Ένας χωρισμός, ποτέ δεν είναι το τέλος, παιδί μου

0

Προτιμούν μια ζωή ήρεμη και όχι μπελάδες και φωνές.

Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια τα ποσοστά των διαζυγίων αυξάνονται διαρκώς και έτσι τα παιδιά αναγκάζονται να βαδίσουν στο μονοπάτι των γονιών τους. Και έτσι κάποιες πληγές κλείνουν ενώ άλλες ανοίγουν. Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο; Ποιος μπορεί να αρνηθεί μια ζωή έτοιμη, να την γκρεμίσει και να ξεκινήσει από το μηδέν;

Και όμως, γίνεται και πιστεύω πως όταν γίνεται, είναι σωστό. Και μετά ακούς το παιδί να λέει: Οι γονείς μου χώρισαν. Και λοιπόν; Ναι καταλαβαίνω ότι αλλάζει η ζωή σου, ότι αυτά που θα ήθελες να κάνεις τώρα θα γίνουν αργότερα, ότι θα επιθυμούσες να ζεις μια ζωή δεμένη και ενωμένη και όχι χωρισμένη αλλά πίστεψέ με, όσο δύσκολο και αν φαίνεται είναι για καλό σου.

Το ξέρω ότι η ψυχή πονάει και κλαίει αργά μέσα της, σαν μια πέτρα που δεν μπορεί να σηκώσει αλλά είναι πολύ χειρότερο και πολύ πιο επώδυνο αντί για χωρισμό να βίωνες έναν θάνατο. Εκεί είναι που πρέπει να βάλεις μεγάλη δύναμη για να αντέξεις. Για αυτό λοιπόν, ένας χωρισμός ποτέ δεν είναι το τέλος. Είναι απλώς η αρχή για μια νέα ζωή.

Μπες για λίγο στην θέση των γονιών σου. Για να μην αντέξουν σημαίνει ότι αυτά που τους χωρίζουν είναι περισσότερα από αυτά που τους ενώνουν. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπούν και ότι δεν θα είναι δίπλα σου. Πάντα θα σε στηρίζουν και θα χαίρονται με την πρόοδό σου. Θα είναι μαζί σου στις δύσκολες στιγμές αλλά και στις χαρές σου. Τώρα, θα μου πεις ότι υπάρχουν και ζευγάρια που ανέχονται τις καταστάσεις και πνίγουν τα λόγια στην σιωπή, για διάφορους λόγους και δεν χωρίζουν. Επιλογή τους θα σου πω.

Προτιμούν μια ζωή ήρεμη και όχι μπελάδες και φωνές. Μην τους ζηλεύεις όμως. Να ξέρεις πως πολλές φορές οι δρόμοι κάποιων ανθρώπων πρέπει να χωρίζουν και όχι πάντα από επιλογή αλλά από ανάγκη. Όταν ζεις καταστάσεις που σε φέρνουν στο αμήν, που σε κάνουν να απαξιώνεις την ύπαρξή σου και να κρεμούν την ζωή σου από μια λεπτή κλωστή, τότε ναι τα τινάζεις όλα.

Σκέψου, λοιπόν, παιδί μου, πως όταν οι γονείς σου αποφασίσουν να χωρίσουν, είναι γιατί δεν υπάρχουν πλέον όρια και αντοχές. Τι προτιμάς λοιπόν; Να βλέπεις καταστάσεις που σε στεναχωρούν και δύο ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να μοιραστούν πέρα από τα τυπικά; Ή δύο ανθρώπους ευτυχισμένους έστω και μακριά αλλά καλά;
Είναι δύσκολο να το δεχτείς και το καταλαβαίνω. Όσο πιο μικρός είσαι όλο και πιο δύσκολο. Αλλά μην νομίζεις, και φοιτητής να είσαι ή ακόμα και μεγαλύτερος πάλι δύσκολο είναι. Στεναχωριέσαι αλλά δεν σε επηρεάζει τόσο πολύ. Προσπαθείς να βάλει σε τάξη την δική σου ζωή που είναι μπερδεμένη. Η ζωή των άλλων είναι δική τους και αυτοί είναι υπεύθυνοι. Και όταν θυμάσαι αυτό, σκέψου πως κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη κάποιον να τον αγαπήσει ολοκληρωτικά και να του δώσει συναισθήματα…Γιατί όχι και οι γονείς σου;

Νικόλ Παπαδοπούλου
ewoman

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top