Μοιάζει με τεράστιο σύννεφο, ικανό να καλύψει τα πάντα.
Περπατάω στο δρόμο και με προσπερνούν συνέχεια πρόσωπα σκυθρωπά, θλιμμένα.
Η καθημερινότητά μας βρίθει από καταθλιπτικούς, θυμωμένους ανθρώπους. Τόσο θυμωμένους που σχεδόν δεν κάνουν “θόρυβο” πια.. Γίνηκαν αθόρυβοι, ανέκφραστοι.
Ο μόνος θόρυβος που μπορείς ν’ακούσεις είναι ο ήχος από το σύρσιμο που κάνουν οι σάρκες τους. Σέρνουν άσκοπα τις σάρκες τους, με βήμα βαρύ, σαν μελλοθάνατοι.
Άνθρωποι παθητικοί, ανίκανοι για οποιαδήποτε μεταβολή της “κινητικής” τους κατάστασης. Υποταγμένοι σε άτολμους ηγέτες που έχουν αιχμαλωτίσει τη βούληση, το μυαλό και κατ’επέκταση τη ζωή τους.
Άνθρωποι χαμένοι στη μετάφραση, χαμένοι στην αδράνεια..
Στέκονται αδρανείς λόγω εγωισμού, λόγω ανασφάλειας ή και λόγω “ασφάλειας” πολλές φορές. Μια ασφάλεια που βολεύει τους περισσότερους. Μια ασφάλεια που έγινε συνήθεια, ψυχαναγκασμός, νεύρωση, δίνη. Κι η δίνη αυτή, καταπίνει αχόρταγα όλους τους μόνιμα αδρανείς, τους μόνιμα αναβλητικούς.
Άνθρωποι ρηχοί κι εφήμεροι.
Το ευτελές μυαλό τους πηγαινοέρχεται από το ένα πρόβλημα στο άλλο, δίχως να καταλαβαίνουν ότι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ τους πρόβλημα είναι το ίδιο τους το μυαλό.. Μασουλάνε κι αναμοχλεύουν το “σακί” του παρελθόντος. Ένα σακί που το κουβαλάνε συνεχώς μαζί τους. Βυθισμένοι στον αβυσσαλέο εκφυλισμό τους, αγνοούν ακόμη και την ίδια τους τη μεγαλοσύνη. Αγνοούν τη μεγαλοσύνη τους κι ορέγονται συνεχώς και αδιαλείπτως πολυάριθμες μαζώξεις και κοινωνικές φλυαρίες.
Έχουν οι ίδιοι μουμιοποιήσει τη ψυχή και το σώμα τους. Έχουν βαλσαμώσει την ελεύθερη φύση τους.
Άνθρωποι άπληστοι και “πεινασμένοι”.
Όλοι τους, ένα καλοκουρδισμένο συνονθύλευμα που έχει ως αφετηρία και τερματισμό την πάρτη του, το “εγώ” του.
Όλοι τους, αρπακτικά που στρουθοκαμηλίζουν με πρωτοφανή ευκολία και φυσικότητα. Κυνηγημένοι από τη μιζέρια τους. Ζουν μια κάποια – δήθεν αστραφτερή ζωή κι αν τους ρωτήσεις αν είναι ευτυχισμένοι μέσα σε αυτή τους τη βιτρίνα, αρχίζουν να κλαίγονται και να μεμψιμοιρούν. Ο λόγος τους γυρίζει πίσω, σε περασμένα μεγαλεία που εξιστορούν με στόμφο. Ιστορίες για αγρίους..
Γνωρίζουν τα πάντα κι έχουν γνώμη επί παντός επιστητού. Γνώμη άνευ επιχειρημάτων. Κρίνουν, κατακρίνουν και σε κατηγορούν προβάλλοντας, σε κάθε ευκαιρία, τα υποανάπτυκτα μυαλά τους.
Τόσο στημένοι που δεν μπορώ να συγκρατήσω το αυθόρμητο γέλιο μου..
Δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω αλλά τούτη η εκκωφαντική “κοινωνική σιωπή” που πλανάται στην ατμόσφαιρα με τρομάζει. Μοιάζει με τεράστιο σύννεφο, ικανό να καλύψει τα πάντα. Και δεν είναι μονάχα το σύννεφο είναι κι οι άνθρωποι που έπαψαν να πιστεύουν πως μπορούν να το διώξουν. Και μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους είμαι κι εγώ, που παύω να πιστεύω σιγά-σιγά..
