Οι χειρότερες πανδημίες που έπληξαν την ανθρωπότητα και πόσο κράτησαν (Μέρος 1ο)

αλλάζοντας ακόμα και την προκαθορισμένη έκβαση κάποιων πραγμάτων.

Και τι δεν έζησε ο άνθρωπος στη μακρά ιστορία του πάνω στη Γη, βιώνοντας από πρώτο χέρι θάνατο, πανικό και όλεθρο.

Αλλά και καταστάσεις που εξαφάνιζαν μαζικά τους πληθυσμούς, ερημώνοντας χωριά, πόλεις, χώρες και κάποιες φορές ακόμα και ηπείρους.

Στη σφαίρα των μολυσματικών ασθενειών, η πανδημία είναι το χειρότερο σενάριο. Μια εφιαλτική εικόνα, για την οποία έχουμε πια κι εμείς δυστυχώς μια καλή εκτίμηση.

Μεταδοτικές ασθένειες χτύπησαν βέβαια τον άνθρωπο από τις πρώτες του στιγμές, όταν ήταν ακόμα κυνηγός-τροφοσυλλέκτης.

Οι πραγματικές επιδημίες ξεκινούν ωστόσο πριν από 10.000 χρόνια, όταν άρχισε η γεωργική δραστηριότητα και ο άνθρωπος σχημάτισε τις πρώτες μόνιμες κοινότητές του.

Ελονοσία, φυματίωση, λέπρα, ευλογιά και γρίπη είναι πράγματα που αντιμετώπισαν ακόμα και αυτοί οι μακρινοί πρόγονοί μας.

Η παλιότερη επιδημία που έχει φέρει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη μάς έρχεται από την Κίνα, όταν ένας ολόκληρος προϊστορικός οικισμός (Hamin Mangha) σβήστηκε από τον χάρτη πριν από 5.000 χρόνια. Τα πτώματα των νεκρών στοιβάχτηκαν σε ένα σπίτι, το οποίο παραδόθηκε στις φλόγες.

Όσο πιο πολιτισμένος γινόταν όμως ο άνθρωπος, όσο πιο μακριά τον έφταναν οι εμπορικοί του δρόμοι, τόσο πιο εκτεταμένες γίνονταν οι επιδημίες.

Κάποιες μάλιστα διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, πάντα για κακό, αλλάζοντας ακόμα και την προκαθορισμένη έκβαση κάποιων πραγμάτων.

430-426 π.Χ. – Ο Λοιμός των Αθηνών

Η παλιότερη καταγεγραμμένη πανδημία συνέβη κατά τον δεύτερο χρόνο του Πελοποννησιακού Πολέμου. Προήλθε, κατά τον Θουκυδίδη, από την Αιθιοπία, εξαπλώθηκε στη Λιβύη και την Αίγυπτο και κατέφτασε στον Πειραιά, όπου πέρασε από τα Μακρά Τείχη μέσα στην πολιορκούμενη από τους Σπαρτιάτες Αθήνα.

Ο Λοιμός των Αθηνών χτύπησε σε τρία κύματα (το 430, το 429 και το 427-426 π.Χ.), εξαφάνισε ακόμα και το 1/3 του πληθυσμού της πόλης (μεταξύ αυτών και ο Περικλής) και την αποδυνάμωσε τόσο που προσυπέγραψε την πτώση της.

Πιστεύεται πως ήταν τυφοειδής πυρετός, αν και έχουν προταθεί ως υπεύθυνοι πάνω από 30 παθογόνοι μικροοργανισμοί.

165-180 μ.Χ. – Ο Λοιμός του Αντωνίνου

Γνωστή και ως Πανούκλα του Γαληνού, αυτή τη φορά ήταν οι ρωμαίοι λεγεωνάριοι που γύρισαν από την εκστρατεία στη Μέση Ανατολή που έφεραν στη Ρώμη την καταστροφή.

