Αν έχεις αδέλφια, ξέρεις πως δε χρειάζεται κανένας σημαντικός λόγος για να μαλώσετε, να τους την πείτε, να αλληλοκραχτείτε, να λογομαχήσετε και όλα αυτά τα πολύ ευχάριστα και δημιουργικά που συμβαίνουν μεταξύ σας.
Φυσικά οι λόγοι που θα φέρουν ένταση ανάμεσα στα αδέλφια είναι πολλοί και διάφοροι, ανούσιοι και ουσιαστικοί. «Αυτό είναι δικό μου!», «αυτός με πείραξε πρώτος», «σου ζήτησα να μην το πεις στη μαμά», «γιατί με κοιτάς;» και άλλοι τόσοι βαρυσήμαντοι λόγοι για να μαλώσει κανείς. Μην τρομάζετε όμως και μην πανικοβάλλεστε, ούτε τα αδέλφια, ούτε οι γονείς, ούτε όποιος έχει την τύχη να βρεθεί μπροστά σε μία τέτοια ένταση. Μην θεωρείτε ότι πάει κάτι λάθος σ΄αυτή τη σχέση.
Μέσα από αυτές τις διαμάχες, τα αδέλφια προσπαθούν να διαφοροποιηθούν μεταξύ τους, να έχουν την προσοχή από τους άλλους και από τον ίδιο τους τον αδελφό, να μην αισθάνονται ότι αδικούνται ή παραμελούνται. Η σχέση τους είναι ανταγωνιστική και τρυφερή ταυτόχρονα. Είναι φυσιολογικό, δεν είναι προβληματική η ανατροφή τους και γι’ αυτό τσακώνονται. Είναι υγιές να μαλώνουν τα αδέλφια μεταξύ τους, χωρίς να ξεφεύγει όμως η κατάσταση.
Δε χρειάζεται να υπάρχει ανησυχία για τους τσακωμούς μεταξύ των αδελφών, αφού ο υγιής ανταγωνισμός μπορεί να βοηθήσει στην ψυχική και συναισθηματική τους κατάσταση, αναπτύσσουν πολύτιμες κοινωνικές δεξιότητες και προετοιμάζονται για την έξω ζωή. Η κοινωνική αντίληψη των παιδιών επιταχύνεται μέσω της αλληλεπίδρασης με τα αδέλφια τους. Επειδή θέλουν να έχουν το δίκιο αναγκάζονται να βρουν επιχειρήματα, να τεκμηριώσουν, να υπερασπιστούν τη θέση τους, κάτι που είναι χρήσιμο για τη ζωή τους γενικά. Όσο παράξενο και να ακούγεται είναι μία πολύ δημιουργική διαδικασία για τα αδέλφια, γίνονται πιο ανεξάρτητα, προσπαθούν να διαχειριστούν τη διαφωνία για να μη βγουν χαμένοι, βασίζονται στην πειθώ και στα δικά τους πόδια.
Οι πιο συχνές και δυνατές εντάσεις παρατηρούνται στα αδέλφια του ίδιου φύλου ή με μικρή διαφορά ηλικίας. Υπάρχει εξήγηση φυσικά γι’ αυτό, καθώς έχουν κοινές ανάγκες και δυσκολεύονται αρκετά να αφήσουν τη δική τους πεισματάρα επιθυμία, που είναι όμοια με του αντίζηλου αδελφού τους. Θέλουν να μοιράζονται χρόνο με τα αδέλφια τους αλλά όχι το χώρο, τα παιχνίδια, το φαγητό, τις παρέες και την προσοχή. Όποιος προσπαθήσει να κάνει το διαιτητή σε μία τέτοια λογομαχία, όχι απλά είναι χαμένος από τα αποδυτήρια, αλλά κινδυνεύει να τα ακούσει κιόλας. Τα αδέλφια είναι φυσικοί σύμμαχοι, θα ενωθούν και θα στραφούν εναντίον του. Για τα αδέλφια μας μόνο εμείς μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Μόνο εμείς μπορούμε να τους τη λέμε, να τους κράζουμε και να μαλώνουμε όποτε θέλουμε. Αν κάποιος άλλος επιχειρήσει κάτι αντίστοιχο, θα τα βρει πολύ σκούρα. Από εκείνα που δεν πλένονται ούτε στο πλυντήριο. Αυτό είναι προνόμιο μεταξύ των αδελφών και δε χαρίζεται σε κάνεναν άλλο.
