Αξίζεις μια αγκαλιά που θα σε νοιάζεται...
Μεγάλωσες.
Μετράς έναν αποτυχημένο γάμο, που και γάμο καλά καλά δεν τον λες, ίσα για το εθιμοτυπικό. Μετράς άπειρες σχέσεις που ήρθαν κι έφυγαν. Άλλες σε άφησαν, άλλες τις άφησες εσύ. Άλλες σε πόνεσαν, άλλες τις πόνεσες.
Κάθε μια άφησε το σημάδι της πάνω σου. Γέμισε το κορμί σου. Το κοιτάς στον καθρέφτη κι άλλες γραμμές τις αναγνωρίζεις κι άλλες όχι.
Αυτή κάτω από το στήθος, στο μέρος της καρδιάς, είναι Εκείνος. Εκείνος που έφυγε μα που ήθελες να μείνει. Που ξαναγύρισε και ξανάφυγε κι εσύ και πάλι ήθελες να μείνει. Απωθημένο στον λένε, έρωτα τον μετράς.
Χαμηλά στην κοιλιά ένα σημαδάκι δεν το αναγνωρίζεις.
Ποιος νάναι αυτός αναρωτιέσαι;
Εκείνος ο Ιταλός πριν δυο καλοκαίρια στη Σίφνο; Μήπως ο φοιτητής της Πάτρας; Στέκεις αναποφάσιστη. Δε θυμάσαι. Καλά καλά μήτε τα ονόματά τους δε θυμάσαι. Μονάχα κάποιες στιγμές, έτσι στη ροή των συνειρμών σου, ανακαλείς τυχαίες εικόνες του παρελθόντος, τυχαία ανδρικά πρόσωπα, τυχαίες συνευρέσεις.
Και κάπου εκεί, αυτή η συνειδητοποίηση του πόσοι πέρασαν, σε χτυπά στα μούτρα. Εσύ δεν ήθελες πολλούς, ήθελες μόνο έναν. Μόνο Εκείνον. Κι αφού δεν τον είχες, είπες δε θέλεις τίποτα παραπάνω από το να περνάς καλά. Αφού όχι με
Εκείνον, τότε με όποιον. Κι εκεί στα τριαντα-κάμποσα συνειδητοποιείς τα λάθη σου. Είναι η βαθιά η μοναξιά του άδειου κρεβατιού σου τις ώρες που θέλεις κάποιον αγκαλιά. Μόνο αγκαλιά και τίποτα άλλο. Όταν όλα πάνε σκατά, να σου πει ότι θα περάσει κι αυτό.
Δεν έχεις κανέναν. Γιατί κανέναν δεν άφησες να σε πλησιάσει όπως θα έπρεπε. Παντού αποστάσεις, παντού η τρέλα σου, η χαλαρότητα του περνάω καλά όπου κι όπως, με όποιον τύχει.
Τι κέρδισες πέρα από μοναξιά κι ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση;
Τίποτα.
Γιατί λες πως αγάπησες Εκείνον, μα προσηλώθηκες τόσο σ' αυτόν, που ξέχασες να αγαπάς τον εαυτό σου.
Αυτός δεν υπήρξε ποτέ αληθινά στο κάδρο σου. Κι εσύ το στόλισες με άπειρο φόντο κι έχασες το θέμα του πίνακα της ζωής σου. Έχασες εσένα.
Τις στιγμές της μεγάλης σου απελπισίας αναρωτιέσαι αν μπορείς να αλλάξεις κάτι. Αν προλαβαίνεις.
Πάντα υπάρχει χρόνος για εκείνον που αποφάσισε να αγαπήσει αληθινά τον εαυτό του.
Πάντα υπάρχει χρόνος για εκείνον που αποφάσισε να αφιερωθεί στον εαυτό του και να τον φροντίσει.
Δε γεννηθήκαμε για τη μοναξιά. Και μοναξιά, καρδιά μου, δεν είναι μόνο η απουσία κάποιου από δίπλα σου. Είναι και η παρουσία πολλών κι ανούσιων.
Αν το πήρες απόφαση να σε αγαπήσεις, κάνε το βήμα σου. Άφησε πίσω όσα σε κρατούν, τίναξε τα δεσμά των απωθημένων σου και κοίτα για μια φορά τον εαυτό σου.
Αξίζεις να σε αγαπούν. Αξίζεις μια αγκαλιά που θα σε νοιάζεται, που θα είναι εκεί για σένα.
Αν αληθινά σε αγαπήσεις, τότε δε θα αργήσεις να τη βρεις αυτή την αγκαλιά.
Αλλά να σε αγαπήσεις. Επιβάλλεται...
