Μια βόλτα που κάθε “σ’ αγαπώ”, κάθε “συγγνώμη” μετράει.
Σ’ έναν κύκλο ζωής που ξεκινά χωρίς να το επιλέξουμε και μας παραδίδεται χωρίς γνωστή ημερομηνία λήξης, προσπαθούμε να χωρέσουμε όνειρα, επιθυμίες και “πρέπει”. Σε μια ζωή που κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή, μιας κι αρκεί ένα μικρό δευτερόλεπτο για να κοπεί, προσπαθούμε να χωρέσουμε έρωτες, αγάπες, πάθη, μίση, κακίες, συγγνώμες. Σε μια ζωή που δεν ξέρουμε πόσο γρήγορα θα φτάσει στο τέρμα…
Σ’ έναν κύκλο ζωής που ανοίγεις για πρώτη φορά τα μάτια σου κι ανήμπορος περιμένεις την φροντίδα, το χάδι, την αγκαλιά. Που μαθαίνεις μέρα τη μέρα πώς ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Και περνάει θαρρείς μια μικρή στιγμή, μέχρι τη στιγμή που στέκεσαι στα πόδια σου και νομίζεις πως μπορείς πια να κατακτήσεις τον κόσμο όλο. Κι άλλη μια στιγμή και φτάνεις να πνίγεσαι σ’ έναν ωκεανό υποχρεώσεων και “πρέπει”. Ένα μικρό πετάρισμα των ματιών και κάνεις όλα όσα κάποτε ορκιζόσουν πως δεν θα κάνεις ποτέ, γίνεσαι αυτό που κάποτε μισούσες κι αμφισβητούσες μ’ όλη τη δύναμη της εφηβικής ψυχής σου. Κι έρχεται σιγά σιγά η δύση σου, αν είσαι απ’ τους τυχερούς που φτάνουν εκεί. Να έχεις να κοιτάς πιο πολλά πίσω, παρά μπροστά σου. Να στέκεσαι και ν’ αναλογίζεσαι όσα έζησες, όσα κατέκτησες κι όσα δεν κατάφερες ν’ αγγίξεις…
Και μοιάζουν όλα μια στιγμούλα, μια ασήμαντη μικρή στιγμή από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, μέχρι τη στιγμή που αγγίζεις αυτές τις ρυτίδες στον καθρέφτη. Και τι μένει; Τι είναι αυτό που έχει τελικά σημασία; Μια χούφτα αναμνήσεις και 2-3 ολόδικοί σου άνθρωποι, αν είσαι τυχερός…
Ίσως μένει σκοτάδι στην ψυχή σου για όλες τις φορές που αδίκησες, που κράτησες “συγνώμη” που όφειλες κρατημένα στην ψυχή σου και “σ’ αγαπώ” που δεν ξεστόμισες κι ας έστεκαν εκεί στην άκρη της γλώσσας σου. Σκοτάδι από εγωισμούς, κακίες, ψέματα που πλημμύρισαν το “είναι” σου και τ’ άφησες να σε πνίξουν. Σκοτάδι από μια συνείδηση που πάντα κλωτσούσε μέσα σου, μα της ούρλιαζες να σωπάσει. Μα ίσως να μένει και φως. Φως για όλα τα αληθινά φιλιά που αντάλλαξες, για όλες τις ζεστές αγκαλιές που χάρισες και μέσα τους κρύφτηκες. Για όλα τα χαμόγελα που κάποιοι ζωγράφισαν στα χείλη τους εξαιτίας σου. Φως για τις φορές που έβαλες το χέρι στην καρδιά και έδωσες κάθε πολύτιμό σου. Φως για τις στιγμές ανιδιοτέλειας που έδωσαν χρώμα στην ψυχή σου. Φως από μικρές λεξούλες που έκανες δικές σου, λέξεις όπως ευγένεια, καλοσύνη, ηθική, τιμιότητα, σεβασμό… Μικρές λεξούλες που κατάφεραν ίσως να σε κάνουν μεγάλο άνθρωπο.
Τι μένει νομίζεις στο τέλος; Μια χούφτα αναμνήσεις και 2-3 ολόδικοί σου άνθρωποι, αν είσαι τυχερός. Αναμνήσεις κι άνθρωποι που έχουν την γεύση που εσύ φρόντισες να τους δώσεις σε κάθε μικρή ζωή σου, γιατί μια μικρή ζωή είναι το κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής μας.
Μια βόλτα ήρθαμε να κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή. Μια βόλτα που ξεκινά χωρίς να το επιλέξουμε και παραδίδεται χωρίς γνωστή ημερομηνία λήξης. Μια βόλτα που κάθε “σ’ αγαπώ”, κάθε “συγγνώμη” μετράει, γιατί ίσως να μην υπάρχει άλλη ευκαιρία, γιατί αυτή η βόλτα δεν ξέρουμε σε ποιο ακριβώς δευτερόλεπτο θα τελειώσει. Γιατί ακριβώς τόσο χρειάζεται να κοπεί η κλωστή, ένα μικρό δευτερόλεπτο.
