Η ζωή δεν είναι εύκολη, το ξέρουμε όλοι. Είναι άλλη μία από τις ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, αλλά σε ένα βαθμό είναι και αλήθεια.
Το κλάμα πολλές φορές θεωρείται ως μια ένδειξη αδυναμίας. Παλαιά πρότυπα τύπου «οι άνδρες δεν κλαίνε», «κανείς δεν αξίζει τα δάκρυά σου» και «μη κλαις» είναι προγράμματα τα οποία απέχουν πολύ από την αλήθεια. Προγράμματα που μάλλον κακό κάνουν, παρά καλό.
Αν η βιολογία σου δεν χρειαζόταν το κλάμα, δεν θα υπήρχε μέσα της ως λειτουργία. Δεν θα είχες αυτούς τους δακρυϊκούς αδένες.
Τα δάκρυα χωρίζονται σε 3 τύπους:
• Βασικά Δάκρυα (Λίπανση και καθαρισμός)
• Αντανακλαστικά Δάκρυα (Προστασία)
• Ψυχικά Δάκρυα / Κλάμα (Αποφόρτιση, συγκίνηση και απελευθέρωση περισσότερων πρωτεϊνικών ορμονών)
Άρα, από τη μία, τα ψυχικά δάκρυα είναι απαραίτητα για το λεγόμενο ξέσπασμα, αποφόρτιση ή απελευθέρωση. Είναι ένας τρόπος ή δικλείδα ασφαλείας του σώματος για να μην «σκάσεις», να μη το κρατήσεις μέσα σου. Από την άλλη, το να επιτρέψεις αυτή την απαραίτητη λειτουργία να εκφραστεί, συνήθως, όχι μόνο δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά δύναμης.
Όχι μόνο δικαιούσαι λοιπόν να κλάψεις, αλλά είναι και απαραίτητο, όπου χρειάζεται και εντός του προσωπικού σου μέτρου. Δεν θέλεις κανένα άκρο αλλά την μεσότητα.
Αυτό που πρέπει όμως να κάνεις, είναι να σταματήσεις να κλαίγεσαι. Όσο ανάγκη κι αν έχεις για να ζήσεις αυτό το όποιο δράμα, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να προχωρήσεις. Να σταματήσεις να κλαίγεσαι, να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου, και να λάβεις θέση και δράση. Και ασφαλώς, για να το κάνεις αυτό χρειάζεται να βρεις αυτή την Δύναμη που έχεις μέσα σου.
Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή κοιτώντας από τον καθρέφτη πίσω, ούτε με την όπισθεν. Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν. Αυτό που έχεις στα χέρια σου είναι το κάθε τώρα, και το αύριο που σε περιμένει. Η ζωή πηγαίνει και θα πηγαίνει μπροστά, με ή χωρίς εσένα. Πήγαινε μαζί της.
Το κλάμα πολλές φορές θεωρείται ως μια ένδειξη αδυναμίας. Παλαιά πρότυπα τύπου «οι άνδρες δεν κλαίνε», «κανείς δεν αξίζει τα δάκρυά σου» και «μη κλαις» είναι προγράμματα τα οποία απέχουν πολύ από την αλήθεια. Προγράμματα που μάλλον κακό κάνουν, παρά καλό.
Αν η βιολογία σου δεν χρειαζόταν το κλάμα, δεν θα υπήρχε μέσα της ως λειτουργία. Δεν θα είχες αυτούς τους δακρυϊκούς αδένες.
Τα δάκρυα χωρίζονται σε 3 τύπους:
• Βασικά Δάκρυα (Λίπανση και καθαρισμός)
• Αντανακλαστικά Δάκρυα (Προστασία)
• Ψυχικά Δάκρυα / Κλάμα (Αποφόρτιση, συγκίνηση και απελευθέρωση περισσότερων πρωτεϊνικών ορμονών)
Άρα, από τη μία, τα ψυχικά δάκρυα είναι απαραίτητα για το λεγόμενο ξέσπασμα, αποφόρτιση ή απελευθέρωση. Είναι ένας τρόπος ή δικλείδα ασφαλείας του σώματος για να μην «σκάσεις», να μη το κρατήσεις μέσα σου. Από την άλλη, το να επιτρέψεις αυτή την απαραίτητη λειτουργία να εκφραστεί, συνήθως, όχι μόνο δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά δύναμης.
Όχι μόνο δικαιούσαι λοιπόν να κλάψεις, αλλά είναι και απαραίτητο, όπου χρειάζεται και εντός του προσωπικού σου μέτρου. Δεν θέλεις κανένα άκρο αλλά την μεσότητα.
Αυτό που πρέπει όμως να κάνεις, είναι να σταματήσεις να κλαίγεσαι. Όσο ανάγκη κι αν έχεις για να ζήσεις αυτό το όποιο δράμα, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να προχωρήσεις. Να σταματήσεις να κλαίγεσαι, να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου, και να λάβεις θέση και δράση. Και ασφαλώς, για να το κάνεις αυτό χρειάζεται να βρεις αυτή την Δύναμη που έχεις μέσα σου.
Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή κοιτώντας από τον καθρέφτη πίσω, ούτε με την όπισθεν. Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν. Αυτό που έχεις στα χέρια σου είναι το κάθε τώρα, και το αύριο που σε περιμένει. Η ζωή πηγαίνει και θα πηγαίνει μπροστά, με ή χωρίς εσένα. Πήγαινε μαζί της.
Αθανάσιος Στεργίου
enallaktikidrasi
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.