Πότε θα γίνεις Άνθρωπος

Κάντε ένα reboot μέσα σας και πάμε από την αρχή.

Δεν είμαι σίγουρη πώς να ξεκινήσω το κείμενο.
Έχω έναν θυμό,μια απογοήτευση και ένα πάγωμα μέσα μου.

Περάσαμε,οι περισσότεροι τουλάχιστον,δύο μήνες κλεισμένοι/αποκλεισμένοι,μες τα σπίτια μας.

Κάναμε την νύχτα μέρα,και όταν ανοίγαμε τα μάτια μας,βλέπαμε τους ίδιους τοίχους,το ίδιο σκηνικό κάθε μέρα.

Η μόνη μας παρηγοριά και ασχολία ήταν το διαδίκτυο,ειδικότερα τα social media,ελληνιστί,οι κοινωνικές πλατφόρμες.

Τραγούδια,αστείες αναρτήσεις,σχόλια,μηνύματα.
Δεν θα πω ότι δεν ήταν όμορφα.

Βγάλαμε όλοι μας μεγάλη ευαισθησία και ενσυναίσθηση,είχαμε λαχτάρα να τελειώσει όλο αυτό για να βρεθούμε με όσους μας είχαν λείψει και με όσους γνωρίσαμε μέσα σ αυτό το περίεργο σκηνικό.

Αυτό ήταν,άλλωστε,που μας κρατούσε όρθιους.

Και βγήκαμε.

Απλά βγήκαμε.
Η μόνη αλλαγή είναι ο φόβος.
Μην πάμε κάπου που θα έχει κόσμο.
Ούτε αγκαλιές,ούτε φιλιά,ούτε λαχτάρα.

Κοιτάει ο ένας με μισό μάτι τον άλλον.
Μπήκε και η μάσκα στην ζωή μας,ανοιχτά πλέον και κυριολεκτικά.

Όχι ότι προ όλης αυτής της ιστορίας,δεν υπήρχαν «μάσκες»,αλλά αυτό είναι για άλλο κείμενο.

Πού πήγε η ενσυναίσθηση;
Πού πήγε η ευαισθησία,η ανθρωπιά,η αγάπη;

Έχω την αίσθηση πως πήγαν στον διάολο.

Μια ουτοπία ήταν αυτές οι πενήντα μέρες.
Μια ελπίδα ότι επιτέλους,θα γίνουμε ένα ως ανθρωπότητα.
Ότι θα νοιαστούμε και για τον συνάνθρωπο εκτός από την πάρτη μας.

Δεν πρόκειται.
Σας το υπογράφω.
Αυτοί ήμασταν,έτσι θα παραμείνουμε.

Μέχρι την επόμενη καραντίνα.
Γιατί πλέον η ζωή μας έτσι θα πάει.

Μια μέσα μια έξω.

Όχι ρε άνθρωπε.
Δεν με ενδιαφέρει να με έχεις ανάγκη στα δύσκολα.
Θέλω να με θες και όταν τελειώσουν.

Τόσο δύσκολο είναι να δούμε επιτέλους πως η ζωή δεν είναι δεδομένη;
Πώς είναι γεμάτη ανατροπές και πως έχουμε ανάγκη ακόμα και το μυρμήγκι;

Ναι,ωραία τα λες,θα μου πείτε.
Αλλά όλη αυτή η κατάσταση έφερε ζόρια,έκλεισαν μαγαζιά,άνθρωποι έμειναν χωρίς δουλειά..

Όλα τα γνωρίζω,τα βίωσα και εγώ.

Ανατράπηκε η καθημερινότητα μας ξαφνικά.

Αυτό λέω λοιπόν,αφού δεν θες να το καταλάβεις.
Μια ανατροπή αρκεί για να καταλάβεις,άνθρωπε,πώς τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν χαρίζεται.

Έχει διαφορά όμως να παλεύεις μόνος σου ενώ μπορείς να παλέψεις μαζί με άλλους και να στηρίξει ο ένας τον άλλον.
Μια αλυσίδα.
Όλοι για όλους.

Ρομαντική ε;
Ονειροπόλα;

Όχι.
Όσο μπορώ,απλά άνθρωπος.

Γιατί σας έχω όλους ανάγκη.
Γιατί με έχετε και εσείς ανάγκη.

Γιατί μόνο έτσι θα επιβιώσουμε από τα πιο δύσκολα που έρχονται.

Κάντε ένα reboot μέσα σας και πάμε από την αρχή.

Μόνο έτσι.

Την αγάπη μου.

Κατερίνα Στραβαρίδη

eternal-radio