Και κάθε τέτοια μέρα φέρνω στη μνήμη μου...
Μεγάλη Πέμπτη! Κόκκινη Πέμπτη την έλεγε η γιαγιά γιατί βάφουμε τα αυγά! Μάλλον όμως υπήρχε κι άλλος λόγος που αυτή η Πέμπτη βαφτίστηκε «κόκκινη».
Κάθε τέτοια μέρα το μυαλό μου πάει πίσω...
Πολλά χρόνια πριν, τότε που μικρό κοριτσάκι στην αυλή της γιαγιάς που οι μυρωδιές του ασβέστη μπερδεύονταν με το μεθυστικό άρωμα της ανθισμένης πασχαλιάς κι όλοι περίμεναν με καρτερία το Πάσχα!
Ποτέ δεν αγάπησα τη Μ. Πέμπτη… γιατί ήταν κόκκινη Πέμπτη για τον Ασπρούλη, το Μαυρούλη, τον Κανέλο, τον Ψαρή! Κάθε χρόνο μεγαλώναμε στην αυλή της γιαγιάς ένα κατσικάκι! Το ταΐζαμε από μωρό με το μπιμπερό, παίζαμε και τρέχαμε μαζί του, ήταν το φιλαράκι μας και το αγαπούσαμε!!
Θυμάμαι κάθε Μ. Τετάρτη το βράδυ ο παππούς του φορούσε μια κόκκινη κορδέλα στο λαιμό, σύμβολο για τη σφαγή που θ’ ακολουθούσε…
Κι ύστερα μας μάζευε τα εγγόνια του, να μας πει την ιστορία της «κόκκινης κορδέλας»…
«Παιδιά μου, απόψε ο Ασπρούλης θα ονειρευτεί ότι είναι σ’ ένα λιβάδι και φοράει στο λαιμό του μια κόκκινη κορδέλα, κτλ… κτλ…»
Ο παππούς είχε πολύ όμορφο τρόπο ν’ αφηγείται ιστορίες και να τις κάνει να φαντάζουν αληθινές!
Λάτρευα να τον ακούω να τις λέει. Όλες! Εκτός απ’ αυτήν…
Όση ώρα την αφηγούνταν μ’ έπνιγαν αισθήματα λύπης, πίκρας και απέραντης οργής για την «τύχη» του μικρού μου φίλου και θυμού (και ναι! ) ως και μίσους για τον παππού!
Το παιδικό μυαλουδάκι τρελαινόταν… Δεν μπορούσε να χωρέσει τόση δυστυχία και σπαραγμό!
Μα πώς είναι δυνατόν να του το κάνουμε αυτό;
Μέχρι σήμερα να παίζουμε μαζί του και σε δυο μέρες να τον φάμε;
Μα ποιο έθιμο το προστάζει αυτό;
Κάθε Μ. Τετάρτη κοιμόμουν μέσα σε δάκρυα…
Κάθε Μ. Πέμπτη ξυπνούσα αξημέρωτα και με τα μικρότερα αδέρφια μου παίρναμε το δρόμο για την απέναντι πλαγιά…
Εκεί, έλεγε η γιαγιά –για να μας παρηγορήσει!- ότι θα κρυφτεί ο Ασπρούλης που θα το σκάσει απ’ τον στάβλο το βράδυ. Όμως εμείς δε γελιόμασταν! Πηγαίναμε εκεί, όχι για να τον βρούμε αλλά για να μην ακούσουμε την ύστατη φωνή του… κι ευχόμασταν να τους ξεφύγει και να γλιτώσει!
Μα ποτέ, δε τους ξέφυγε, κανένας Ασπρούλης! Ποτέ!
Ποτέ δε γυρίσαμε και να είναι στην αυλή για να παίξει μαζί μας…
Ξέφυγε, έλεγε η γιαγιά και κρύφτηκε στο βουνό… και τάχα δεν ήταν ο Ασπρούλης το κατσικάκι αυτό που το έφτιαχνε γεμιστό την Κυριακή του Πάσχα!
Μέχρι σήμερα, αυτός είναι ο λόγος που δεν τρώω κατσίκι ή αρνί…
Και κάθε τέτοια μέρα φέρνω στη μνήμη μου πολύ έντονα όλες εκείνες τις παιδικές θύμησες και τον γλυκύτατο παππού μου που «μισούσα» αυτές τις 3 μέρες κάθε χρόνο και ΛΑΤΡΕΥΑ τις υπόλοιπες 362…
Κάθε τέτοια μέρα το μυαλό μου πάει πίσω...
