πολλές φορές έχουμε ξεχάσει για που ξεκινήσαμε.
Λίγη βροχή κι ένας ζεστός καφές, μέσα στις αρχές του καλοκαιριού.
Στο μπαλκόνι δίπλα σε γλάστρες γεμάτες μπουμπουκάκια που μοσχομυρίζουν. Σε αυτά τα λιγοστά κρύβεται η ευτυχία μερικές φορές. Στα μικρά, στα ελάχιστα που αν εκλείπουν χαλάνε το όλο και την ομορφιά του.
Σαν όντα κυνηγούμε πάντοτε το καλύτερο, την άνοδο και την εξέλιξη, σε όλα. Η επιτυχία μετριέται σε ποσά, σε καταθέσεις και σε τίτλους σπουδών. Βραβεία στολίζουν ράφια και κορνίζες με πτυχία τοίχους και γραφεία.
Κι η ψυχή; Βραβεύεται ποτέ μια ψυχή; Φροντίζουμε να είμαστε- απ’ την αρχή της ζωής μας- καλά παιδιά για τους γονείς, καλοί μαθητές για το σχολείο, καλοί φοιτητές για τους καθηγητές.
Κι αν κάπου το χάσουμε και δυσκολευόμαστε τα βάζουμε με τον «αποτυχημένο» μας εαυτό. Και συνεχίζουμε σε όλη μας τη ζωή να κυνηγάμε την επιβράβευση, από τη δική μας οικογένεια κι από όσους ακόμα μας πλαισιώνουν. Πρέπει να είμαστε τέλειοι σε ένα κόσμο που είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό. Πρέπει να προσπαθούμε, ακόμα κι όταν το μόνο που θέλουμε είναι μια ολιγόλεπτη στάση. Για ανασυγκρότηση δυνάμεων κι εύρεση της ώθησης να συνεχίσουμε.
Να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δική μας τροχιά παράλληλα με τη τροχιά της γης, αδιάκοπα και πολλές φορές έχοντας ξεχάσει για που ξεκινήσαμε. Τι ήταν εκείνο που μας γέμιζε ψυχή, μυαλό και σώμα. Τι μας έκανε εμάς τους ίδιους ευτυχισμένους, τι θέλαμε να στολίσουμε στη ψυχή μας κι όχι στα ράφια μας και τους τοίχους.
Κι έρχεται αυτή η βροχή, η τόσο κόντρα στην εποχή, η ασταμάτητη με κεραυνούς κι αστραπές λίγες μέρες πριν την Ανατολή του καλοκαιριού. Κι έτσι άνετη κι αδιάφορη όπως βρέχει στο διάβα της τα πάντα, δίχως έγνοια για το αν φαντάζει παράταιρη, να μας θυμίζει εμάς, επιθυμίες, όνειρα κλειδωμένα σε μια ψυχή που χρόνια μαθαίνει να σπουδάζει για τους άλλους.
Στο μπαλκόνι δίπλα σε γλάστρες γεμάτες μπουμπουκάκια που μοσχομυρίζουν. Σε αυτά τα λιγοστά κρύβεται η ευτυχία μερικές φορές. Στα μικρά, στα ελάχιστα που αν εκλείπουν χαλάνε το όλο και την ομορφιά του.
Σαν όντα κυνηγούμε πάντοτε το καλύτερο, την άνοδο και την εξέλιξη, σε όλα. Η επιτυχία μετριέται σε ποσά, σε καταθέσεις και σε τίτλους σπουδών. Βραβεία στολίζουν ράφια και κορνίζες με πτυχία τοίχους και γραφεία.
Κι η ψυχή; Βραβεύεται ποτέ μια ψυχή; Φροντίζουμε να είμαστε- απ’ την αρχή της ζωής μας- καλά παιδιά για τους γονείς, καλοί μαθητές για το σχολείο, καλοί φοιτητές για τους καθηγητές.
Κι αν κάπου το χάσουμε και δυσκολευόμαστε τα βάζουμε με τον «αποτυχημένο» μας εαυτό. Και συνεχίζουμε σε όλη μας τη ζωή να κυνηγάμε την επιβράβευση, από τη δική μας οικογένεια κι από όσους ακόμα μας πλαισιώνουν. Πρέπει να είμαστε τέλειοι σε ένα κόσμο που είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό. Πρέπει να προσπαθούμε, ακόμα κι όταν το μόνο που θέλουμε είναι μια ολιγόλεπτη στάση. Για ανασυγκρότηση δυνάμεων κι εύρεση της ώθησης να συνεχίσουμε.
Να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δική μας τροχιά παράλληλα με τη τροχιά της γης, αδιάκοπα και πολλές φορές έχοντας ξεχάσει για που ξεκινήσαμε. Τι ήταν εκείνο που μας γέμιζε ψυχή, μυαλό και σώμα. Τι μας έκανε εμάς τους ίδιους ευτυχισμένους, τι θέλαμε να στολίσουμε στη ψυχή μας κι όχι στα ράφια μας και τους τοίχους.
Κι έρχεται αυτή η βροχή, η τόσο κόντρα στην εποχή, η ασταμάτητη με κεραυνούς κι αστραπές λίγες μέρες πριν την Ανατολή του καλοκαιριού. Κι έτσι άνετη κι αδιάφορη όπως βρέχει στο διάβα της τα πάντα, δίχως έγνοια για το αν φαντάζει παράταιρη, να μας θυμίζει εμάς, επιθυμίες, όνειρα κλειδωμένα σε μια ψυχή που χρόνια μαθαίνει να σπουδάζει για τους άλλους.
Μαριτίνα Θεοδωροπούλου
ewoman
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.