Μια βόλτα ήρθαμε να κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή. Μια βόλτα που τελειώνεις όπως ακριβώς αρχίζεις, χωρίς τσέπες, μα με μια καρδιά να χτυπά μέσα σου και να σου ψιθυρίζει “Η αγάπη είναι το μόνο φως!”, αυτό μένει…
Σ’ έναν κύκλο ζωής που ανοίγεις για πρώτη φορά τα μάτια σου κι ανήμπορος περιμένεις την φροντίδα, το χάδι, την αγκαλιά. Που μαθαίνεις μέρα τη μέρα πώς ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Και περνάει θαρρείς μια μικρή στιγμή, μέχρι τη στιγμή που στέκεσαι στα πόδια σου και νομίζεις πως μπορείς πια να κατακτήσεις τον κόσμο όλο. Κι άλλη μια στιγμή και φτάνεις να πνίγεσαι σ’ έναν ωκεανό υποχρεώσεων και “πρέπει”. Ένα μικρό πετάρισμα των ματιών και κάνεις όλα όσα κάποτε ορκιζόσουν πως δεν θα κάνεις ποτέ, γίνεσαι αυτό που κάποτε μισούσες κι αμφισβητούσες μ’ όλη τη δύναμη της εφηβικής ψυχής σου. Κι έρχεται σιγά σιγά η δύση σου, αν είσαι απ’ τους τυχερούς που φτάνουν εκεί. Να έχεις να κοιτάς πιο πολλά πίσω, παρά μπροστά σου. Να στέκεσαι και ν’ αναλογίζεσαι όσα έζησες, όσα κατέκτησες κι όσα δεν κατάφερες ν’ αγγίξεις…
Και μοιάζουν όλα μια στιγμούλα, μια ασήμαντη μικρή στιγμή από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, μέχρι τη στιγμή που αγγίζεις αυτές τις ρυτίδες στον καθρέφτη. Και τι μένει; Τι είναι αυτό που έχει τελικά σημασία; Μια χούφτα αναμνήσεις και 2-3 ολόδικοί σου άνθρωποι, αν είσαι τυχερός…
Ίσως μένει σκοτάδι στην ψυχή σου για όλες τις φορές που αδίκησες, που κράτησες “συγνώμη” που όφειλες κρατημένα στην ψυχή σου και “σ’ αγαπώ” που δεν ξεστόμισες κι ας έστεκαν εκεί στην άκρη της γλώσσας σου. Σκοτάδι από εγωισμούς, κακίες, ψέματα που πλημμύρισαν το “είναι” σου και τ’ άφησες να σε πνίξουν. Σκοτάδι από μια συνείδηση που πάντα κλωτσούσε μέσα σου, μα της ούρλιαζες να σωπάσει. Μα ίσως να μένει και φως. Φως για όλα τα αληθινά φιλιά που αντάλλαξες, για όλες τις ζεστές αγκαλιές που χάρισες και μέσα τους κρύφτηκες. Για όλα τα χαμόγελα που κάποιοι ζωγράφισαν στα χείλη τους εξαιτίας σου. Φως για τις φορές που έβαλες το χέρι στην καρδιά και έδωσες κάθε πολύτιμό σου. Φως για τις στιγμές ανιδιοτέλειας που έδωσαν χρώμα στην ψυχή σου. Φως από μικρές λεξούλες που έκανες δικές σου, λέξεις όπως ευγένεια, καλοσύνη, ηθική, τιμιότητα, σεβασμό… Μικρές λεξούλες που κατάφεραν ίσως να σε κάνουν μεγάλο άνθρωπο.
Τι μένει νομίζεις στο τέλος; Μια χούφτα αναμνήσεις και 2-3 ολόδικοί σου άνθρωποι, αν είσαι τυχερός. Αναμνήσεις κι άνθρωποι που έχουν την γεύση που εσύ φρόντισες να τους δώσεις σε κάθε μικρή ζωή σου, γιατί μια μικρή ζωή είναι το κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής μας.
Μια βόλτα ήρθαμε να κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή. Μια βόλτα που ξεκινά χωρίς να το επιλέξουμε και παραδίδεται χωρίς γνωστή ημερομηνία λήξης. Μια βόλτα που κάθε “σ’ αγαπώ”, κάθε “συγγνώμη” μετράει, γιατί ίσως να μην υπάρχει άλλη ευκαιρία, γιατί αυτή η βόλτα δεν ξέρουμε σε ποιο ακριβώς δευτερόλεπτο θα τελειώσει. Γιατί ακριβώς τόσο χρειάζεται να κοπεί η κλωστή, ένα μικρό δευτερόλεπτο.
Μια βόλτα ήρθαμε να κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή. Μια βόλτα που τελειώνεις όπως ακριβώς αρχίζεις, χωρίς τσέπες, μα με μια καρδιά να χτυπά μέσα σου και να σου ψιθυρίζει “Η αγάπη είναι το μόνο φως!”, αυτό μένει…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
gynaikaeimai
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.