Πολλά χρόνια πριν, τότε που μικρό κοριτσάκι στην αυλή της γιαγιάς που οι μυρωδιές του ασβέστη μπερδεύονταν με το μεθυστικό άρωμα της ανθισμένης πασχαλιάς κι όλοι περίμεναν με καρτερία το Πάσχα!
Ποτέ δεν αγάπησα τη Μ. Πέμπτη… γιατί ήταν κόκκινη Πέμπτη για τον Ασπρούλη, το Μαυρούλη, τον Κανέλο, τον Ψαρή! Κάθε χρόνο μεγαλώναμε στην αυλή της γιαγιάς ένα κατσικάκι! Το ταΐζαμε από μωρό με το μπιμπερό, παίζαμε και τρέχαμε μαζί του, ήταν το φιλαράκι μας και το αγαπούσαμε!!
Θυμάμαι κάθε Μ. Τετάρτη το βράδυ ο παππούς του φορούσε μια κόκκινη κορδέλα στο λαιμό, σύμβολο για τη σφαγή που θ’ ακολουθούσε…
Κι ύστερα μας μάζευε τα εγγόνια του, να μας πει την ιστορία της «κόκκινης κορδέλας»…
«Παιδιά μου, απόψε ο Ασπρούλης θα ονειρευτεί ότι είναι σ’ ένα λιβάδι και φοράει στο λαιμό του μια κόκκινη κορδέλα, κτλ… κτλ…»
Ο παππούς είχε πολύ όμορφο τρόπο ν’ αφηγείται ιστορίες και να τις κάνει να φαντάζουν αληθινές!
Λάτρευα να τον ακούω να τις λέει. Όλες! Εκτός απ’ αυτήν…
Όση ώρα την αφηγούνταν μ’ έπνιγαν αισθήματα λύπης, πίκρας και απέραντης οργής για την «τύχη» του μικρού μου φίλου και θυμού (και ναι! ) ως και μίσους για τον παππού!
Το παιδικό μυαλουδάκι τρελαινόταν… Δεν μπορούσε να χωρέσει τόση δυστυχία και σπαραγμό!
Μα πώς είναι δυνατόν να του το κάνουμε αυτό;
Μέχρι σήμερα να παίζουμε μαζί του και σε δυο μέρες να τον φάμε;
Μα ποιο έθιμο το προστάζει αυτό;
Κάθε Μ. Τετάρτη κοιμόμουν μέσα σε δάκρυα…
Κάθε Μ. Πέμπτη ξυπνούσα αξημέρωτα και με τα μικρότερα αδέρφια μου παίρναμε το δρόμο για την απέναντι πλαγιά…
Εκεί, έλεγε η γιαγιά –για να μας παρηγορήσει!- ότι θα κρυφτεί ο Ασπρούλης που θα το σκάσει απ’ τον στάβλο το βράδυ. Όμως εμείς δε γελιόμασταν! Πηγαίναμε εκεί, όχι για να τον βρούμε αλλά για να μην ακούσουμε την ύστατη φωνή του… κι ευχόμασταν να τους ξεφύγει και να γλιτώσει!
Μα ποτέ, δε τους ξέφυγε, κανένας Ασπρούλης! Ποτέ!
Ποτέ δε γυρίσαμε και να είναι στην αυλή για να παίξει μαζί μας…
Ξέφυγε, έλεγε η γιαγιά και κρύφτηκε στο βουνό… και τάχα δεν ήταν ο Ασπρούλης το κατσικάκι αυτό που το έφτιαχνε γεμιστό την Κυριακή του Πάσχα!
Μέχρι σήμερα, αυτός είναι ο λόγος που δεν τρώω κατσίκι ή αρνί…
Και κάθε τέτοια μέρα φέρνω στη μνήμη μου πολύ έντονα όλες εκείνες τις παιδικές θύμησες και τον γλυκύτατο παππού μου που «μισούσα» αυτές τις 3 μέρες κάθε χρόνο και ΛΑΤΡΕΥΑ τις υπόλοιπες 362…
Χριστίνα Ζαμπούνη
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.