μαύρους τοίχους της μοναξιάς.
Να ποτίσει καθετί διψασμένο στον κόσμο τούτο.
Τα όνειρα των ερωτευμένων.
Τα ασθενικά τους “θέλω”.
Τις καχεκτικές σιωπές να κάνει ουρλιαχτά.
Να ταιριάξει τα σημάδια και να σμίξει τα κορμιά. Παρανάλωμα να γίνουν.
Κι όταν έρθει η στιγμή να γεννηθώ πάλι, νύχτα θέλω νά’ναι!
Να στολίσω ξανά με χαμόγελα τους ανθρώπους, γύρω μου.
Να κάνω δήθεν πως μετράω τα λουλούδια που θα μου φέρνουν για το “καλωσόρισμα”.
Να τα μυρίζω ένα-ένα και νά‘χω εκείνη την αγκαλιά την “πρώτη”, την ολοκληρωτική, την παντοτινή. Να την έχω ξανά όλη δική μου.
Γιατί όσο κι αν έψαξα, αγκαλιά σαν εκείνη δεν ματαβρήκα.
Γι’αυτό σε παρακαλώ.. μη βρέξεις απόψε.
Άφησε τα δάκρυά μου να λαμπυρίζουν στη νύχτα. Άφησέ με εκτεθειμένο ν’αναπνεύσει “αυτοκαταστροφικότητα” μέχρι και το τελευταίο μου κύτταρο..
Σάκης Χαλβαντζής
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.