έλα να σου πω για αγκαλιές που μέσα τους χάνεσαι...
Μίλησέ μου για αταίριαστους έρωτες, για λάθος επιλογές και για ακατάλληλες αγάπες. Μίλησέ μου για συνέπειες, για πληγές και για αβέβαιο μέλλον. Μίλησέ μου για χάσματα και αγεφύρωτες διαφορές. Μίλησέ μου για τον χρόνο που κυλά και χάνεται η ζωή μας σαν νερό. Μίλησέ μου για τα χρόνια που πηγαίνουν χαμένα. Μίλησέ μου για λάθη και αδιέξοδες καταστάσεις. Μίλησέ μου… κι έλα μετά να σου μιλήσω για… αγάπη.
Έλα να σου πω για βράδια που προσεύχεσαι να μην τελειώσουν, για στιγμές που θα έδινες τη ζωή σου να κρατήσουν για πάντα. Έλα να σου πω για φιλιά γεμάτα ψυχή κι αγκαλιές γεμάτες καρδιά. Έλα να σου πω για χαμόγελα γεμάτα φως και για βλέμματα γεμάτα χρώματα. Έλα να σου πω για τη ζωή, αυτή που λες πως δεν πρέπει να χαραμίζεται. Έλα να σου πω πως κάθε μικρό δευτερόλεπτό της μετράει και πρέπει να το ζούμε όπως ορίζει το “είναι” μας. Κι αυτές οι συνέπειες που λες… θα πληρωθούν ίσως, μα θα έχουν αποσβεστεί μέχρι και την τελευταία. Θα έχουν αποσβεστεί με στιγμές, χαμόγελα και αναμνήσεις. Θα έχουν αποσβεστεί με συναισθήματα, χρώματα κι αληθινά “σ’ αγαπώ”.
Πόσες φορές αυτά τα “τέλεια”, τα “ιδανικά” σχέδιά σου, δεν διαλύθηκαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα; Πόσες φορές τα “σωστά”, τα “προσχεδιασμένα” μονοπάτια σου, δεν καταστράφηκαν; Κι αυτό το αύριο αλήθεια, ποιος το γνωρίζει; Αυτό το αύριο, ποιος μπορεί να το ορίσει;
Μίλησέ μου για αταίριαστους έρωτες, να σου πω πώς με διέλυσαν οι ταιριαστοί μου. Μίλησέ μου για λάθος επιλογές, να σου πω πώς πήραν φωτιά οι σωστές μου. Μίλησέ μου για ακατάλληλες αγάπες, να σου πω πώς με κατέστρεψαν οι κατάλληλές μου. Μίλησέ μου για λάθη, συνέπειες, χάσματα και διαφορές κι έλα να σου πω για αγκαλιές που μέσα τους χάνεσαι, φιλιά που σε ταξιδεύουν, χαμόγελα που παραδίνεσαι. Μίλησέ μου για αταίριαστους έρωτες κι έλα να σου πω γι’ αγάπη…
Έλα να σου πω για βράδια που προσεύχεσαι να μην τελειώσουν, για στιγμές που θα έδινες τη ζωή σου να κρατήσουν για πάντα. Έλα να σου πω για φιλιά γεμάτα ψυχή κι αγκαλιές γεμάτες καρδιά. Έλα να σου πω για χαμόγελα γεμάτα φως και για βλέμματα γεμάτα χρώματα. Έλα να σου πω για τη ζωή, αυτή που λες πως δεν πρέπει να χαραμίζεται. Έλα να σου πω πως κάθε μικρό δευτερόλεπτό της μετράει και πρέπει να το ζούμε όπως ορίζει το “είναι” μας. Κι αυτές οι συνέπειες που λες… θα πληρωθούν ίσως, μα θα έχουν αποσβεστεί μέχρι και την τελευταία. Θα έχουν αποσβεστεί με στιγμές, χαμόγελα και αναμνήσεις. Θα έχουν αποσβεστεί με συναισθήματα, χρώματα κι αληθινά “σ’ αγαπώ”.
Πόσες φορές αυτά τα “τέλεια”, τα “ιδανικά” σχέδιά σου, δεν διαλύθηκαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα; Πόσες φορές τα “σωστά”, τα “προσχεδιασμένα” μονοπάτια σου, δεν καταστράφηκαν; Κι αυτό το αύριο αλήθεια, ποιος το γνωρίζει; Αυτό το αύριο, ποιος μπορεί να το ορίσει;
Μίλησέ μου για αταίριαστους έρωτες, να σου πω πώς με διέλυσαν οι ταιριαστοί μου. Μίλησέ μου για λάθος επιλογές, να σου πω πώς πήραν φωτιά οι σωστές μου. Μίλησέ μου για ακατάλληλες αγάπες, να σου πω πώς με κατέστρεψαν οι κατάλληλές μου. Μίλησέ μου για λάθη, συνέπειες, χάσματα και διαφορές κι έλα να σου πω για αγκαλιές που μέσα τους χάνεσαι, φιλιά που σε ταξιδεύουν, χαμόγελα που παραδίνεσαι. Μίλησέ μου για αταίριαστους έρωτες κι έλα να σου πω γι’ αγάπη…
Κική Γιοβανοπούλου
gynaikaeimai
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.