Όταν ξεκινά σύγκρουση παύλα πόλεμος μεταξύ των αδελφών, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι είτε να σωπάσεις είτε να αποχωρήσεις, διαφορετικά θα έχουμε παράπλευρες απώλειες. Το να προσπαθήσεις να πείσεις να μη μιλάει άσχημα κάποιος για τον αδελφό του, είναι τόσο παρωχημένο αστείο, σαν αυτά με τον Τοτό. Εμείς ξέρουμε καλά τι θα πούμε, τι θα κάνουμε και πώς θα συμπεριφερθούμε στα αδέλφια μας, κανείς δεν έχει λόγο πάνω σε αυτό. Αν χρειάζεται κάποιος να κάνει υποδείξεις, αυτοί είμαστε εμείς. Θα το κάνουμε για να πούμε στους άλλους πώς θα συμπεριφέρονται και πώς θα μιλάνε για τα αδέλφια μας. Ναι, αυτά που πριν λίγο βρίζαμε.
Το θέμα μεταξύ των αδελφών είναι πολύ προσωπικό και δε χωράει γνώμες τρίτων. Άλλο εμείς και άλλο οι άλλοι, μην τα ξαναλέμε. Άσε που όσο επίμονα και να τους τη λέμε, μετά από πέντε λεπτά θα είμαστε πάλι αγαπημένοι και όποιος δεν κράτησε διακριτική στάση απέναντι σε όσα είπαμε, θα είναι δακτυλοδεικτούμενος. Από το δικό μας στόμα μπορεί να ακουστεί (σχεδόν) ό,τι θέλουμε, από οποιονδήποτε άλλο αρκετά θαρραλέο και πολύ ανυποψίαστο όμως, αν ακουστεί κάτι αρνητικό τότε θα μας βρει απέναντί του. Ακόμα κι αν συμφωνήσει με όσα λέμε και δεν προσθέσει κάτι περισσότερο και βαρύτερο. Ακόμα και αυτό θεωρείται αδίκημα στον κώδικα αδελφικής αλληλεγγύης.
Είναι ένας σιωπηλός, ανείπωτος όρκος μεταξύ μας, πως μόνο εμείς μπορούμε να κράζουμε, όλοι οι άλλοι οφείλουν να μιλάνε όμορφα. Το γνωρίζουμε μεταξύ μας, χωρίς να το υπερθεματίσουμε, χωρίς να το τονίσουμε, ότι δηλαδή εμείς μπορούμε να κάνουμε και να λέμε ό,τι θέλουμε, δε σημαίνει ότι αυτό μπορούν να το κάνουν όλοι. Και ειδικά μπροστά μας, απαιτούμε σεβασμό.
Εμείς μπορεί να τσακωθούμε, να μη μιλάμε, να κράξουμε, αλλά πάντα θα τα βρίσκουμε. Το αίμα δε γίνεται νερό όσο και να προσπαθήσεις, κάποιες φορές δε χρειάζεται καν να το συζητήσουμε και να αναλύσουμε τον καβγά. Δε θυμόμαστε καν ποιος έκανε το πίσω βήμα και μιλήσαμε ξανά, έτσι απλά συμβαίνει μεταξύ μας και γι’ αυτό αυτή η σχέση είναι μαγική και μοναδική. Δεν μπορεί να φτάσει τη σχέση που έχεις με τους γονείς σου, δε θα γίνει η σχέση που έχεις με τους φίλους σου, όσο κι αν μοιάζει και δεν μπορεί να συγκριθεί με τις σχέσεις στην προσωπική σου ζωή. Το αδελφάκι σου είναι κάτι πολύ ξεχωριστό, όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι.
Όσοι έχουν αδέρφια ξέρουν. Ξέρουν τι σημαίνει να τσιρίζεις, να ωρύεσαι, να πετάς ό,τι βρεις μπροστά σου και μετά από δέκα λεπτά να είσαι στο πάτωμα γελώντας με τα αστεία τους. Όσοι έχουν αδέλφια ξέρουν πόσο πολύ μπορεί να θυμώσεις, να ορκίζεσαι πως δε θες να το ξαναδείς μπροστά σου και αμέσως να τρέξεις να το προστατεύσεις. Όσοι έχουν αδέλφια ξέρουν και είναι αρκετά τυχεροί που μπορούν να καταλάβουν αυτές τις γραμμές.