Ευλογιά ή ιλαρά υποπτεύονται οι ιστορικοί πως ήταν η επιδημία που μπορεί να σκότωσε ακόμα και 5 εκατ. ανθρώπους στα εδάφη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Στα θύματά της ήταν και ο αυτοκράτορας Λεύκιος Βέρος, που συγκυβερνούσε με τον αδερφό του, Μάρκο Αυρήλιο Αντωνίνο. Σύμφωνα με τον ιστορικό Κάσσιο Δίων, έφτασε να προκαλεί ακόμα και 2.000 θανάτους τη μέρα στη Ρώμη.

Ο βαρύς φόρος αίματος στις τάξεις του στρατού αποδυνάμωσε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στον κολοφώνα μάλιστα της ακμής της, αφήνοντάς τη βορά στις επιθέσεις των «Βαρβάρων». Ήταν το τέλος της λεγόμενης Ρωμαϊκής Ειρήνης...

250-262 μ.Χ. – Η Πανώλη του Κυπριανού

Πήρε το όνομά της από τον γνωστότερο άνθρωπο που μας είπε γι’ αυτή, τον πρωτοχριστιανό επίσκοπο Καρχηδόνας, Θάσκιο Καικίλιο Κυπριανό. Ο Άγιος Κυπριανός την είδε μάλιστα ως σημάδι για το τέλος του κόσμου.

Οι ιστορικοί τοποθετούν την έναρξή της στην Αιθιοπία, από όπου εξαπλώθηκε σε όλη τη βόρεια Αφρική, περνώντας κατόπιν στη Ρώμη, πίσω στην Αίγυπτο και παντού μετά στα εδάφη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Δεν αποκλείεται να ήταν η πρώτη πανδημία γρίπης που γνώρισε η ανθρωπότητα. Για άλλη μια φορά η πανδημία γονάτισε τη Ρώμη, σκοτώνοντας ακόμα και 5.000 πολίτες τη μέρα.

Η εκτεταμένη έλλειψη στρατιωτικού προσωπικού εξασθένισε τόσο την αυτοκρατορία που προκάλεσε τη λεγόμενη Αυτοκρατορική Κρίση, μισό σχεδόν αιώνα πολιτικής αναταραχής, εμφύλιων συγκρούσεων, εξεγέρσεων και επιδρομών που απείλησαν την ύπαρξη της Ρώμης.

541-549 μ.Χ. – Η Πανώλη του Ιουστινιανού

Εμφανίστηκε στην Αίγυπτο και βρήκε τον δρόμο της ως την καρδιά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Και ήταν πιθανότατα η πρώτη καταγεγραμμένη επιδημία βουβωνικής πανώλης, της λοιμώδους νόσου που προκαλείται από το βακτήριο βάκιλος του Γερσίν δηλαδή.

Η πανδημία έπληξε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου και έπληξε δύο κραταιές αυτοκρατορίες, τόσο την Ανατολική Ρωμαϊκή όσο και αυτή των Σασσανιδών στην Περσία. Αλύπητα χτυπήθηκε και η Κωνσταντινούπολη, με 5.000 θανάτους τη μέρα. Η πόλη ερήμωσε, χάνοντας τον μισό σχεδόν πληθυσμό της.

Η Πανώλη του Ιουστινιανού ήταν η πρώτη μεγάλης κλίμακας καταστροφική πανδημία, διεκδικώντας βαρύτατο φόρο αίματος.

Κάπου 25 εκατ. άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ματαιώνοντας τα μεγαλόπνοα σχέδια του Ιουστινιανού να ανακτήσει τα χαμένα δυτικά εδάφη της Ρώμης.

Τα επόμενα κύματα της πανούκλας στους δύο αιώνες που θα ακολουθούσαν θα έστελναν τους νεκρούς στα 50 εκατομμύρια, το 26% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ακόμα και ο Ιουστινιανός χτυπήθηκε από την πανούκλα, επιβίωσε ωστόσο...

1347-1351 – Ο Μαύρος Θάνατος

Η τελευταία επανεμφάνιση της Πανώλης του Ιουστινιανού έλαβε χώρα κατά το 750 μ.Χ. Η ανθρωπότητα πίστεψε πως τέλειωσε με την πανούκλα, έξι αιώνες όμως αργότερα έμελλε να ζήσει ακόμα πιο ανατριχιαστικές καταστάσεις.

