Οι άνθρωποι ξεχνάνε τις στιγμές, τα όνειρα, τα θέλω τους

Και κοίτα τώρα να δεις πώς τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα.

Οι άνθρωποι ξεχνάνε...

Πώς τους έκανες να αισθάνονται.

Πόσα έδωσες από σένα.

Πώς τους αγκάλιασες σα να μην υπάρχει αύριο.

Πόσα κομμάτι από τον εαυτό σου πήραν.

Οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Πώς να είναι άνθρωποι.

Τρέχουν, κρύβονται, απομακρύνονται, φεύγουν.

Οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Και το βάζουν στα πόδια.

Γιατί έτσι έμαθαν.

Γιατί έτσι τους βολεύει.

Γιατί έτσι “πρέπει”.

Οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Πόσο κάνει ένας κι ένας.

Πώς είναι για τα δύσκολα.

Πόσο εύκολο είναι να είσαι μόνος.

Κι έτσι χωρίζονται.

Σαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.

Γιατί έτσι βολεύονται.

Στο χώρια.

Γιατί το μαζί είναι βαριά λέξη.

Γιατί απαιτεί θυσίες.

Γιατί τρομάζει.

Οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Πώς είναι να δίνουν.

Κι έτσι παίρνουν χωρίς να δίνουν.

Γιατί είναι για την πάρτη τους.

Γιατί μόνο αυτή μετράει.

Οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Τα λόγια που είπαν, τις πράξεις που είδαν, το συναίσθημα που ένιωσαν.

Γιατί ήταν της στιγμής.

Γιατί η στιγμή πέρασε.

Γιατί τελικά δεν βγήκε.

Οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Μέχρι να βρουν κάποιον άλλον άνθρωπο.

Μέχρι να βαρεθούν τον άλλον άνθρωπο.

Μέχρι να το ξαναβάλουν στα πόδια.

Γιατί τους ικανοποιεί να φεύγουν.

Γιατί όσο επιβεβαιώνονται μένουν.

Το να φύγεις είναι πάντα πιο εύκολο.

Οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Τις στιγμές, τα όνειρα, τα θέλω τους.

Ζητάνε αλλά ξεχνάνε.

Τους άλλους ανθρώπους.

Και κοίτα τώρα να δεις πώς τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα.

Και κοίτα τώρα να δεις πώς από άγνωστοι γίναμε γνωστοί και ξανά πιο άγνωστοι από αγνώστους.

Μαρία Χριστίνα Σωτήρου

ewoman