Φυσικά οι λόγοι που θα φέρουν ένταση ανάμεσα στα αδέλφια είναι πολλοί και διάφοροι, ανούσιοι και ουσιαστικοί. «Αυτό είναι δικό μου!», «αυτός με πείραξε πρώτος», «σου ζήτησα να μην το πεις στη μαμά», «γιατί με κοιτάς;» και άλλοι τόσοι βαρυσήμαντοι λόγοι για να μαλώσει κανείς. Μην τρομάζετε όμως και μην πανικοβάλλεστε, ούτε τα αδέλφια, ούτε οι γονείς, ούτε όποιος έχει την τύχη να βρεθεί μπροστά σε μία τέτοια ένταση. Μην θεωρείτε ότι πάει κάτι λάθος σ΄αυτή τη σχέση.
Μέσα από αυτές τις διαμάχες, τα αδέλφια προσπαθούν να διαφοροποιηθούν μεταξύ τους, να έχουν την προσοχή από τους άλλους και από τον ίδιο τους τον αδελφό, να μην αισθάνονται ότι αδικούνται ή παραμελούνται. Η σχέση τους είναι ανταγωνιστική και τρυφερή ταυτόχρονα. Είναι φυσιολογικό, δεν είναι προβληματική η ανατροφή τους και γι’ αυτό τσακώνονται. Είναι υγιές να μαλώνουν τα αδέλφια μεταξύ τους, χωρίς να ξεφεύγει όμως η κατάσταση.
Δε χρειάζεται να υπάρχει ανησυχία για τους τσακωμούς μεταξύ των αδελφών, αφού ο υγιής ανταγωνισμός μπορεί να βοηθήσει στην ψυχική και συναισθηματική τους κατάσταση, αναπτύσσουν πολύτιμες κοινωνικές δεξιότητες και προετοιμάζονται για την έξω ζωή. Η κοινωνική αντίληψη των παιδιών επιταχύνεται μέσω της αλληλεπίδρασης με τα αδέλφια τους. Επειδή θέλουν να έχουν το δίκιο αναγκάζονται να βρουν επιχειρήματα, να τεκμηριώσουν, να υπερασπιστούν τη θέση τους, κάτι που είναι χρήσιμο για τη ζωή τους γενικά. Όσο παράξενο και να ακούγεται είναι μία πολύ δημιουργική διαδικασία για τα αδέλφια, γίνονται πιο ανεξάρτητα, προσπαθούν να διαχειριστούν τη διαφωνία για να μη βγουν χαμένοι, βασίζονται στην πειθώ και στα δικά τους πόδια.
Οι πιο συχνές και δυνατές εντάσεις παρατηρούνται στα αδέλφια του ίδιου φύλου ή με μικρή διαφορά ηλικίας. Υπάρχει εξήγηση φυσικά γι’ αυτό, καθώς έχουν κοινές ανάγκες και δυσκολεύονται αρκετά να αφήσουν τη δική τους πεισματάρα επιθυμία, που είναι όμοια με του αντίζηλου αδελφού τους. Θέλουν να μοιράζονται χρόνο με τα αδέλφια τους αλλά όχι το χώρο, τα παιχνίδια, το φαγητό, τις παρέες και την προσοχή. Όποιος προσπαθήσει να κάνει το διαιτητή σε μία τέτοια λογομαχία, όχι απλά είναι χαμένος από τα αποδυτήρια, αλλά κινδυνεύει να τα ακούσει κιόλας. Τα αδέλφια είναι φυσικοί σύμμαχοι, θα ενωθούν και θα στραφούν εναντίον του. Για τα αδέλφια μας μόνο εμείς μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Μόνο εμείς μπορούμε να τους τη λέμε, να τους κράζουμε και να μαλώνουμε όποτε θέλουμε. Αν κάποιος άλλος επιχειρήσει κάτι αντίστοιχο, θα τα βρει πολύ σκούρα. Από εκείνα που δεν πλένονται ούτε στο πλυντήριο. Αυτό είναι προνόμιο μεταξύ των αδελφών και δε χαρίζεται σε κάνεναν άλλο.
