Για δες! Το παλικαράκι μου μεγάλωσε!
Σάββατο πρωί, αγκαλιά με την κουβερτούλα μου και μια κούπα καφέ, ρουφούσα την ηρεμία που σου δίνει ένα μπαλκόνι γεμάτο πολύχρωμα λουλούδια…
Ένας λόγος που αγαπώ τα Σάββατα είναι αυτός! Το πρωινό ξύπνημά τους κι οι στιγμές της απόλυτης ηρεμίας και χαλάρωσης πριν ξεκινήσει «το τρέξιμο του Σαββάτου», όπως, για κάθε εργαζόμενη γυναίκα που πρέπει να προλάβει ένα σωρό υποχρεώσεις σε μια μέρα που υποτίθεται πως θα ξεκουραστεί από τη δουλειά της! Χα! αστειάκι…
Κι όμως κάτι τέτοιες στιγμές αντιλαμβάνεσαι πόσο όμορφη είναι η ζωή και πόσο πλούσιος είσαι μόνο με ένα φλιτζάνι καφέ!
Εκεί, λοιπόν, που έλεγα πως τίποτα δε μπορεί να με ταράξει σήμερα, και αραγμένη στο συννεφάκι μου, προγραμμάτιζα τη συνέχεια της μέρας, η ζωή κρυφογελώντας μου ‘σκασε την έκπληξη!
«Μάνααα τρέχα!»… άκουσα τη φωνή του κι αμέσως κατάλαβα πως έκρυβε μια ανησυχία…
«Με χάνεις!»… ήταν οι επόμενες λέξεις που με ταρακούνησαν λίγο πάνω στο συννεφάκι μου, τ’ ομολογώ!
«Ήρθε το χαρτί… Με παίρνουν φαντάρο!»…οι λέξεις που εκείνο το πρωινό μ’ έριξαν απ’ το συννεφάκι πριν καν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι άκουσα!
Μεμιάς θυμήθηκα τα λόγια της γιαγιάς μου, της μαμάς μου, κι όλων των μεγαλυτέρων που κατά καιρούς τα επαναλαμβάνουμε όλοι μας!
«Σχολείο είναι ο στρατός! Δύσκολο! μα αναγκαίο! Αγόρια στέλνεις, άντρες σου γυρίζει!» έλεγε η γιαγιά μου… και για να θυμούνται όλοι οι άντρες το στρατιωτικό τους όντως δεν θα είναι και το πιο εύκολο…
Μια ταραχή την πήρα πρωινιάτικα και πιστέψτε με δεν ανήκω στην κατηγορία της μάνας που δε θέλει να πάνε οι κανακάρηδές της στο Στρατό. Ήδη έχω στείλει έναν φαντάρο και νιώθω περήφανη γι’ αυτό! Ξέρω πώς είναι ν’ αδειάζει το κρεβάτι του κι η αγκαλιά σου και να μετράς τις μέρες μέχρι ν’ απολυθεί…
Απλά τα συναισθήματα που κατακλύζουν την καρδιά της μάνας όταν έρθει η ώρα αυτή, είναι ανάμεικτα και καθόλου ξεκάθαρα…
Η συνειδητοποίηση πως το παιδί σου μεγάλωσε τόσο που είναι ικανό να κρατήσει όπλο και να φυλάξει σκοπιά! να προστατεύσει τα σύνορα και να υπερασπιστεί την «μαμά πατρίδα!» γεννά υπερηφάνεια μα και πανικό…
Κάπου ανάμεσα στη συγκίνηση, την ανασφάλεια, την ανησυχία, το φόβο και τον πανικό ξεπηδά η περηφάνια κι η χαρά σου πως το βλαστάρι σου μεγάλωσε τόσο που η πατρίδα το καλεί να την υπηρετήσει!…
Αυτή η περηφάνια που υπερκαλύπτει όλα τ’ άλλα συναισθήματα προς στιγμήν, αλλά ύστερα πάλι δίνει τόπο στα υπόλοιπα…
Φόβος για το άγνωστο που θ αντιμετωπίσει «το παιδί», που πιθανώς φεύγει πρώτη φορά απ’ το σπίτι, αγωνία πώς θα τα βρει, πώς θα του φανούν όλα αυτά τα «σκληρά του Στρατού», ανασφάλεια για το αν είναι έτοιμο ν’ αφήσει τη θαλπωρή του σπιτιού και τη προστασία της οικογένειας και πόσο εύκολα θα καταφέρει να προσαρμοστεί και ν’ ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του ως στρατιώτης!…
Στρατιώτης! το χτεσινό αμούστακο παιδί! που ξαφνικά σε μια στιγμή φαντάζει άντρας μπροστά σου… κι εσύ το είχες για «μικρό»…
Αυτό κι αν μοιάζει αστείο… (μα δεν είναι καθόλου!)
