Το Πάσχα της αθωότητας

0

Πού πήγανε οι ανθισμένες πασχαλιές;

Άνοιξη…μενεξεδιά.
Τότε που χαρούμενοι παίζαμε στην διπλανή αυλή και ο αέρας μύριζε λουλούδια. Όλα είχαν μια μυσταγωγία, έναν σκοπό, θαρρείς και οι ζωές όλων μας προετοιμάζονταν για Πάσχα!

Σάββατο του Λαζάρου.

Η γιαγιά μας είχε πλέξει λευκά, δαντελένια καλαθάκια στολισμένα με κόκκινη κορδέλα και η πορεία ξεκινούσε.
Τα κορίτσια τραγουδούσαν πρωί πρωί τα κάλαντα και μάζευαν αυγά για να τα βάψουμε Μ.Πέμπτη.
Το βράδυ γιόρταζε ο θείος Λάζαρος και τα παιδάκια παίζανε στην αυλή του σπιτιού του.
Τι αυλή ήταν αυτή! Ένας μικρός παράδεισος! Λουλουδιαστός με γλάστρες κοκκινες και παρτέρια ασπρισμένα.
Μέσα στο σπίτι οι μεγάλοι γιόρταζαν…έπιναν και δοκίμαζαν τα μεζεδάκια της θείας Ζωής, που απ’ το τίποτα ετοίμαζε τραπέζι!
Κάποτε γιόρταζαν οι άνθρωποι και ήταν ευτυχισμένοι με τα λίγα, τα απλά και εκεί πάνω στο φαγοπότι έπιαναν να τραγουδούν κάποιο παλιό μικρασιάτικο σκοπό. Θυμάμαι τα γέλια, τα δικά μας τα ανέμελα. Θυμάμαι πως φορούσαμε ρούχα ανοιξιάτικα.

Φουστανάκια καινούργια αγορασμένα για το Πάσχα, ζακέτες λεπτές και τρουακάρ άσπρες κάλτσες. Πού πήγανε οι εποχές; Όλα είχαν ένα σκοπό. Την αναγέννηση, την κάθαρση, το ξύπνημα απ’ του χειμώνα το λήθαργο.
Άνοιξη! Άνοιξη στα σπίτια που οι νοικοκυρές έκαναν γενική καθαριότητα, που φύτευαν λουλούδια, που κρέμαγαν ένα μικρό κόκκινο μαντήλι την ώρα που έβαφαν τα αυγά Μ.Πέμπτη.

Μ.Πέμπτη. Τα αγόρια έβγαιναν και τραγουδούσαν. “Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα, σήμερα όλοι θλίβουνται και τα βουνά λυπούνται” Άνοιξη…

Μ.Παρασκευή η μαμά μας πήγαινε να δούμε τους επιτάφιους σε όσες πιο πολλές εκκλησιές. Περνούσαμε από κάτω, για ευλογία.

Μ.Σάββατο γυρνούσαμε απ’ την Ανάσταση και ο κόσμος αγαπιόταν στους δρόμους. Λέγανε Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη με χαρούμενη καρδιά, καθαρά βλέμματα, αυθόρμητα χαμόγελα.

Κυριακή του Πάσχα… από νωρίς βοηθούσαμε στο γύρισμα του αρνιού, όλοι μικροί, μεγάλοι. Οι οικογένειες μαζεύονταν, γλεντούσαν. Άνοιξη…που χάθηκε αυτή η εποχή; Κρατάει πλέον τόσο λίγο! Μόλις γεννιέται, πεθαίνει εφηβη , από το Καλοκαίρι….

Πόσες αναμνήσεις. Χρόνια ανέφελα. Χρόνια ανέμελα, που δεν ξαναγυρνούν.
Ίσως να μην είναι και τώρα όλα τόσο διαφορετικά. Ίσως αλλάξαμε εμείς. Ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Η παιδική καρδιά, τάβλεπε όλα όμορφα και άφησε αναμνήσεις ανεξίτηλες. Το Πάσχα της αθωότητας έφυγε και μαζί με το φευγιό του ξέφτισαν πολλά. Εμείς οι ίδιοι! Κοιτάμε μέσα μας και αναρωτιόμαστε πού πήγαμε…
Πού πήγανε οι ανθισμένες πασχαλιές, και κείνα τα μικρά γαλάζια όνειρα πώς τα αφήσαμε στη λήθη;
Άνοιξη, Πάσχα, δύο κόκκινα αυγά, ένα φιλί.

Χριστός Ανέστη! Αληθώς ο Κύριος!

Εν Στρατώνι Χαλκιδικής 1966 Πάσχα Σ.Π

Και τι δεν θα έδινα για ένα παιδικό μου Πάσχα

Ένα Πάσχα που να πηγαίνω νυσταγμένος στην Ανάσταση
με τα καινούρια μου ρούχα και με όλη την οικογένεια μαζί

Ένα Πάσχα με το σάλιο της καλής μου γιαγιάς ακόμη στα μάτια μου
προσπαθώντας να μου τα πλύνει πρόχειρα στην πόρτα του σπιτιού της για τα μάτια του κόσμου

Ένα Πάσχα με το κόκκινο αυγό στην τσέπη μου μετά τις δοκιμές του πατέρα μου στα δόντια του για να δει αν είναι γερό

Ένα Πάσχα όπου το χέρι μου θα το κρατά η αγαπημένη μου μητέρα
Αχ αυτό το χέρι και το βλέμμα της προς τα κάτω για να με προσέχει

Ένα Πάσχα με την μικρή μου αδελφή μονίμως να κλαίει

Ένα Πάσχα με τον Πατέρα μου να ακολουθεί καμαρώνοντας μας

Ένα Πάσχα με τους συγγενείς και φίλους να γελάνε και να αγκαλιάζουν τους πάντες

Ένα Πάσχα που ένα ολόκληρο χωριό
το μικρό Στρατώνι γιόρταζε την δική του Ανάσταση

Όλες αυτές οι μελωδίες των ασμάτων
από τους άμαθους ψάλτες της μικρής μας εκκλησίας
της Αγίας Βαρβάρας ήταν
ότι ποιο θεϊκό θυμάμαι
ότι ποιο γλυκό έχω ακούσει

Όλες αυτές οι μυρωδιές αγάπης στόλισαν τα κύτταρά μου ευτυχία και με ακολουθούν έως σήμερα

Ένα Πάσχα που η ανηφόρα του Γολγοθά του πήγαινε στην εκκλησιά, γινόταν η κατηφόρα της Ανάστασης στο σπίτι και στην μαγειρίτσα της γιαγιάς Αμαλίας

Και πάλι φιλιά
Και πάλι αγκαλιές
Και πάλι χασμουρητά και κλάματα
Και πάλι η αγκαλιά την μάνας μου

Αχ όλα μου τα χρόνια μου να ήταν πάντα ένα παιδικό Πάσχα
Δέκα λεπτά Ανάστασης μια αιωνιότητα θύμισες

Να γιατί τα δάκρυα έχουν αξία
Γιατί καθαρίζουν τις μνήμες κάποιες φορές…

Εν Στρατώνι Χαλκιδικής 1966 Σπύρος Ποδαράς παιδί

Της Χαράς Μαζίδη
anapnoes
Ετικέτα:

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
* Οτι δημοσιεύουμε δεν σημαίνει ότι το υιοθετούμε.
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.

Τα Μπουλούκια

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Δημοσίευση σχολίου (0)
To Top