Όταν ξεκινά σύγκρουση παύλα πόλεμος μεταξύ των αδελφών, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι είτε να σωπάσεις είτε να αποχωρήσεις, διαφορετικά θα έχουμε παράπλευρες απώλειες. Το να προσπαθήσεις να πείσεις να μη μιλάει άσχημα κάποιος για τον αδελφό του, είναι τόσο παρωχημένο αστείο, σαν αυτά με τον Τοτό. Εμείς ξέρουμε καλά τι θα πούμε, τι θα κάνουμε και πώς θα συμπεριφερθούμε στα αδέλφια μας, κανείς δεν έχει λόγο πάνω σε αυτό. Αν χρειάζεται κάποιος να κάνει υποδείξεις, αυτοί είμαστε εμείς. Θα το κάνουμε για να πούμε στους άλλους πώς θα συμπεριφέρονται και πώς θα μιλάνε για τα αδέλφια μας. Ναι, αυτά που πριν λίγο βρίζαμε.
Το θέμα μεταξύ των αδελφών είναι πολύ προσωπικό και δε χωράει γνώμες τρίτων. Άλλο εμείς και άλλο οι άλλοι, μην τα ξαναλέμε. Άσε που όσο επίμονα και να τους τη λέμε, μετά από πέντε λεπτά θα είμαστε πάλι αγαπημένοι και όποιος δεν κράτησε διακριτική στάση απέναντι σε όσα είπαμε, θα είναι δακτυλοδεικτούμενος. Από το δικό μας στόμα μπορεί να ακουστεί (σχεδόν) ό,τι θέλουμε, από οποιονδήποτε άλλο αρκετά θαρραλέο και πολύ ανυποψίαστο όμως, αν ακουστεί κάτι αρνητικό τότε θα μας βρει απέναντί του. Ακόμα κι αν συμφωνήσει με όσα λέμε και δεν προσθέσει κάτι περισσότερο και βαρύτερο. Ακόμα και αυτό θεωρείται αδίκημα στον κώδικα αδελφικής αλληλεγγύης.
Είναι ένας σιωπηλός, ανείπωτος όρκος μεταξύ μας, πως μόνο εμείς μπορούμε να κράζουμε, όλοι οι άλλοι οφείλουν να μιλάνε όμορφα. Το γνωρίζουμε μεταξύ μας, χωρίς να το υπερθεματίσουμε, χωρίς να το τονίσουμε, ότι δηλαδή εμείς μπορούμε να κάνουμε και να λέμε ό,τι θέλουμε, δε σημαίνει ότι αυτό μπορούν να το κάνουν όλοι. Και ειδικά μπροστά μας, απαιτούμε σεβασμό.
Εμείς μπορεί να τσακωθούμε, να μη μιλάμε, να κράξουμε, αλλά πάντα θα τα βρίσκουμε. Το αίμα δε γίνεται νερό όσο και να προσπαθήσεις, κάποιες φορές δε χρειάζεται καν να το συζητήσουμε και να αναλύσουμε τον καβγά. Δε θυμόμαστε καν ποιος έκανε το πίσω βήμα και μιλήσαμε ξανά, έτσι απλά συμβαίνει μεταξύ μας και γι’ αυτό αυτή η σχέση είναι μαγική και μοναδική. Δεν μπορεί να φτάσει τη σχέση που έχεις με τους γονείς σου, δε θα γίνει η σχέση που έχεις με τους φίλους σου, όσο κι αν μοιάζει και δεν μπορεί να συγκριθεί με τις σχέσεις στην προσωπική σου ζωή. Το αδελφάκι σου είναι κάτι πολύ ξεχωριστό, όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι.
Όσοι έχουν αδέρφια ξέρουν. Ξέρουν τι σημαίνει να τσιρίζεις, να ωρύεσαι, να πετάς ό,τι βρεις μπροστά σου και μετά από δέκα λεπτά να είσαι στο πάτωμα γελώντας με τα αστεία τους. Όσοι έχουν αδέλφια ξέρουν πόσο πολύ μπορεί να θυμώσεις, να ορκίζεσαι πως δε θες να το ξαναδείς μπροστά σου και αμέσως να τρέξεις να το προστατεύσεις. Όσοι έχουν αδέλφια ξέρουν και είναι αρκετά τυχεροί που μπορούν να καταλάβουν αυτές τις γραμμές.
Ελεάννα Μαυροπούλου
pillowfights
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.