Καθώς τον φαντάστηκα αρματωμένο μέσα στη στολή παραλλαγής -που μάλλον θα του πέφτει κομματάκι μεγάλη- να σέρνει τις αρβύλες του, ένιωσα ξαφνικά να ταυτίζομαι με τη κάθε μάνα στρατιώτη όλων των εποχών!
Σε κάθε περίπτωση κι εποχή η μάνα του στρατιώτη, είναι η μάνα που ανησυχεί και μένει άγρυπνη τα βράδια από την αγωνία της, που τρέμει για την ασφάλεια και τη σωματική και ψυχολογική ακεραιότητα του παιδιού της που τώρα βρίσκεται στα χέρια μιας άλλης μάνας! Της μάνας πατρίδας, με ότι κινδύνους ελλοχεύει η αγκαλιά αυτή!
Δε νομίζω να υπάρχει διαφορά…
Η καρδιά της (κάθε) μάνας που το παιδί της είναι στρατιώτης, χτυπά δυο φορές πιο δυνατά μέχρι να επιστρέψει!
Χτυπά «εδώ» κι «εκεί» μαζί του…
Στο αυθόρμητο αγκάλιασμά μας ένιωσα και το δικό του χτυποκάρδι που έκρυβε φόβο κι αγωνία για το άγνωστο, να γίνεται ένα με το δικό μου! Κοίταξα το παιδί μου κατάματα, θέλοντας να «πάρω» κάθε ανασφάλεια και φόβο του μακριά, όπως όταν ήταν μικρό! Τότε, τα κατάφερνα (σχεδόν) πάντα! Τώρα, δε ξέρω…
Με πιο αντρίκεια φωνή από ποτέ, άκουσα τα λόγια που σκέπασαν σαν βάλσαμο κάθε αγωνία μου!
«Μη στεναχωριέσαι ρε μάνα! ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ!»
Στο επόμενο ανοιγοκλείσιμο των ματιών μου, το χτεσινό παιδάκι μεταμορφώθηκε σε παλίκαρος, που αντράκι θα φύγει και θα γυρίσει άντρας μέσα στη χακί του φορεσιά…
«Θα τα καταφέρουμε αγόρι μου! Το ξέρω! Το νιώθω!»…είπα κι η συγκίνηση κάλυψε κάθε αγωνία…
Για δες! Το παλικαράκι μου μεγάλωσε! και ρε γαμώτο μεγάλωσε τόσο πολύ που δε θα πιστέψει πια, (και ποτέ ξανά!) πως ο λόγος που τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα είναι εκείνο το παλιοσκουπιδάκι…
Αφιερωμένο στον Γιαννάκο μου!
Ένας λόγος που αγαπώ τα Σάββατα είναι αυτός! Το πρωινό ξύπνημά τους κι οι στιγμές της απόλυτης ηρεμίας και χαλάρωσης πριν ξεκινήσει «το τρέξιμο του Σαββάτου», όπως, για κάθε εργαζόμενη γυναίκα που πρέπει να προλάβει ένα σωρό υποχρεώσεις σε μια μέρα που υποτίθεται πως θα ξεκουραστεί από τη δουλειά της! Χα! αστειάκι…
Κι όμως κάτι τέτοιες στιγμές αντιλαμβάνεσαι πόσο όμορφη είναι η ζωή και πόσο πλούσιος είσαι μόνο με ένα φλιτζάνι καφέ!
Εκεί, λοιπόν, που έλεγα πως τίποτα δε μπορεί να με ταράξει σήμερα, και αραγμένη στο συννεφάκι μου, προγραμμάτιζα τη συνέχεια της μέρας, η ζωή κρυφογελώντας μου ‘σκασε την έκπληξη!
«Μάνααα τρέχα!»… άκουσα τη φωνή του κι αμέσως κατάλαβα πως έκρυβε μια ανησυχία…
«Με χάνεις!»… ήταν οι επόμενες λέξεις που με ταρακούνησαν λίγο πάνω στο συννεφάκι μου, τ’ ομολογώ!
«Ήρθε το χαρτί… Με παίρνουν φαντάρο!»…οι λέξεις που εκείνο το πρωινό μ’ έριξαν απ’ το συννεφάκι πριν καν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι άκουσα!
Μεμιάς θυμήθηκα τα λόγια της γιαγιάς μου, της μαμάς μου, κι όλων των μεγαλυτέρων που κατά καιρούς τα επαναλαμβάνουμε όλοι μας!