Μετράς έναν αποτυχημένο γάμο, που και γάμο καλά καλά δεν τον λες, ίσα για το εθιμοτυπικό. Μετράς άπειρες σχέσεις που ήρθαν κι έφυγαν. Άλλες σε άφησαν, άλλες τις άφησες εσύ. Άλλες σε πόνεσαν, άλλες τις πόνεσες.
Κάθε μια άφησε το σημάδι της πάνω σου. Γέμισε το κορμί σου. Το κοιτάς στον καθρέφτη κι άλλες γραμμές τις αναγνωρίζεις κι άλλες όχι.
Αυτή κάτω από το στήθος, στο μέρος της καρδιάς, είναι Εκείνος. Εκείνος που έφυγε μα που ήθελες να μείνει. Που ξαναγύρισε και ξανάφυγε κι εσύ και πάλι ήθελες να μείνει. Απωθημένο στον λένε, έρωτα τον μετράς.
Χαμηλά στην κοιλιά ένα σημαδάκι δεν το αναγνωρίζεις.
Ποιος νάναι αυτός αναρωτιέσαι;
Εκείνος ο Ιταλός πριν δυο καλοκαίρια στη Σίφνο; Μήπως ο φοιτητής της Πάτρας; Στέκεις αναποφάσιστη. Δε θυμάσαι. Καλά καλά μήτε τα ονόματά τους δε θυμάσαι. Μονάχα κάποιες στιγμές, έτσι στη ροή των συνειρμών σου, ανακαλείς τυχαίες εικόνες του παρελθόντος, τυχαία ανδρικά πρόσωπα, τυχαίες συνευρέσεις.
Και κάπου εκεί, αυτή η συνειδητοποίηση του πόσοι πέρασαν, σε χτυπά στα μούτρα. Εσύ δεν ήθελες πολλούς, ήθελες μόνο έναν. Μόνο Εκείνον. Κι αφού δεν τον είχες, είπες δε θέλεις τίποτα παραπάνω από το να περνάς καλά. Αφού όχι με
Εκείνον, τότε με όποιον. Κι εκεί στα τριαντα-κάμποσα συνειδητοποιείς τα λάθη σου. Είναι η βαθιά η μοναξιά του άδειου κρεβατιού σου τις ώρες που θέλεις κάποιον αγκαλιά. Μόνο αγκαλιά και τίποτα άλλο. Όταν όλα πάνε σκατά, να σου πει ότι θα περάσει κι αυτό.
Δεν έχεις κανέναν. Γιατί κανέναν δεν άφησες να σε πλησιάσει όπως θα έπρεπε. Παντού αποστάσεις, παντού η τρέλα σου, η χαλαρότητα του περνάω καλά όπου κι όπως, με όποιον τύχει.
Τι κέρδισες πέρα από μοναξιά κι ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση;
Τίποτα.
Γιατί λες πως αγάπησες Εκείνον, μα προσηλώθηκες τόσο σ' αυτόν, που ξέχασες να αγαπάς τον εαυτό σου.
Αυτός δεν υπήρξε ποτέ αληθινά στο κάδρο σου. Κι εσύ το στόλισες με άπειρο φόντο κι έχασες το θέμα του πίνακα της ζωής σου. Έχασες εσένα.
Τις στιγμές της μεγάλης σου απελπισίας αναρωτιέσαι αν μπορείς να αλλάξεις κάτι. Αν προλαβαίνεις.
Πάντα υπάρχει χρόνος για εκείνον που αποφάσισε να αγαπήσει αληθινά τον εαυτό του.
Πάντα υπάρχει χρόνος για εκείνον που αποφάσισε να αφιερωθεί στον εαυτό του και να τον φροντίσει.
Δε γεννηθήκαμε για τη μοναξιά. Και μοναξιά, καρδιά μου, δεν είναι μόνο η απουσία κάποιου από δίπλα σου. Είναι και η παρουσία πολλών κι ανούσιων.
Αν το πήρες απόφαση να σε αγαπήσεις, κάνε το βήμα σου. Άφησε πίσω όσα σε κρατούν, τίναξε τα δεσμά των απωθημένων σου και κοίτα για μια φορά τον εαυτό σου.
Αξίζεις να σε αγαπούν. Αξίζεις μια αγκαλιά που θα σε νοιάζεται, που θα είναι εκεί για σένα.
Αν αληθινά σε αγαπήσεις, τότε δε θα αργήσεις να τη βρεις αυτή την αγκαλιά.
Αλλά να σε αγαπήσεις. Επιβάλλεται...
Στεύη Τσούτση
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.