Η Μαύρη Πανώλη, όπως λέγεται συχνά το μεσαιωνικό αυτό ξέσπασμα βουβωνικής πανώλης, σκότωσε ακόμα και 200 εκατ. ανθρώπους σε Ευρώπη, Ασία και Βόρεια Αφρική. Οι μετριοπαθέστερες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 75 εκατ. νεκρούς, ενώ οι πιο απαισιόδοξες φτάνουν τον αριθμό στα 200 εκατομμύρια. Μέσα σε μια πενταετία.

Ο Μαύρος Θάνατος εξαφάνισε το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι πρώτες εστίες του ήταν πιθανότατα στην Ασία και η πανούκλα μετακινήθηκε προς τα δυτικά με τα καραβάνια και τις εμπορικές αποστολές.

Από τα λιμάνια της Σικελίας τρύπωσε στην Ευρώπη και τα πτώματα ήταν τόσο πολλά που δεν μπορούσαν να ενταφιαστούν. Παρέμεναν να σαπίζουν στις πόλεις, πνίγοντας την ατμόσφαιρα στη δυσωδία.

Αγγλία και Γαλλία αποδεκατίστηκαν σε τέτοιο βαθμό που αναγκάστηκαν να κάνουν ανακωχή. Το φεουδαρχικό σύστημα της Βρετανίας κατέρρευσε και η πανούκλα μεταμορφώθηκε σε όχημα οικονομικής και κοινωνικής αλλαγής.

Ήταν η πρώτη φορά που λειτούργησε το μέτρο της καραντίνας. Παρά το γεγονός ότι δεν γνώριζαν την αιτία της μόλυνσης, παρατήρησαν με τον δύσκολο τρόπο ότι η εγγύτητα είχε να κάνει πολύ με τη μετάδοση της νόσου.

Οι Ενετοί θεσμοθέτησαν πρώτοι την καραντίνα των ναυτικών, παρέμεναν υποχρεωτικά για 30 μέρες (trentino) πάνω στο πλοίο πριν πατήσουν λιμάνι. Αργότερα η απομόνωση έφτασε στις 40 μέρες (quarantino), δίνοντάς μας μια από τις λέξεις που μας απασχολούν πολύ σήμερα.

Με τόσους νεκρούς, τα εργατικά χέρια έγιναν σπάνια. Και καλοπληρωμένα. Ήταν το τέλος του συστήματος με τους δουλοπάροικους. Όσοι έζησαν, είδαν τις ζωές τους να αλλάζουν προς το καλύτερο, έχοντας περισσότερη πρόσβαση στο κρέας και σε καλύτερης ποιότητας ψωμί.

Πάνω από 3 αιώνες θα χρειαζόταν για να επιστρέψει ο παγκόσμιος πληθυσμός στα επίπεδα προ του 1347.

16ος-17ος αιώνας – Η «ευρωπαϊκή ασθένεια» που αποδεκάτισε τον Νέο Κόσμο

«Ανταλλαγή του Κολόμβου» τη λένε κάποιες φορές και δεν ήταν παρά η ευλογιά που έφερε ο Ευρωπαίος στον Νέο Κόσμο. Η Ευρώπη και η Ασία είχαν γνωρίσει πολλές φορές την καταστροφική της δράση (σκότωνε το 30% των κρουσμάτων), στη νέα ήπειρο ήταν ωστόσο ανήκουστη.

Ο φόρος που πλήρωνε ο Παλιός Κόσμος στην ευλογιά δεν θα ήταν τίποτα ωστόσο με όσα θα υπέφερε ο γηγενής πληθυσμός της Αμερικής, όταν τα πρώτα πλοία των ευρωπαίων εξερευνητών θα έφταναν στις ακτές της.

Οι Σπανιόλοι έφεραν στην Καραϊβική την ευλογιά, την ιλαρά και την πανώλη. Στους παρθένους επιδημιολογικά πληθυσμούς της Αμερικής, οι λοιμώδεις νόσοι μετατράπηκαν σε πανδημίες. Ακόμα και το 90% του γηγενούς πληθυσμού υπολογίζεται ότι εξολοθρεύτηκε από τις αρρώστιες που έφερε ο ευρωπαίος άποικος.

