Κανείς δεν είναι ανυπεράσπιστος, καρδιά μου!

Ούτε καν εσύ.

Έμαθες να μην πληγώνεις τους άλλους.
Έτσι σου έμαθαν, λες. Στο επέβαλλαν, επιμένεις.
Αλλά δεν είναι έτσι. Και βαθιά μέσα σου το ξέρεις. Εσύ το επέλεξες.
Το επέλεξες κάποτε γιατί δεν άντεξες τις τύψεις.
Και είπες: εγώ δεν θα ξαναπληγώσω ποτέ.
Πονάει να βλέπεις κάποιον να κλαίει εξαιτίας σου.
Πονάει εκείνη η έκφραση στο πρόσωπό του.
Πονάει εκείνο το ράγισμα στην καρδιά του.
Πονάει να ξέρεις ότι εσύ το προκάλεσες.
Και κάπως έτσι επέλεξες τον άλλο δρόμο.
Τον δρόμο του ανυπεράσπιστου. Τον δρόμο της μη διεκδίκησης. Τον δρόμο με τα ανείπωτα.
Για να μη χρειαστεί να απολογηθείς ποτέ σε κανέναν. Ούτε καν στον εαυτό σου.
Γαμώτο, πονάει να πληγώνεις.
Αλλά πονάει πιο πολύ να μη ζεις από φόβο μην πληγώσεις.
Να μη διεκδικείς από φόβο μην κάνεις λάθος.
Και ξέρεις κάτι; Όποιος στέκεται απέναντί σου δεν είναι ανυπεράσπιστος.
Αν τον δεις έτσι τον υποτιμάς.
Κανείς δεν είναι ανυπεράσπιστος καρδιά μου. Κανείς, ακούς;
Μην υποτιμάς τη δύναμη του άλλου.
Ακόμα και αν αυτό που διακρίνεις εσύ είναι η αδυναμία.
Ξέρεις πόση δύναμη χρειάζεται η αδυναμία για να φανεί;
Ξέρεις πόση δύναμη κρύβει μέσα της η αγάπη;
Πόση δύναμη κρύβει το να παραδοθείς στην πιθανότητα του λάθους;
Κανείς δεν είναι ανυπεράσπιστος, καρδιά μου.
Καθένας κουβαλάει την ευθύνη του εαυτού του. Την ευθύνη των δικών του επιλογών.
Μην κουβαλάς το βάρος που αναλογεί σε άλλον.
Εσύ υπερασπίσου το δικαίωμά σου να αγαπάς και άσε τους άλλους να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να μην πληγώνονται.
Κι αν δεν μπορούν, δεν είναι δική σου δουλειά να τους προστατεύσεις.
Δική σου δουλειά είναι να τους αγαπάς.
Κανείς δεν είναι ανυπεράσπιστος, καρδιά μου.
Ούτε καν εσύ.
Να το θυμάσαι.

Ματίνα Σταθάκη

anapnoes