«Σχολείο είναι ο στρατός! Δύσκολο! μα αναγκαίο! Αγόρια στέλνεις, άντρες σου γυρίζει!» έλεγε η γιαγιά μου… και για να θυμούνται όλοι οι άντρες το στρατιωτικό τους όντως δεν θα είναι και το πιο εύκολο…
Μια ταραχή την πήρα πρωινιάτικα και πιστέψτε με δεν ανήκω στην κατηγορία της μάνας που δε θέλει να πάνε οι κανακάρηδές της στο Στρατό. Ήδη έχω στείλει έναν φαντάρο και νιώθω περήφανη γι’ αυτό! Ξέρω πώς είναι ν’ αδειάζει το κρεβάτι του κι η αγκαλιά σου και να μετράς τις μέρες μέχρι ν’ απολυθεί…
Απλά τα συναισθήματα που κατακλύζουν την καρδιά της μάνας όταν έρθει η ώρα αυτή, είναι ανάμεικτα και καθόλου ξεκάθαρα…
Η συνειδητοποίηση πως το παιδί σου μεγάλωσε τόσο που είναι ικανό να κρατήσει όπλο και να φυλάξει σκοπιά! να προστατεύσει τα σύνορα και να υπερασπιστεί την «μαμά πατρίδα!» γεννά υπερηφάνεια μα και πανικό…
Κάπου ανάμεσα στη συγκίνηση, την ανασφάλεια, την ανησυχία, το φόβο και τον πανικό ξεπηδά η περηφάνια κι η χαρά σου πως το βλαστάρι σου μεγάλωσε τόσο που η πατρίδα το καλεί να την υπηρετήσει!…
Αυτή η περηφάνια που υπερκαλύπτει όλα τ’ άλλα συναισθήματα προς στιγμήν, αλλά ύστερα πάλι δίνει τόπο στα υπόλοιπα…
Φόβος για το άγνωστο που θ αντιμετωπίσει «το παιδί», που πιθανώς φεύγει πρώτη φορά απ’ το σπίτι, αγωνία πώς θα τα βρει, πώς θα του φανούν όλα αυτά τα «σκληρά του Στρατού», ανασφάλεια για το αν είναι έτοιμο ν’ αφήσει τη θαλπωρή του σπιτιού και τη προστασία της οικογένειας και πόσο εύκολα θα καταφέρει να προσαρμοστεί και ν’ ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του ως στρατιώτης!…
Στρατιώτης! το χτεσινό αμούστακο παιδί! που ξαφνικά σε μια στιγμή φαντάζει άντρας μπροστά σου… κι εσύ το είχες για «μικρό»…
Αυτό κι αν μοιάζει αστείο… (μα δεν είναι καθόλου!)
Καθώς τον φαντάστηκα αρματωμένο μέσα στη στολή παραλλαγής -που μάλλον θα του πέφτει κομματάκι μεγάλη- να σέρνει τις αρβύλες του, ένιωσα ξαφνικά να ταυτίζομαι με τη κάθε μάνα στρατιώτη όλων των εποχών!
Σε κάθε περίπτωση κι εποχή η μάνα του στρατιώτη, είναι η μάνα που ανησυχεί και μένει άγρυπνη τα βράδια από την αγωνία της, που τρέμει για την ασφάλεια και τη σωματική και ψυχολογική ακεραιότητα του παιδιού της που τώρα βρίσκεται στα χέρια μιας άλλης μάνας! Της μάνας πατρίδας, με ότι κινδύνους ελλοχεύει η αγκαλιά αυτή!
Δε νομίζω να υπάρχει διαφορά…
Η καρδιά της (κάθε) μάνας που το παιδί της είναι στρατιώτης, χτυπά δυο φορές πιο δυνατά μέχρι να επιστρέψει!
Χτυπά «εδώ» κι «εκεί» μαζί του…
Στο αυθόρμητο αγκάλιασμά μας ένιωσα και το δικό του χτυποκάρδι που έκρυβε φόβο κι αγωνία για το άγνωστο, να γίνεται ένα με το δικό μου! Κοίταξα το παιδί μου κατάματα, θέλοντας να «πάρω» κάθε ανασφάλεια και φόβο του μακριά, όπως όταν ήταν μικρό! Τότε, τα κατάφερνα (σχεδόν) πάντα! Τώρα, δε ξέρω…
Με πιο αντρίκεια φωνή από ποτέ, άκουσα τα λόγια που σκέπασαν σαν βάλσαμο κάθε αγωνία μου!
«Μη στεναχωριέσαι ρε μάνα! ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ!»
Στο επόμενο ανοιγοκλείσιμο των ματιών μου, το χτεσινό παιδάκι μεταμορφώθηκε σε παλίκαρος, που αντράκι θα φύγει και θα γυρίσει άντρας μέσα στη χακί του φορεσιά…
«Θα τα καταφέρουμε αγόρι μου! Το ξέρω! Το νιώθω!»…είπα κι η συγκίνηση κάλυψε κάθε αγωνία…
Για δες! Το παλικαράκι μου μεγάλωσε! και ρε γαμώτο μεγάλωσε τόσο πολύ που δε θα πιστέψει πια, (και ποτέ ξανά!) πως ο λόγος που τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα είναι εκείνο το παλιοσκουπιδάκι…
Αφιερωμένο στον Γιαννάκο μου!
Χριστίνα Ζαμπούνη
anapnoes
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.