Όταν ο Κολόμβος έφτασε στην Ισπανιόλα, εκεί συνάντησε την τοπική φυλή των Taino, που αριθμούσαν 60.000 μέλη. Μέχρι το 1548 δεν είχαν μείνει παρά 500 άνθρωποι.

Ακόμα και η αυτοκρατορία των Αζτέκων καταστράφηκε το 1520 από επιδημία ευλογιάς. Οι Αζτέκοι αποδεκατίστηκαν και αποδυναμώθηκαν σε τραγικό βαθμό και δεν μπορούσαν πλέον να μάχονται με τους κονκισταδόρες του Ερνάν Κορτές. Το ίδιο συνέβη και με τους Ίνκας στη μάχη τους με τον Φρανσίσκο Πισάρο το 1532.

Οι πανδημίες ευλογιάς, η «κόκκινη πανούκλα», όπως ονομάστηκε χαρακτηριστικά, ευθύνονται για τον βαρύτερο φόρο αίματος στην Αμερική. Έχει υπολογιστεί μάλιστα πως ο αντίκτυπός της στους αυτόχθονες του Νέου Κόσμου ήταν μεγαλύτερος ακόμα από τον Μαύρο Θάνατο στην Ευρώπη.

Το 80-95% του γηγενούς πληθυσμού της Αμερικής εξαφανίστηκε από τις ευρωπαϊκές επιδημίες μέσα στα πρώτα 100-150 χρόνια από την άφιξη του λευκού αποικιοκράτη. Σε πολλές περιοχές των σημερινών ΗΠΑ και του Μεξικού το ποσοστό άγγιξε ακόμα και το 100%.

Αιώνες αργότερα, η ευλογιά θα γινόταν η πρώτη ιογενής πανδημία που θα τέλειωνε με ένα εμβόλιο…

1665-1666 – Η Μεγάλη Πανώλη του Λονδίνου

Είναι γεγονός ότι το Λονδίνο δεν πήρε ανάσα από τον Μαύρο Θάνατο και μετά. Η πανούκλα επανεμφανιζόταν στην πόλη ανά δεκαετία με εξαιρετική συνέπεια. Πάνω από 40 ξεσπάσματά της καταγράφονται στα 300 αυτά χρόνια και καθένα εξαφάνιζε ακόμα και το 20% της πόλης.

Γι’ αυτό ίσως οι Βρετανοί έγιναν οι πρώτοι που σκέφτηκαν να χωρίσουν τους υγιείς από τους αρρώστους. Και πάλι δεν γλίτωσαν όμως από αυτά που τους έφερε το 1665, όταν 100.000 Λονδρέζοι έχασαν τη ζωή τους σε μια περίοδο 7 μηνών. Το 1/5 του πληθυσμού της πρωτεύουσας.

Όλα τα δημόσια θεάματα απαγορεύτηκαν και τα κρούσματα κλείνονταν βιαίως στα σπίτια τους. Κόκκινοι σταυροί ζωγραφίζονταν στις πόρτες τους, πλάι σε επικλήσεις στον Θεό για βοήθεια. Εκατοντάδες χιλιάδες σκυλιά και γατιά σφαγιάστηκαν υπό τον φόβο ότι εξαπλώνουν την ασθένεια.

Το μεγαλύτερο ξέσπασμα έμελλε να λάβει χώρα το φθινόπωρο του 1666 και να συμπέσει με το δεύτερο καταστροφικό γεγονός που έπληξε τη βρετανική πρωτεύουσα: τη Μεγάλη Πυρκαγιά του Λονδίνου, που έκαψε πάνω από 13.000 σπίτια.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1720 συγκεκριμένα, μια αντίστοιχη πανδημία θα χτυπούσε τη Μασσαλία της Γαλλίας. Ένα πλοίο έδεσε στο λιμάνι, που ερχόταν από την Ανατολική Μεσόγειο, εξαπλώνοντας τη βουβωνική πανώλη. Διάρκεσε ως το 1723 και σκότωσε 100.000 κόσμο, 50.000 στη Μασσαλία (το 30% του πληθυσμού της) και άλλους τόσο στα περίχωρα.

Η συνέχεια ΕΔΩ

newsbeast