Η καθημερινότητά μας βρίθει από καταθλιπτικούς, θυμωμένους ανθρώπους. Τόσο θυμωμένους που σχεδόν δεν κάνουν “θόρυβο” πια.. Γίνηκαν αθόρυβοι, ανέκφραστοι.
Ο μόνος θόρυβος που μπορείς ν’ακούσεις είναι ο ήχος από το σύρσιμο που κάνουν οι σάρκες τους. Σέρνουν άσκοπα τις σάρκες τους, με βήμα βαρύ, σαν μελλοθάνατοι.
Άνθρωποι παθητικοί, ανίκανοι για οποιαδήποτε μεταβολή της “κινητικής” τους κατάστασης. Υποταγμένοι σε άτολμους ηγέτες που έχουν αιχμαλωτίσει τη βούληση, το μυαλό και κατ’επέκταση τη ζωή τους.
Άνθρωποι χαμένοι στη μετάφραση, χαμένοι στην αδράνεια..
Στέκονται αδρανείς λόγω εγωισμού, λόγω ανασφάλειας ή και λόγω “ασφάλειας” πολλές φορές. Μια ασφάλεια που βολεύει τους περισσότερους. Μια ασφάλεια που έγινε συνήθεια, ψυχαναγκασμός, νεύρωση, δίνη. Κι η δίνη αυτή, καταπίνει αχόρταγα όλους τους μόνιμα αδρανείς, τους μόνιμα αναβλητικούς.
Άνθρωποι ρηχοί κι εφήμεροι.
Το ευτελές μυαλό τους πηγαινοέρχεται από το ένα πρόβλημα στο άλλο, δίχως να καταλαβαίνουν ότι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ τους πρόβλημα είναι το ίδιο τους το μυαλό.. Μασουλάνε κι αναμοχλεύουν το “σακί” του παρελθόντος. Ένα σακί που το κουβαλάνε συνεχώς μαζί τους. Βυθισμένοι στον αβυσσαλέο εκφυλισμό τους, αγνοούν ακόμη και την ίδια τους τη μεγαλοσύνη. Αγνοούν τη μεγαλοσύνη τους κι ορέγονται συνεχώς και αδιαλείπτως πολυάριθμες μαζώξεις και κοινωνικές φλυαρίες.
Έχουν οι ίδιοι μουμιοποιήσει τη ψυχή και το σώμα τους. Έχουν βαλσαμώσει την ελεύθερη φύση τους.
Άνθρωποι άπληστοι και “πεινασμένοι”.
Όλοι τους, ένα καλοκουρδισμένο συνονθύλευμα που έχει ως αφετηρία και τερματισμό την πάρτη του, το “εγώ” του.
Όλοι τους, αρπακτικά που στρουθοκαμηλίζουν με πρωτοφανή ευκολία και φυσικότητα. Κυνηγημένοι από τη μιζέρια τους. Ζουν μια κάποια – δήθεν αστραφτερή ζωή κι αν τους ρωτήσεις αν είναι ευτυχισμένοι μέσα σε αυτή τους τη βιτρίνα, αρχίζουν να κλαίγονται και να μεμψιμοιρούν. Ο λόγος τους γυρίζει πίσω, σε περασμένα μεγαλεία που εξιστορούν με στόμφο. Ιστορίες για αγρίους..
Γνωρίζουν τα πάντα κι έχουν γνώμη επί παντός επιστητού. Γνώμη άνευ επιχειρημάτων. Κρίνουν, κατακρίνουν και σε κατηγορούν προβάλλοντας, σε κάθε ευκαιρία, τα υποανάπτυκτα μυαλά τους.
Τόσο στημένοι που δεν μπορώ να συγκρατήσω το αυθόρμητο γέλιο μου..
Δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω αλλά τούτη η εκκωφαντική “κοινωνική σιωπή” που πλανάται στην ατμόσφαιρα με τρομάζει. Μοιάζει με τεράστιο σύννεφο, ικανό να καλύψει τα πάντα. Και δεν είναι μονάχα το σύννεφο είναι κι οι άνθρωποι που έπαψαν να πιστεύουν πως μπορούν να το διώξουν. Και μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους είμαι κι εγώ, που παύω να πιστεύω σιγά-σιγά..
Σάκης Χαλβαντζής
loveletters
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.